Cuba dag 2 - 1 maart
Blijf op de hoogte en volg Jos
04 April 2017 | Cuba, Havana
Cuba dag 2 - vr 31 maart
We hebben vannacht bijzonder slecht geslapen.
Het is veel te warm en benauwd in onze kamer in hotel Campanille Roissy waar #AirFrance ons heen gestuurd heeft. Ik ben sowieso geen fan van deze keten, en dat wordt weer bevestigd. De airco doet het niet. Volgens de receptie klopt dat, die staan uit....slecht geregeld dus. Het raam open is ook geen optie want we zitten pal aan de snelweg. We doen uiteindelijk het raam open en oordoppen in. Die doen na een tijdje pijn in Jos zijn oren dus die moeten toch weer uit en het raam maar weer dicht.
Voor het ontbijt doen we eerst online aangifte van de vermissing op de website van AirFrance.
We gaan naar #CDG met de roze bus. Die niet op de tijd volgens het tijdschema komt. Hij slaat gewoon een half uur over. Gelukkig zijn we op tijd weg gegaan. Eerst naar de Lost en Found voor Maike's bril. Daar hebben ze een paar losse brillen die van gisteren zijn binnen gekomen maar dat is ook alles. Van Maike is er niks bij. Voor mij ook niet, maar dat klopt ook wel:-) Want ik ben 'natuurlijk, niks kwijt...:-)
We gaan door de security en dan gelijk maar naar de gate. Dat gaat een stuk beter dan gisteren. Nu blijkt dat we nog een stukje met een treintje moeten. Dat heeft niemand ons gisteren verteld. We arriveren op tijd en kunnen dan vrij snel naar binnen. We stappen het vliegtuig in en Maike wordt naar links en Jos naar rechts gestuurd. Huh? Dan blijk dat Maike in stoel 51B zit en Jos in 51K. Huh? Dat had de behulpzame vrouw van #AirFrance er weer niet bij gezegd; ze zei gewoon dat we weer in stoelen zaten met een rijtje van 2 en niet van 3. Waar Maike extra voor betaald had. Pffff.
Gelukkig kunnen we nog wisselen met een andere passagier. Dan zit Maike in 51G, in het gangpad aan de andere kant van Jos. Overigens tellen de rijen AB, EFGH, KL.
Er komt een passagier naar me toe. Hij heeft....een groene brillenkoker in zijn hand en vraagt aan mij: is deze soms van jullie? Het inderdaad die van Maike! Verhip zeg, dat verzin je toch niet! Wij blij natuurlijk. Dank u vriendelijk doch dringend!
We vertrekken met een paar minuten vertraging.
De vlucht verloopt voorspoedig. Wel een rare landing We worden vrij hard zijwaarts geslingerd, terwijl het rustig weer is.
De beveiliging stelt niks voor. Door de rontgenscanner, gewoon de hele tas. En kaar.
Dan in de rij bij de douane. Waar we zowaar op de foto gaan. En hop, bagage ophalen. Althans, wachten daarop. En wachten... Uiteindelijk komt mijn tas. En dan...stopt de band, zonder de tas van Maike. Oeps. We lopen et als anderen naar de andere band. Die draait nog en daar ligt Miakes tas op. Oef.
We pinnen wat geld. Dan zoeken we terminal 1 voor onze aanvullende vlucht. Die is er niet. Die vlucht wel, terminal niet. Dat moet met een taxi. Ja, het is hier ook zoooo groot, dat je dat niet bij elkaar kunt zetten... Met taxi's voor 10 CUC naar terminal 1, Nacional. Bij aankomt eerst briefjes van 50 uit het PIN apparaat wisselen, want CUC50 heeft taxi chauffeur niet van terug.
We staan in de rij. Er staat een doos op de grond, en die piept. Althans, wat er in zit. Het klinkt als een puppy. Dan in we een klein roze neusje. Dus...het is een Cubaans roze-snuit hondje.... Bij ons bekend als biggetje.
Als we eindelijk inchecken krijgen we allemaal handgeschreven boardingpassen. Vlijtig mannetje hoor. We kijken of er WiFi is. Ja, hoor, van een printer. En meer ook niet.
Weer in de rij, voor The Last Waiting room. Ik hoop toch van ganser harte dat dat niet waar is...
Er is een mannetje met soort bingo kaart, op een vodje, een afgescheurd A4tje. Elke passagier / stoel krast hij door. Als hij bingo heft gaan we vliegen denk ik....
Weer zinloze security en röntgen apparaat. Dan met een bus toch zeker wel bijna 50 meter rijden. We stappen in een Antonov 158 met 2 straal motoren. Er komen wolkjes koude lucht uit de airco. We vertrekken in het donker rond 21:00. 20 minuten te laat. Het mannetje heeft bingo want het toestel is vol. We krijgen drinken, koffie of water. Thee is te moeilijk.
Bij de landing wordt er ouderwets geklapt. En daarna loopt een vrouw met een continu spuitende spuitbus door het hele toestel. Anti-muggen.
We lopen over het vliegveld naar het gebouwtje en zien daar het kleinste bagagebandje dat we ooit gezien hebben. Schattig hoor. Alle 14 bagagekarretjes zijn al ingenomen.
We hebben nu de uitdaging om naar het auto verhuur bedrijf VIA te komen, geen idee waar dat is. We nemen een taxi met een goed Engels sprekende chauffeur. We aten hem de papieren zien. Hij snapt het. Bij aankomst weet hij niet precies waar het kantoortje is. Het is inmiddels 22:30. Zowaar, de verhuurders zijn er nog. We regelen de papieren en dat doet hij bijzonder vriendelijk, geduldig en uitgebreid. We bekijken de auto Met het 2e mannetje. Ook zo uitgebreid en vriendelijk en ook in vrij goed Engels. . Inderdaad een Chinese Geely. Ziet er goed uit, lijkt wat op een Skoda. Met moderne radio, USB lader, elektrische ramen, airco, kofferbak te openen met knopje op sleutel afstandsbediening. Prima dingetje, Zo,zo. 28000 km maar wel deukjes en krasjes rondom.
Het mannetje schrijft ze allemaal op. Echt keurig hoor.
Dan gaan we op weg...naar geen hotel. Want die moeten we nog zoeken, dat is de volgende uitdaging . Leuk hoor, om 23:00, terwijl we nog geen idee hebben. We vragen het aan die mannetjes. Hij belt een hotel voor ons, en geeft mijn naam door. Het andere mannetje, van de auto, legt het uit. Ik vraag of jij dat bij de auto kan doen, kan Maike mee luisteren. Het mannetje tekent het ook uit. Super. En nog mooier: Maps.me weet het hotel gewoon te vinden.
Nou heeft iedereen ons aangerande om vooral NIET te gaan rijden in het donker in Cuba. Dus, wat is het eerste wat wij in Cuba doen....? Van de parkeerplaats af rijden, en dan rechtsaf zegt het mannetje. Dat mag niet volgens het bord eenrichtingsweg. Ach, het is donker, er is niemand, huppeteee. Het helpt niet, we keren om. En dan....worden we aangehouden door de politie! Ja hoor, nog geen 3 minuten rijden, nog geen 300 meter, en het is raak, betrapt. Dat is toch echt een nieuw record, haha. Hij vraagt papieren. Ik geef mijn rijbewijs. Hij zegt wat, we verstaan er niks van. Gelukkig spreekt echt geen woord Engels, er komen andere overtreders aan, wij mogen door. Oef.
Navigatie gaat vrij goed. We komen bij hotel Perkin. Een echte, zo een met zo'n dak/betonnen luifel boven de ingang, waar je je auto onder zet. Dus dat doe ik maar de bewaker stuurt me naar de parkeerplaats . Maike checkt in. Dan begint voor mij The Cuban game. Game 'aan'. Een mannetje wijst me compleet zinloos naar een parkeerplek, Goh, goh, die had ik anders echt niet gevonden, zeg, ahum. En dan komt het: ik moet een CUC betalen. Dat is de Cuban game: dingen doen waar toeristen niet om vragen en dan geld vragen. Ik zeg dat ik die niet heb. Ik heb briefjes van 5 maar die ga ik hem niet geven. Hij doet een beetje moeilijk, loopt mee naar de receptie. Van de receptioniste en de bewaker moet ik het betalen. Zij wisselt voor me, ik vraag om 5 CUC munten. Ik krijg...een briefje van...3! En 2 munten. Toch maar betalen dan.
En we zijn voor middernacht in de hotel kamer. Welterusten.
We hebben vannacht bijzonder slecht geslapen.
Het is veel te warm en benauwd in onze kamer in hotel Campanille Roissy waar #AirFrance ons heen gestuurd heeft. Ik ben sowieso geen fan van deze keten, en dat wordt weer bevestigd. De airco doet het niet. Volgens de receptie klopt dat, die staan uit....slecht geregeld dus. Het raam open is ook geen optie want we zitten pal aan de snelweg. We doen uiteindelijk het raam open en oordoppen in. Die doen na een tijdje pijn in Jos zijn oren dus die moeten toch weer uit en het raam maar weer dicht.
Voor het ontbijt doen we eerst online aangifte van de vermissing op de website van AirFrance.
We gaan naar #CDG met de roze bus. Die niet op de tijd volgens het tijdschema komt. Hij slaat gewoon een half uur over. Gelukkig zijn we op tijd weg gegaan. Eerst naar de Lost en Found voor Maike's bril. Daar hebben ze een paar losse brillen die van gisteren zijn binnen gekomen maar dat is ook alles. Van Maike is er niks bij. Voor mij ook niet, maar dat klopt ook wel:-) Want ik ben 'natuurlijk, niks kwijt...:-)
We gaan door de security en dan gelijk maar naar de gate. Dat gaat een stuk beter dan gisteren. Nu blijkt dat we nog een stukje met een treintje moeten. Dat heeft niemand ons gisteren verteld. We arriveren op tijd en kunnen dan vrij snel naar binnen. We stappen het vliegtuig in en Maike wordt naar links en Jos naar rechts gestuurd. Huh? Dan blijk dat Maike in stoel 51B zit en Jos in 51K. Huh? Dat had de behulpzame vrouw van #AirFrance er weer niet bij gezegd; ze zei gewoon dat we weer in stoelen zaten met een rijtje van 2 en niet van 3. Waar Maike extra voor betaald had. Pffff.
Gelukkig kunnen we nog wisselen met een andere passagier. Dan zit Maike in 51G, in het gangpad aan de andere kant van Jos. Overigens tellen de rijen AB, EFGH, KL.
Er komt een passagier naar me toe. Hij heeft....een groene brillenkoker in zijn hand en vraagt aan mij: is deze soms van jullie? Het inderdaad die van Maike! Verhip zeg, dat verzin je toch niet! Wij blij natuurlijk. Dank u vriendelijk doch dringend!
We vertrekken met een paar minuten vertraging.
De vlucht verloopt voorspoedig. Wel een rare landing We worden vrij hard zijwaarts geslingerd, terwijl het rustig weer is.
De beveiliging stelt niks voor. Door de rontgenscanner, gewoon de hele tas. En kaar.
Dan in de rij bij de douane. Waar we zowaar op de foto gaan. En hop, bagage ophalen. Althans, wachten daarop. En wachten... Uiteindelijk komt mijn tas. En dan...stopt de band, zonder de tas van Maike. Oeps. We lopen et als anderen naar de andere band. Die draait nog en daar ligt Miakes tas op. Oef.
We pinnen wat geld. Dan zoeken we terminal 1 voor onze aanvullende vlucht. Die is er niet. Die vlucht wel, terminal niet. Dat moet met een taxi. Ja, het is hier ook zoooo groot, dat je dat niet bij elkaar kunt zetten... Met taxi's voor 10 CUC naar terminal 1, Nacional. Bij aankomt eerst briefjes van 50 uit het PIN apparaat wisselen, want CUC50 heeft taxi chauffeur niet van terug.
We staan in de rij. Er staat een doos op de grond, en die piept. Althans, wat er in zit. Het klinkt als een puppy. Dan in we een klein roze neusje. Dus...het is een Cubaans roze-snuit hondje.... Bij ons bekend als biggetje.
Als we eindelijk inchecken krijgen we allemaal handgeschreven boardingpassen. Vlijtig mannetje hoor. We kijken of er WiFi is. Ja, hoor, van een printer. En meer ook niet.
Weer in de rij, voor The Last Waiting room. Ik hoop toch van ganser harte dat dat niet waar is...
Er is een mannetje met soort bingo kaart, op een vodje, een afgescheurd A4tje. Elke passagier / stoel krast hij door. Als hij bingo heft gaan we vliegen denk ik....
Weer zinloze security en röntgen apparaat. Dan met een bus toch zeker wel bijna 50 meter rijden. We stappen in een Antonov 158 met 2 straal motoren. Er komen wolkjes koude lucht uit de airco. We vertrekken in het donker rond 21:00. 20 minuten te laat. Het mannetje heeft bingo want het toestel is vol. We krijgen drinken, koffie of water. Thee is te moeilijk.
Bij de landing wordt er ouderwets geklapt. En daarna loopt een vrouw met een continu spuitende spuitbus door het hele toestel. Anti-muggen.
We lopen over het vliegveld naar het gebouwtje en zien daar het kleinste bagagebandje dat we ooit gezien hebben. Schattig hoor. Alle 14 bagagekarretjes zijn al ingenomen.
We hebben nu de uitdaging om naar het auto verhuur bedrijf VIA te komen, geen idee waar dat is. We nemen een taxi met een goed Engels sprekende chauffeur. We aten hem de papieren zien. Hij snapt het. Bij aankomst weet hij niet precies waar het kantoortje is. Het is inmiddels 22:30. Zowaar, de verhuurders zijn er nog. We regelen de papieren en dat doet hij bijzonder vriendelijk, geduldig en uitgebreid. We bekijken de auto Met het 2e mannetje. Ook zo uitgebreid en vriendelijk en ook in vrij goed Engels. . Inderdaad een Chinese Geely. Ziet er goed uit, lijkt wat op een Skoda. Met moderne radio, USB lader, elektrische ramen, airco, kofferbak te openen met knopje op sleutel afstandsbediening. Prima dingetje, Zo,zo. 28000 km maar wel deukjes en krasjes rondom.
Het mannetje schrijft ze allemaal op. Echt keurig hoor.
Dan gaan we op weg...naar geen hotel. Want die moeten we nog zoeken, dat is de volgende uitdaging . Leuk hoor, om 23:00, terwijl we nog geen idee hebben. We vragen het aan die mannetjes. Hij belt een hotel voor ons, en geeft mijn naam door. Het andere mannetje, van de auto, legt het uit. Ik vraag of jij dat bij de auto kan doen, kan Maike mee luisteren. Het mannetje tekent het ook uit. Super. En nog mooier: Maps.me weet het hotel gewoon te vinden.
Nou heeft iedereen ons aangerande om vooral NIET te gaan rijden in het donker in Cuba. Dus, wat is het eerste wat wij in Cuba doen....? Van de parkeerplaats af rijden, en dan rechtsaf zegt het mannetje. Dat mag niet volgens het bord eenrichtingsweg. Ach, het is donker, er is niemand, huppeteee. Het helpt niet, we keren om. En dan....worden we aangehouden door de politie! Ja hoor, nog geen 3 minuten rijden, nog geen 300 meter, en het is raak, betrapt. Dat is toch echt een nieuw record, haha. Hij vraagt papieren. Ik geef mijn rijbewijs. Hij zegt wat, we verstaan er niks van. Gelukkig spreekt echt geen woord Engels, er komen andere overtreders aan, wij mogen door. Oef.
Navigatie gaat vrij goed. We komen bij hotel Perkin. Een echte, zo een met zo'n dak/betonnen luifel boven de ingang, waar je je auto onder zet. Dus dat doe ik maar de bewaker stuurt me naar de parkeerplaats . Maike checkt in. Dan begint voor mij The Cuban game. Game 'aan'. Een mannetje wijst me compleet zinloos naar een parkeerplek, Goh, goh, die had ik anders echt niet gevonden, zeg, ahum. En dan komt het: ik moet een CUC betalen. Dat is de Cuban game: dingen doen waar toeristen niet om vragen en dan geld vragen. Ik zeg dat ik die niet heb. Ik heb briefjes van 5 maar die ga ik hem niet geven. Hij doet een beetje moeilijk, loopt mee naar de receptie. Van de receptioniste en de bewaker moet ik het betalen. Zij wisselt voor me, ik vraag om 5 CUC munten. Ik krijg...een briefje van...3! En 2 munten. Toch maar betalen dan.
En we zijn voor middernacht in de hotel kamer. Welterusten.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
