Cuba dag 4 - zondag 2 april

Cuba dag 4 - zo 2 april - Caya Saetia naar Baracoa

RRRIIIIINGGGG! Vlak naast Maike's oor. Ze zit van schrik rechtop in bed. Wat is dat? Nou, de telefoon die gisteren niet aangesloten was, is dat nu wel. En dat testen ze dan om 7:15. En bedankt he.....We blijven toch nog maar even liggen.

Maike heeft een goed idee. We pakken de tassen anders in; wat we niet nodig hebben in de ene tas, wat we wel nodig hebben in de anderen. En die van niet nodig laten we vervolgens in de auto staan. We zijn er even zoet mee.

Jos probeert water te koken voor de thee onderweg. Maar we hebben wel kookplaten, maar geen pannen of wat ook om mee te koken. Met het koffie settertje is het geen succes, bah, zoals verwacht. Dus vragen we maar bij het ontbijt om kokend water.

We rijden vandaag van Caya Saetia naar Baracoa. We nemen na een prima ontbijt de route waarop we gisteren vast liepen. Kijken of het vandaag we lukt. Dat blijkt te gaan
De blokkerende vrachtwagen is weg. De bulldozer die hij niet kon starten staat er nog.

We zien nog een paar mooie uitzichten.

Dan verlaten we het eiland en gaan de asfalt weg op. Die is eigenlijk prima. Cubaans prima dan he, dat wel. We kunnen namelijk wel 60 kpu rijden. En op sommige stukken wel 90 kpu. Zo,zo. We zien heel veel groen en heel veel palmbomen. De weg gaat goed zo, tot aan Moa. Dan verandert het drastisch en moeten we door de kuilen terug naar 30 kpu, soms langzamer.

Navigeren blijkt een makkie. Dank zij weinig afslagen en maps.me,die zegt: Rij 57 km rechtdoor. Dat soort instructies. Hij heeft trouwens wel een vreemde gewoonte: bij elke brug zegt hij: Ga recht door. Dat lijkt me een goed idee, vooral bij een brug...

We steken even op bij Villa Maguana. We drinken wat en nemen wat bananenchips. Best lekker. Lekker relaxed hier, mooi uitzicht over een strandje en de oceaan.

We arriveren in Baracoa. Dan schuift de navigatie naar de andere kant van de schaal.
Het blijkt best moeilijk zoeken hier. Weinig straat namen en herkenningspunten.

Maps.me stuurt ons vandaag het bos in. Letterlijk. De auto redt het bijna niet omhoog, op een stenen weg. Hij is wel underpowered. Bovenin stuurt maps.me ons nog verder omhoog, een pad in met prut en begroeiing, en geen gebouwen meer. Dat lijkt ons toch sterk, het gaat ook nog verder van de oceaan af, terwijl onze Casa 200 meter van de oceaan af ligt. Maps.me weet het dus gewoon niet. We (Maike dus) moeten het zelf uitzoeken. We zijn blij dat Maike bij de voorbereidingen, het maken van het routeboek, kaartjes heeft uitgeprint. We zoeken wat heen en weer en kunnen het niet vinden.

Dan blokkeer ik de kruising een beetje terwijl ik op Maike wacht die de weg uitzoekt. Er komt een grijze Geely aan, net zoals onze auto is. Ik moet wat achteruit. Er zit een vrolijk mannetje achterin naar ons te zwaaien. Ik zwaai terug. Het mannetje stapt uit en komt naar ons toe. We praten even en binnen 10 seconden zegt hij: zijn jullie Nederlands? Huh? Hij blijkt ook een beetje Nederlands te spreken. En vertelt ons waar onze Casa is. Hij heeft het bijna goed, het helpt wel. We vinden het en dan blijkt dat we er al 3 keer op 15 meter langs zijn gereden....toch vind ik dat Maike het prima heeft gedaan!

Het vrouwtje van de Casa is ook erg vriendelijk en spreekt vrij goed Engels.
Bovenin is een terras met uitzicht over zee. Er zit een Duits stel, Gaby en Harald, dus we kletsen gezellig in het Duits. Ze zijn hier twee weken....op de fiets! Poe hee. Hn Mountain bikes zijn ook over gevlogen. Terwijl ze alle twee nog roken ook, overigens. Het is erg gezellig zo.

Het vrouwtje had verteld van de kinderkermis die gaande is. Harald vult aan dat de attracties eigen knutsel zijn. Van oud materiaal. We gaan maar eens kijken, best leuk. Dat blijkt het ook. Ik herken bij een van de attracties bijvoorbeeld een vrachtwagen cardan met een halve as. Het is erg schattig allemaal.

Dan gaan we eten, het vrouwtje legt uit waar we een goed restaurant kunnen vinden. Die zijn familie van haar. Het eten is inderdaad goed. We zitten wel binnen want buiten is teveel gore lucht van langsrijdende vrachtwagens en zo.

Na het eten haalt Jos nog een vruchtensap, die ik op de hoek heb gezien.

Dat blijkt een avontuurtje op zich. Ik wil twee plastic glazen sap mee nemen, ook een voor Maike. Dat is teveel gevraagd, hij heeft alleen glazen glazen. Het mannetje spreekt geen woord Engels. Ik probeer het te gebaren. Na een tijdje zegt hij dat ik moet wachten. Ik denk dat hij het snapt en plastic glazen gaat zoeken. Dan doet een ander mannetje gevaarlijk. Er staat een stalen vierkante rode bak met een soort knuppel er in. Hij gaat er op staan (op de knuppel dus) en klimt op een constructie, bij twee plastic kuubkisten op een soort zoldertje. Hij dondert tientallen plastic flessen naar beneden. Het kleine vloertje ligt er al snel helemaal vol mee. Dan gaan er een paar serieuze plakken ijs in het apparaat. Het apparaat gaat aan, maakt veel herrie en hij begint met de knuppel te stampen. Het is dus een ijscrusher. Er staan twee blanke vrouwen naast me. Magdalena begint tegen met te praten. Ze komt uit Polen en wat denk je? Ze spreekt Spaans en Engels. Heel handig. Ik vraag haar om aan het mannetje te vragen waar ik op wacht. Hij blijkt begrepen te hebben dat ik een hele fles sap heb besteld, haha. Oeps. Ik heb al besteld dus ik moet betalen.

Ik vraag of het dan klopt dat het CUC15 is, ongeveer 15 euro. Want op het bord staat 15. Ze begint een beetje te lachen. Het blijkt 15 CUP te zijn! Dat scheelt nogal want 100 CUP is EUR 4. Het is dus EUR 0,60. Magdalena vraagt of het mijn eerste dag in Cuba is. Ze zit aardig in de buurt... Ze legt uit dat geld met een afbeelding, zoals Che Guavara, CUPs zijn, en die zonder zijn CUCs. Aha. Dank je.

Overigens moet je in dit soort landen nooit ijs nemen, bevroren kraanwater die je niet moet drinken. Maar volgens Magdalena is dit ijs wel veilig. Ze is hier al twee weken en heeft nergens last van, dus geen diaree en zo. Nou, vooruit maar.

En dan is het alweer typertjestijd. En welterusten.