Cuba dag 23 - vr 21 april

Cuba dag 23 -vr 21 april Mural de Prehistoria, grotten Sendero Cuevasto Tomas

7:45 gaat de wekker. Want om 8 uur zou het mannetje van VIA rentacar komen. Om 8 uur is hij er natuurlijk niet. We gaan eerst maar ontbijten.

Om 9:10 komt het mannetje in een Suzuki Jimny. Hij heeft inderdaad een nieuwe band mee. Hij wil het huurcontract zien. Dat kan. We laten hem tevens de band zien. Dan leggen we ons wiel met kapotte band in de Jimny. We moeten dan wel met hem mee om de band om de velg te laten leggen. We stappen in zijn auto en rijden naar de 'bandenspecialist' vlak naast het tankstation.

Maar eerst moeten we in de auto blijven zitten want als ze ons zien is de prijs hoger. Het mannetje komt terug en zegt dat de band wisselen 1 CUC kost. Wel raar dat wij het moeten betalen maar ach, het is maar 1 CUC, niet de moeite om ons druk om te maken.
Dan moeten we een tijdje wachten voordat we aan de beurt zijn. Kan ik mooi nog even kijken of ik iets kan ontdekken. Ik zie dat er al een gaatje in zat. En die is opgevuld met stukjes binnenband. En dat is waarom de band langzaam leeg liep.

Dan gaan we naar binnen. Primitiever kan het niet. Het is een houten hokje met daarachter een open klein binnenplaatsje. Hij heeft super-simpel gereedschap. Geen hydraulisch of pneumatisch spul, puur ouderwets handwerk. Wel op een speciaal apparaat waar hij de band op legt. Met een zo te zien eigen gemaakte constructie waar hij het wiel op vast legt. En met een zelf gemaakte soort tang drukt hij de band van de velg.Hij smeert vet op de nieuwe band, zoals het hoort. Valt me mee. Dan gaat de band om de velg. Met een paar flinke klappen van een rubber hamer gaat dat wel. De tweede rand van de band is iets lastiger. Dat gaat met een grote bandenlichter. En er op staan. Het valt mee, het gaat achter. Dan nog even oppompen en klaar. Balanceren doen ze hier niet aan, daar heeft hij geen apparaat voor.

Dan gaan we samen terug naar de Casa. Het mannetje schrijft wat op ons huurcontract.En hij schrijft twee werkbonnen uit, die gelijk zijn aan elkaar. Nooit gehoord van carbon-papier, lijkt wel.

Om 10:30 kunnen we weg.

We rijden eerst naar een afslagje, naar de Mural del Prehistoria. Dat is vlak bij. Het is gemaakt in opdracht van Fidel Castro. Het moet de ontwikkeling van de wereld en Cuba voorstellen, maar het stelt niks voor. Volgens de Cuba app van Jos is het de slechtste attractie, en wij zijn het daar wel mee eens.

We rijden door, terug op dezelfde weg. Dan komen we de volgende attractie tegen. We gaan een Canopy tour doen, in 4 delen. Tokkelen dus. Voor 8 CUC per persoon. We krijgen een soort klimharnas om onze heupen en een helm op. En we krijgen een soort leren handschoenen, die wat lijken op las-handschoenen. Met een extra lap op de handpalmen, om te remmen.

We lopen met een groep omhoog. Over de weg, een heuveltje op naar het eerste platform. Deze eerst tokkel-lijn is de korter en traagste. Kan je even wennen. 150 meter en 25 meter hoogte verschil. Je hangt dan als in een zitje, met bovenop de kabel een soort wagentje, een stalen constructie met lagers. En een tweede lijn voor beveiliging die weer om het wagentje gaat. Je linkerhand om die twee lijnen waar je aan hangt, de rechter over de kabel heen. En dan wel en ALTIJD achter het wagentje natuurlijk! Dat is je rem-hand. De eerst rit gaat dus vrij rustig. Te rustig als je te licht bent en vooral als je dan nog een beetje remt. Dan haal je het einde niet en moeten ze je helpen door aan de kabel te gaan hangen bij het landings-platform. En eventueel moeten ze je halen en/of moet je jezelf even voorttrekken.

De tweede kabel is al een stuk langer en sneller. De derde is nog langer. Vanaf deze moet je meer achterover hangen, je benen strekken en over elkaar doen. De vierde is de langste, 400 meter lang en 35 meter hoogteverschil. Vooral niet remmen onderweg en vooral wel aan het eind, anders kom je te hard aan. Dat gaat allemaal prima, mooi uitzicht en tientallen meters boven de grond, boven de bomen uit.
Met een aardige gang omlaag. Je draait dan soms wel een beetje. Je rem-hand achter je, daarmee kan je corrigeren. Zodat je recht blijft hangen zodat je ook goed kunt remmen aan het eind. Dat gaat prima, en we landen alle twee netjes. En daarmee zijn we ook vrijwel rondom en lopen we terug naar het verkoop-gebouwtje. Waar we nog even wat drinken.

We rijden door op dezelfde weg. Naar de grotten Cuevo Santa Tomas. Alwaar een klein kantoor-gebouwtje is. We willen het wel doen, maar eerst even een lichte lunch. Het vrouwtje spreekt gelukkig redelijk Engels en legt uit dat we aan het eind van dat straatje bij iemand een broodje kunnen halen. Dat klopt en dat doen we. Even een bolletje ham met een beetje mayonaise.
Dan gaan we terug, betalen en dan nog even wachten op een groep. Het regent inmiddels. Die andere groep komt met een taxi. Het zal wel een bus zijn want het is een redelijk grote groep. Uit 5 verschillende landen. Het regent niet meer. We krijgen allemaal helmen met hoofdlampjes op. Dan lopen we een stukje naar de bergwand en dan begint het klimmen. 120 meter omhoog, vrij steil. Met veel stenen, bomen, wortels, natte prut et cetera. Rustig aan, dan gaat het wel.
Binnengekomen gaan de lampjes op de helmen aan. Diegene die nog geen lampje hadden, krijgen deze van groep die de grot net verlaat.
Deze grot, de grootste van Latijns Amerika, heeft verschillende lagen, een stuk of 8. Wij mogen maar 2 lagen bekijken, de rest is voor militair getrainde mensen. Dat zijn wij dus niet.
We lopen verder, maar omdat het geregend heeft, is het overal glad in de grot en worden er weer nieuwe stalagtieten gemaakt. Grappig is dat deze soort hol van binnen is en je best leuke muziek op kunt maken. Als je er op slaat komen er muziek-tonen uit. Er zijn diverse kleuren steen in de grot door diverse mineralen. Zo zit er groen in door koper.

Er is ook een stalagtiet waaruit een straaltje water stroomt.

Verderop op een plek die volledig donker is groeit een plantje. Die leeft maar drie maanden en dan groeit er een nieuwe. De gids denkt dat dat plantje alleen kan groeien door kunstlicht van toeristen.

Er vliegen zwaluwen in de grotten en op sommige plekken is er geen dak meer. Hier zijn ook visjes en slangen volgens de gids. Die slangen worden maximaal een paar meter groot en zijn niet gevaarlijk. De grot met de zwaluwen hebben een opening naar buiten vlak bij. Dat is trouwens met meer grote holle ruimtes zo. Het is daardoor in deze grotten gewoon net zo warm als buiten.
In de grot liggen ook een paar wortels. Dat is van bomen die tientallen meters verderop buiten groeien.

Vervolgens rijden we naar Hotel Las Jazmines, waar we een drankje doen met uitzicht op de de Vinalez vallei. We besluiten dat we nog een grot willen zien en rijden naar
Cueva de la Vaca, waarvan maps.me beweert dat hij dat weet. Dus volgen we die. Het is vlak bij. Lekker hoor. Nou ja, als hij het echt goed had geweten wel. We komen bij een akker, naast een tabaks-droog-schuurtje en de weg houdt best wel op hier. Er is wel een rood-prut pad. We parkeren de auto. We nemen foto's van een mooie blauwe Buick met met folie beplakte verduisterde ramen met een Apple symbool opening voor onderin de voorste zijramen uitgesneden om in de spiegel te kunnen kijken. De Buick staat naast dat tabaks-droog-schuurtje met dak van palmbladeren.

Volgens maps.me is het 100 meter verderop. Maar de grot is in geen tabaks-velden en geen wegen te vinden. Het klopt gewoon niet. Er lopen wel diverse toeristen. We vragen het aan een stel dat terug komt. Ze zijn Frans en wijzen ergens heen, het is niet duidelijk. We lopen naar waar ze wijzen en daar is een lokaal mannetje. Die geeft precies de andere kant aan! Of we sigaren willen kopen. Nee. Hij preekt heel slecht Engels, zeg maar vrijwel niet. We gaan uit elkaar. Maar dan besluiten we te vragen of hij ons er niet heen kan brengen te paard. Dat wil hij wel, 10 CUC per persoon. Dat doen we maar want zelf gaan we het waarschijnlijk niet op korte termijn vinden en de dag duurt niet zo lang meer. Ze gaan paarden zadelen en Jos leent sportschoenen vanuit het huis want paard rijden op slippers is niet zo ideaal.

Maike stapt voor het eerst op een paard! Onze gids heet Lalasso. Leuk mannetje.

Er zijn hier veel meer mensen die paard-rij tochtjes doen; we komen andere toeristen tegen. Het is een erg mooie omgeving, veel groen en met de mojotes op de achtergrond. Dat is kennelijk Spaans voor hooiklamp (haystack) want daar lijken die heuvels/bergjes op. Het zijn kalksteen formaties van minimaal 2 miljoen jaar oud. Die grotendeels door regen zijn opgelost en verweerd. Zo zijn ook de grotten ontstaan, en door ondergrondse rivieren.

We zien tevens een soort van varens groeien, met rood aan de binnenkant van het blad en een bloem in het midden, die bij sommigen in bloei staan.

We komen een ruiter tegen die een lange plastic slang met een touw aan zijn paard heeft gebonden; lokaal transport van infrastructuur projectje waarschijnlijk.

We komen een klein groepje ruiters tegen, met paarden beladen met zakken aardappels, of iets dergelijks. Het is op een smal pad. Een van de zakken raakt Maike's knie. Een paard houdt geen rekening met de breedte van wat hij draagt. Ook niet met jouw knie. Au! Gelukkig gaat het wel heel langzaam allemaal.

We rijden door en stoppen af en zo ook om foto's van de omgeving te maken.

En daarna om de foto apparatuur in de rugzak te doen want het gaat regenen. De poncho's liggen natuurlijk in de auto...

De regen valt nog wat mee en we komen bij een boom waar Lalasso de paarden aan vast zet. Dan gaan we een heuvel op, meer van hetzelfde als vanochtend.

We komen een stuk hoger bij een grot. Hij heeft een mini-lampje bij me. Jos zet zijn lampje van zijn mobiele telefoon aan. En zo lopen we door de duistere grot. Een paar minuten en dan lopen we er aan de andere kant weer uit. Vanwaar we een mooi overzicht over de vallei hebben. Helaas regent het nog wel wat dus is het uitzicht beperkt. Lalasso gebaart verder te gaan, waar een paar berggeiten lopen. Maike blijft bij de uitgang van de grot, met haar pijnlijke knie gaat het niet verder. Jos gaat met Maike's camera wel verder omhoog. Over rotsen heen. Hiervandaan is er inderdaad nog mooier uitzicht. Even rustig wat foto's van de vallei maken. Met in de verte andere heuvels en beneden een vijver. De berggeiten werken mee en poseren mooi voor de foto's.

Dan gaan we nog even de grot in. Lalasso laat zien dat de naam van de grot in de wand staat.

Dan geeft hij aan dat Maike en Jos te voet verder gaan, de trap af en lopen terug naar het huis. Hij neemt dan de paarden mee. We betalen hem en nemen afscheid. We lopen door de regen terug.

We rijden terug naar de Casa. Daar eten we groente soep, we hebben speciaal groente besteld, zonder vlees.

In de Casa zijn een paar Engelsen, Jane en Malcolm. Ze zijn gezellig. Te gezellig. We willen plannen voor morgen maken en verslagje typen. Dat lukt niet zo goed.

We vragen ons echt af hoe Jane en Malcom hun navigeren doen hier, hoe ze dat af gaat. Ze hebben namelijk kaarten die slechter zijn dan onze slechtste kaart (die gewoon wel goed is). Er staan in heel Cuba waarschijnlijk wel een stuk of 12 aanwijsborden; ze staan dus vrijwel nergens. Wij hebben maps. Me op onze telefoon maar dat is voor hen veel te moeilijk. Ze zitten tegen hun pensioen aan. Malcolm maakt violen en basgitaren en Jane geeft er muziekles op. En bieden hebben ze geen kaas gegeten van ICT en apps en zo. Aldus hebben ze verder geen navigatie mee.

Uiteindelijk heeft Maike een tijd met ze gepraat, en heeft Jos getypt. Dan neemt
Jos het plannen nog even over. Als Jane en Malcom en Maike gaan slapen kan Jos nog even typen.

Ze hebben in deze huizen geen ramen, geen glas. Ze hebben horizontale lamellen. Sommige hebben ze van aluminium zoals Ivette en Ronel. De meeste hebben ze van hout, deze Casa ook. Die kan je dan dus traploos open en dicht doen. Je kunt er ook iets anders mee doen: ma Sofia hangt een broodtas door de houten lamellen naar buiten.