Cuba dag 17

Cuba dag 17 - za 15 april - benzine scam, geen waterval, naar Santa Clara, Che Guevara

Na weer een goed ontbijt van Michel gaan we de huur auto ophalen. We nemen een fietstaxi. We krijgen de auto redelijk soepel mee, gewoon zoals het hoort. Alleen niet zoals het hoort: Jos had gisteravond bij het inleveren ook gevraagd naar de rechter-achter band te kijken want de loopt heel langzaam leeg. Dat hebben ze natuurlijk niet gedaan. We wijzen er naar en dan snapt de monteur het. En pompt hij de band op, en ook de voorband. Nou, aangezien we verder willen en het allemaal zo moeilijk is (om alsnog de band te laten nakijken en repareren), laten we het er bij.

Terug bij de Casa zien we dat het motor-lampje brandt. Dus gaan we maar weer terug. Ik laat het ze daar zien. Motor uit, opnieuw starten, lichtje brandt niet meer. Ze vinden het goed. Wij dus ook.

We laden bij de Casa onze spullen weer in de auto en nemen afscheid van Michel, die net naar zijn werk gaat.

We gaan tanken. Maar dit is Cuba he...er komt geen benzine, de pomp doet niks. Er komt Een mannetje naar ons toe, die in gebrekkig Engels vertelt dat er in heel Trinidad geen benzine is. En dat zij dat wel hebben, verderop, in een jerrycan. Het mannetje laat zijn legitimatie zien. En haalt zijn broer er bij, die Duits spreekt. We weten eigenlijk niet goed waarom, maar we gaan akkoord. Het mannetje stapt in en we rijden ergens anders naar toe. We hebben het aantal liters en de prijs afgesproken. Dan stoppen we, gaat er een opengeknipte plastic fles met aangeplakt pijpje in de tankopening en vanuit een plastic jerrycan giet hij er benzine in, die hij eerst laat ruiken, opdat het echt benzine is. We zien het aan en zien ook aan de benzinemeter, die van 1/4 naar 3/4 gaat dat het geen 35 liter is. De maten staan op de jerrycan en we rekenen uit dat het 20 liter moet zijn, wat overeenkomt met wat de benzine meter zegt. Het is dus een benzine scam. We betalen dus niet de afgesproken 40 CUC maar geven 20. Hij wordt een beetje boos. Mooi. Want dan zal het wel redelijk kloppen. Hij brabbelt van 'mijn chef' dit en dat. Uiteindelijk betalen we 25 CUC, wat ons de normale prijs lijkt. Daarna realiseren we ons dat dit hier een manier is die ze wel vaker hanteren, staat ook in de Lonely Planet, maar dan voor een Casa. Ze doen of ze van de Casa zijn of zeggen dat de eigenaren er niet zijn en nemen je ergens anders mee naar toe. We vragen ons af of het mannetje wel bij het tankstation hoort. Foutje van ons, oeps.

Gelukkig blijkt de benzine verder wel in orde, en omdat we minder betaalden, is de prijs ook redelijk normaal. Dus de schade valt mee.

We rijden over een heuvel keten met deels weer slechte stukken asfalt-weg.

We komen bij een waterval, die duidelijk vercommercialiseerd is. We moeten betalen om te parkeren, 1 CUC. Nou, OK. Dan mogen we door een hek. We lopen redelijk stijl omlaag, tot een stukje waar het wat vlakker is en meer toeristen zijn. En ook een barretje en een loket. We mogen best naar de waterval, voor 10 CUC per persoon. En dan is het nog drie kwartier lopen, en een uur of zo terug. Dat doen we niet, dat vinden we echt te duur.

Dus we lopen weer terug omhoog. Hier staat een taxi die twee andere toeristen naar boven gaat brengen. En daar neem je dan een Morris Minor 1500 CC voor. En wat gebeurt er dan? Die trekt het niet. Dus na een paar pogingen en steeds meer gas en slippende koppeling komt het dingetje langzaam een beetje vooruit. Wij lopen wel.

Terug boven begint operatie kokosnoot. Er valt over de prijs van 2 CUC niet te onderhandelen maar Maike wil het graag dus vooruit maar. Eerst wat Spaans geschreeuw naar een andere mannetje. Die een machete haalt. Dan zoekt Maike een kokosnoot uit en begint het mannetje op een plankje op de noot in te hakken. Het duurt even, maar dan heb je ook een...showtje. Hakkerdehak, en uiteindelijk heb je dan ook een kokosnoot met een gaatje. Rietje er bij en klaar.

We rijden door naar Santa Clara. Maar dit is Cuba he...

We komen op een bijzondere snelweg, met 3 banen. Een bord geeft aan dat je niet mag inhalen. Dus wat doet de bus achter ons? Die haalt ons en een oldtimer in. Hier is geen gele streep meer, maar onderbroken witte lijnen, dus kennelijk mag dat hier. Op de middelste van de 3 stroken inhalen, en vanaf de andere kant hetzelfde, ken je dat? Wij halen niet in. Hoeft ook niet, want we krijgen een bijzondere afslag. Meer dan haaks om en een onverharde weg op, door een veld heen. Nog een bocht en hop, op de volgende snelweg. Grappig hoor. Maar goed dat maps.me het weet, anders zou je toch echt denken dat het niet klopt.

We rijden naar het monument Che Guevara, die bij Santa Clara een veldslag heeft geleverd waarmee hij niet alleen Santa Clara bevrijdde van Generaal Batista, maar daarmee ook Batista ten val bracht. Het monument is een bronzen beeld van Che, op een metershoge sokkel. Rechts een geweer, links zijn arm in een mitella want hij had zijn arm gebroken in de strijd.

Het staat op een enorm plateau, met een enorme steen met tekst en een enorme betonnen plaquette met in bas-reliëf diverse figuren uitgebeeld.
We gaan naar de achterkant en omlaag. Vandaar uit kan je het museum in. Nou ja, mini-museumpje. Tas inleveren graag. Dat doen we niet, veel te veel waardevolle spullen voor ons. Dus gaan we om de beurt. Fototoestel inleveren graag. Dus Jos gaat eerst, en geeft zijn fototoestel aan Maike. Binnen staat een vrouwtje de boel in de gaten te houden. Stel je voor dat je toch een foto neemt... Er hangen hier soort van uitgehouwen hoofden en namen van mede-strijders. En dat is het dan ook. Jos staat snel weer buiten. Dan gaat Maike.

We rijden door naar een ander monument. Die gaat over Santa Clara innemen, door een gepantserde trein van Batista te laten ontsporen. Door met een enorme koevoet de spijkers van het spoor er uit te trekken en daarna met een geleende bulldozer het spoor te ontwrichten. In 1,5 uur is de stijd klaar en heeft Che gewonnen.


Het barst overigens van de Nederlanders hier, een reisgroep met een bus. Het lijkt wel of er alleen maar Nederlanders zijn. Er is tevens een filmploeg, ook Nederlanders. Ze maken een documentaire over het leven van Che Guevara, die in september op NPO2 uitgezonden gaat worden. Ze filmen onder andere Erik Dijkstra (van De Jakhalzen), die interviews doet voor de documentaire.

Dan gaan we naar ons hotel, Florida Center. Daar hebben we specifiek om gevraagd want daar lazen we over in een boek '1000 reizen die je gedaan moet hebben'.
Het is een koloniaal huis. En het ziet er inderdaad leuk uit binnen. Alleen...dit is Cuba he...ze hebben geen kamers. Huh? Het blijkt te horen bij hotel Alba, waar onze kamer wel is. Die ziet er gelukkig ook leuk uit, en is ook koloniaal. En een blok verder weg.

We gaan een Internet kaart kopen. Dat doen we deze keer bij een kantoor van Etecsa. We moeten eerst buiten wachten, dan binnen. De bewaker geeft aan dat we aan de beurt zijn. Bij een keurige mevrouw. We kopen 3 kaartjes van 1,5 CUC per stuk, goed voor elk een uur Internet. Maar dit is Cuba he. Dus dat gaat niet zomaar natuurlijk, dat houdt wel wat in. Ze kijkt moeilijk. En doet een en ander op de computer. Vermoedelijk typt ze de lange cijferreeks op de kaartjes in, waarmee ze die activeert. Op die kaartjes zit ook een kras-vlakje, waaronder het wachtwoord staat. Afijn het valt mee, in totaal zijn we met een kwartier weer buiten.

Er zit een koffie-thee-snack-tentje aan het pleintje. We nemen wat thee en koffie en copa, echt geen idee wat dat is. Als het arriveert blijkt het ijs (vanille) te zijn. Hmmmm, moet je eigenlijk niet doen in dit soort landen. Maar ja, het ziet er hier wel goed uit dus Maike eet het toch op. En het gaat goed. We kijken ook wat we morgen willen doen.

We lezen in de ANWB gids over Hotel Santa Clara Libre, een twee-kleuren groen hoog gebouw, 11 verdiepingen . Met een restaurant op de 10e verdieping, met uitzicht over het stadje. Daar gaan we heen. Maar dit is Cuba he. Dat gaat zomaar niet. Bij de receptie beneden 5 CUC pp betalen. Dan je paspoort geven, het nummer gaat in een Sinterklaas-boek, bestaande uit losse velletjes. Maike tekent voor ons beide. Dan mogen we naar de 10e verdieping. Het is niet duidelijk hoe dit werkt. We gaan zitten maar er gebeurt niks, geen bediening. Iemand anders haalt gewoon eten van het buffet. Zo werkt het dus. Nog niet duidelijk of die 5 CUC alleen entree was of ook inclusief eten. Dat is te moeilijk in het Engels. Dus we eten gewoon lekker, met keuze uit het buffet. Het is best goed.
Met inderdaad goed uitzicht, best leuk.
Jos haalt wat blikjes drinken bij de bar. Maar dit is Cuba he. Dat gaat zomaar niet. Veel Spaans gebrabbel. Ik krijg geen drinken mee. Vermoedelijk wil ze het papiertje zien die we beneden bij de receptie hebben gekregen. Dus haal ik die, en dat klopt. Nu betalen en dan krijg ik het wel mee.

We gaan weer naar beneden en niemand vraagt om bij te betalen dus het zal wel goed zijn. Mooi zo.

We gaan terug naar het pleintje alwaar Internet het zowaar weer eens een keer aardig doet. Ik kan mijn verslagen weer op Internet zetten en is weer bij. Maike kijkt op Facebook. Dat doet Jos dan ook nog even. Klaar. En dan lukt het niet meer om uit te loggen, met nog 20 minuten op dit kaartje. Nog maar een tijdje Facebooken en wat whatsapp berichten doen dan.

En dan is het weer tijd om naar de Casa te gaan.