Cuba dag 10 - za 8 april
Blijf op de hoogte en volg Jos
16 April 2017 | Cuba, Havana
Cuba dag 10 - za 8 april
We gaan eerst tanken. Althans, proberen dan. We weten waar het tankstation is. Vlak om de hoek. Maar daar staan de auto's in de rij. En niemand die staat te tanken, geen beweging. Dat ziet er niet goed uit. We gaan maar weg. We weten ook waar de tweede is. Ongeveer. Hij zat alleen in een andere straat dan we dachten. We komen bij het kleine parkje waar we eerder geweest zijn. En besluiten dan door te rijden naar Parque Cespedes want daar kunnen we pinnen. Maar niet zomaar natuurlijk...dat zou te makkelijk en saai zijn....
We rijden langs het park, langs Hotel Grand en dan rechts om de hoek want daar hebben we een pin automaat gezien. Omdat er een hele stoet auto's aan komt gaat Jos even vlot rechtsaf. En dan stoppen we bij de PIN automaat. En omdat...een politieman vindt dat dat moet. Oeps. "Documente". Dit is een serieus mannetje. Rijbewijs, paspoort, autopapieren. En uitstappen. Intussen gaat Maike pinnen. Het mannetje brabbelt van alles in het Spaans. Met "Ik niet begrijp" komen we er niet vanaf deze keer. Hij blijft proberen het uit te leggen. En ik snap het echt niet. Hij heeft het over een taxi. Ik denk dat hij bedoelt dat ik met een taxi naar een politie bureautje moet. Echt niet. Hij vraagt of ik geen Spaans spreek. No. Hij vraagt of ik Ingles spreek. Si. Hij praat met zijn portofoon met iemand. Er komt nog een politie mannetje. Die spreekt net zo goed Engels als die eerste. Nul dus. Nog weer een hoop gedoe.
Maike is aan de beurt bij de PIN automaat. Die ineens heel vriendelijk op "No service" springt. Gracias.
Er komt nog een politie mannetje bij. Ook zo goed Engels. Het helpt allemaal geen donder. Dan komt er een burger mannetje die wel goed Engels spreekt. Hij legt het uit. Bij die kruising staat niet een voorrangsbord, maar een stop-bord. Bij zo'n rond wit met rood bord met 'Pare' er op moet je kennelijk stoppen en dan kijken of het veilig is. Aaahhh, dat is het. De boete is heftig, vooral voor Cubaanse begrippen, 60 CUC. Dat verrast me toch wel.
Er komt nog een politie mannetje bij. 4 man politie en een tolk. Toe maar, heftige gebeurtenis, hoor, zo'n heftige, gevaarlijke overtreding...pfff.
Er staan weer mensen te pinnen. Het apparaat doet het weer. Maike gaat weer in de rij staan.
De tolk vertelt er nog wat uitleg en een tip bij: we moeten betalen bij het VIA rentacar kantoor (dat had dat mannetje van de verhuur ook verteld) en als we dat binnen 3 dagen doen is het nog de helft, 30 CUC. Klinkt toch een stuk beter. Dank u dringend.
Maike heeft geld.
Een politieman schrijft een verhaaltje op de huur papieren. En we mogen door. Hasta la vista.
We gaan naar het tweede tankstation. Bij vrijwel alle stations staan er pylonen voor. Oeps. we rijden het terrein op. Het enige station zonder pylon staat een auto zonder chauffeur. De tankbediende komt aanlopen. We moeten eerst vooruit en dan achteruit parkeren. En we krijgen benzine speciale, die er in moet. Dan kunnen we op weg.
We rijden naar Bayamo vandaag. Het gaat best voorspoedig. Dat kan niet goed zijn, daar gaan we wat aan doen, haha. Maike heeft een alternatieve route gezien op de kaart. Ze heeft haar huiswerk gisteravond goed gedaan.
Er zijn gele wegen op de kaart; dat zijn hoofdwegen. En rode, dat zijn slechte wegen. En groene, die zitten er tussen in. Die nemen we want die gaan door een National Park. Dat zou dus een mooiere route moeten zijn. Het is al vrij snel onverhard. Maar het staat op de kaart en is dus een officiële weg en maps.me weet de weg.
Het blijkt toch een moeizame weg voor de Geely. We rijden afwisselend over stenen, hard zand met nog hardere stenen, grind, heel slecht asfalt met gaten, iets beter asfalt, stukken met asfalt tussen de gaten, et cetera. Met een rotgang van tussen de 0,01 en 30 kpu sukkelen we voort. En voort. En voort....60 km ongeveer.
Er is op een stuk bruin stenen weg een mini-heuveltje. En daar blijkt een steen in te wonen met een dakje die nog een paar cm uit steekt. Gelukkig rijdt Jos heel langzaam, want de linkerdorpel schraapt er over heen. Tikkie terug. En dan woont er rechtsachter ineens ook zo'n steen. Schraap. Hmmm, dit vraagt om moed, beleid en Maike. Die mag Jos even gidsen tussen die stenen door. Dat gaat beter.
Het is een aardige route dwars door de Siërra Maestra, een natuurpark, met hier en daar idyllische dorpjes echt in de middel of nowhere. Een beetje Ursem dus :) volgens Maike, alleen dan aan een karrenspoor. Als je er niet hoeft te zijn, zou je er nooit komen. Wat aardige bomen, maar ook veel verdroogde, een witte ibis, een varkentje dat een heerlijk modderbadje neemt maar niet op de foto wil, mannen op ezeltjes, mannen zonder ezeltjes, ezeltjes zonder mannen. De gewone dingen.
Na een langdurige inspannende rit - om steeds kuilen te mijden en de weg goed in te schatten - arriveren we eindelijk weer op een hoofdweg. Aaahhhh. Het besluit is om hier dit soort weggetjes maar niet meer te nemen. Zoveel mogelijk dan.
We rijden soepel naar Bayamo. We hebben niet exact een adres van de volgende Casa, wel een straat naam. Soort van per ongeluk staan we er ineens pal voor. Na een tijdje komt er een vrouwtje, Olga. Die net zo goed Engels spreekt als die politie, plus 3 woorden dan. We rijden samen naar de Casa van haar dochter. Die er ouder uit ziet dan zij zelf. Huh? Het is haar dochter dan ook niet, maar zij, Ofelia, gaat ons helpen. OK.
We (vooral Maike) regelen de papieren in moeilijk Spaans. Dan belt ze Alexandro, die komt. Hij spreekt wel goed Engels. Aahhh, lekker hoor.
We bespreken een en ander. Te beginnen met wat praktische zaken. Zoals die boete die we moeten betalen. We rijden samen naar het VIA auto verhuurkantoor hier. Dat is vlak bij. We wachten een tijdje op het mannetje daarvan. En kletsen intussen met Alexandro. Een gebruikte Suzuki Alto bijvoorbeeld kost hier 18.000 - 20.000 CUC. Wow. Heftig. Zo'n auto als wij rijden - een middenklassertje - kost 40.000 CUC. Wow.
Toch raar, dat mensen hier ons zien als lopend geld, hoe zou dat nou toch komen? Het loon ligt hier op minder dan 50 CUC (ongeveer 50 Euro) per maand he.
Alexandro vertelt ons ook dat 'Para' in het Spaans 'stop' betekent. Dat is een duur woordje geworden.
Het VIA-mannetje arriveert, Alexandro legt het uit, we laten het huur contract zien. We moeten helemaal niet daar betalen. We moeten naar een kantoortje waar iedereen zijn boetes betaalt. Zo werkt dat dus hier. We lopen er naar toe. Er staat op: open tot 16:30. En hoe laat is het? 16:34. Het is dicht. Maar dat telt niet want het is zaterdag, dan is het open tot 11:30. Het blijft net zo dicht. Maandag betalen dus.
We gaan terug naar onze Casa. Alexandro vertelt dat we voor 2 CUC de auto kunnen parkeren in de parkeergarage een blok verderop. Dat is veiliger want het is zaterdag. Dan kunnen er wel eens dronken mensen je auto toetakelen en zo.
Overigens is het verkeer hier in Bayamo veel rustiger dan in Santiago. En de lucht is hier ook veel schoner. Veel minder stinkende vrachtwagens, motoren en brommers.
Alexandro heeft wel een rijbewijs maar houdt niet van auto rijden. Het is moeilijk met al dat drukke verkeer hier waar je zo voor moet opletten.... Het is maar wat je gewend bent.
Terug in de Casa proberen we lunch te regelen voor morgen als we naar Castro`s kamp gaan. Maar dat krijgen we niet voor elkaar omdat er al lunch in de tour is inbegrepen. Ze wil echt niets extra` s voor ons maken. Helaas is Allehandro al weg... Hier komen we er ook achter dat de ANWB kaart aangeeft dat het weggetje wat we vandaag gereden hebben toch echt een B weg was en niet een hoofdweg zoals beloofd door de andere kaart. Volgende keer plannen met alle kaarten die we ter beschikking hebben dus..
In de Lonely Planet staat een star restaurant omschreven. En dat is dan weer recht tegenover de Casa waar we eerst waren, blijkt. Daar eten we voor het eerst een 6 gangen menu wat best smakelijk is. Het restaurant zit in een soort van pastorie, best gezellig ook. Er hangen ook mooie schilderijen, zoals van de omgeving die we vandaag gezien hebben.
We gaan eerst tanken. Althans, proberen dan. We weten waar het tankstation is. Vlak om de hoek. Maar daar staan de auto's in de rij. En niemand die staat te tanken, geen beweging. Dat ziet er niet goed uit. We gaan maar weg. We weten ook waar de tweede is. Ongeveer. Hij zat alleen in een andere straat dan we dachten. We komen bij het kleine parkje waar we eerder geweest zijn. En besluiten dan door te rijden naar Parque Cespedes want daar kunnen we pinnen. Maar niet zomaar natuurlijk...dat zou te makkelijk en saai zijn....
We rijden langs het park, langs Hotel Grand en dan rechts om de hoek want daar hebben we een pin automaat gezien. Omdat er een hele stoet auto's aan komt gaat Jos even vlot rechtsaf. En dan stoppen we bij de PIN automaat. En omdat...een politieman vindt dat dat moet. Oeps. "Documente". Dit is een serieus mannetje. Rijbewijs, paspoort, autopapieren. En uitstappen. Intussen gaat Maike pinnen. Het mannetje brabbelt van alles in het Spaans. Met "Ik niet begrijp" komen we er niet vanaf deze keer. Hij blijft proberen het uit te leggen. En ik snap het echt niet. Hij heeft het over een taxi. Ik denk dat hij bedoelt dat ik met een taxi naar een politie bureautje moet. Echt niet. Hij vraagt of ik geen Spaans spreek. No. Hij vraagt of ik Ingles spreek. Si. Hij praat met zijn portofoon met iemand. Er komt nog een politie mannetje. Die spreekt net zo goed Engels als die eerste. Nul dus. Nog weer een hoop gedoe.
Maike is aan de beurt bij de PIN automaat. Die ineens heel vriendelijk op "No service" springt. Gracias.
Er komt nog een politie mannetje bij. Ook zo goed Engels. Het helpt allemaal geen donder. Dan komt er een burger mannetje die wel goed Engels spreekt. Hij legt het uit. Bij die kruising staat niet een voorrangsbord, maar een stop-bord. Bij zo'n rond wit met rood bord met 'Pare' er op moet je kennelijk stoppen en dan kijken of het veilig is. Aaahhh, dat is het. De boete is heftig, vooral voor Cubaanse begrippen, 60 CUC. Dat verrast me toch wel.
Er komt nog een politie mannetje bij. 4 man politie en een tolk. Toe maar, heftige gebeurtenis, hoor, zo'n heftige, gevaarlijke overtreding...pfff.
Er staan weer mensen te pinnen. Het apparaat doet het weer. Maike gaat weer in de rij staan.
De tolk vertelt er nog wat uitleg en een tip bij: we moeten betalen bij het VIA rentacar kantoor (dat had dat mannetje van de verhuur ook verteld) en als we dat binnen 3 dagen doen is het nog de helft, 30 CUC. Klinkt toch een stuk beter. Dank u dringend.
Maike heeft geld.
Een politieman schrijft een verhaaltje op de huur papieren. En we mogen door. Hasta la vista.
We gaan naar het tweede tankstation. Bij vrijwel alle stations staan er pylonen voor. Oeps. we rijden het terrein op. Het enige station zonder pylon staat een auto zonder chauffeur. De tankbediende komt aanlopen. We moeten eerst vooruit en dan achteruit parkeren. En we krijgen benzine speciale, die er in moet. Dan kunnen we op weg.
We rijden naar Bayamo vandaag. Het gaat best voorspoedig. Dat kan niet goed zijn, daar gaan we wat aan doen, haha. Maike heeft een alternatieve route gezien op de kaart. Ze heeft haar huiswerk gisteravond goed gedaan.
Er zijn gele wegen op de kaart; dat zijn hoofdwegen. En rode, dat zijn slechte wegen. En groene, die zitten er tussen in. Die nemen we want die gaan door een National Park. Dat zou dus een mooiere route moeten zijn. Het is al vrij snel onverhard. Maar het staat op de kaart en is dus een officiële weg en maps.me weet de weg.
Het blijkt toch een moeizame weg voor de Geely. We rijden afwisselend over stenen, hard zand met nog hardere stenen, grind, heel slecht asfalt met gaten, iets beter asfalt, stukken met asfalt tussen de gaten, et cetera. Met een rotgang van tussen de 0,01 en 30 kpu sukkelen we voort. En voort. En voort....60 km ongeveer.
Er is op een stuk bruin stenen weg een mini-heuveltje. En daar blijkt een steen in te wonen met een dakje die nog een paar cm uit steekt. Gelukkig rijdt Jos heel langzaam, want de linkerdorpel schraapt er over heen. Tikkie terug. En dan woont er rechtsachter ineens ook zo'n steen. Schraap. Hmmm, dit vraagt om moed, beleid en Maike. Die mag Jos even gidsen tussen die stenen door. Dat gaat beter.
Het is een aardige route dwars door de Siërra Maestra, een natuurpark, met hier en daar idyllische dorpjes echt in de middel of nowhere. Een beetje Ursem dus :) volgens Maike, alleen dan aan een karrenspoor. Als je er niet hoeft te zijn, zou je er nooit komen. Wat aardige bomen, maar ook veel verdroogde, een witte ibis, een varkentje dat een heerlijk modderbadje neemt maar niet op de foto wil, mannen op ezeltjes, mannen zonder ezeltjes, ezeltjes zonder mannen. De gewone dingen.
Na een langdurige inspannende rit - om steeds kuilen te mijden en de weg goed in te schatten - arriveren we eindelijk weer op een hoofdweg. Aaahhhh. Het besluit is om hier dit soort weggetjes maar niet meer te nemen. Zoveel mogelijk dan.
We rijden soepel naar Bayamo. We hebben niet exact een adres van de volgende Casa, wel een straat naam. Soort van per ongeluk staan we er ineens pal voor. Na een tijdje komt er een vrouwtje, Olga. Die net zo goed Engels spreekt als die politie, plus 3 woorden dan. We rijden samen naar de Casa van haar dochter. Die er ouder uit ziet dan zij zelf. Huh? Het is haar dochter dan ook niet, maar zij, Ofelia, gaat ons helpen. OK.
We (vooral Maike) regelen de papieren in moeilijk Spaans. Dan belt ze Alexandro, die komt. Hij spreekt wel goed Engels. Aahhh, lekker hoor.
We bespreken een en ander. Te beginnen met wat praktische zaken. Zoals die boete die we moeten betalen. We rijden samen naar het VIA auto verhuurkantoor hier. Dat is vlak bij. We wachten een tijdje op het mannetje daarvan. En kletsen intussen met Alexandro. Een gebruikte Suzuki Alto bijvoorbeeld kost hier 18.000 - 20.000 CUC. Wow. Heftig. Zo'n auto als wij rijden - een middenklassertje - kost 40.000 CUC. Wow.
Toch raar, dat mensen hier ons zien als lopend geld, hoe zou dat nou toch komen? Het loon ligt hier op minder dan 50 CUC (ongeveer 50 Euro) per maand he.
Alexandro vertelt ons ook dat 'Para' in het Spaans 'stop' betekent. Dat is een duur woordje geworden.
Het VIA-mannetje arriveert, Alexandro legt het uit, we laten het huur contract zien. We moeten helemaal niet daar betalen. We moeten naar een kantoortje waar iedereen zijn boetes betaalt. Zo werkt dat dus hier. We lopen er naar toe. Er staat op: open tot 16:30. En hoe laat is het? 16:34. Het is dicht. Maar dat telt niet want het is zaterdag, dan is het open tot 11:30. Het blijft net zo dicht. Maandag betalen dus.
We gaan terug naar onze Casa. Alexandro vertelt dat we voor 2 CUC de auto kunnen parkeren in de parkeergarage een blok verderop. Dat is veiliger want het is zaterdag. Dan kunnen er wel eens dronken mensen je auto toetakelen en zo.
Overigens is het verkeer hier in Bayamo veel rustiger dan in Santiago. En de lucht is hier ook veel schoner. Veel minder stinkende vrachtwagens, motoren en brommers.
Alexandro heeft wel een rijbewijs maar houdt niet van auto rijden. Het is moeilijk met al dat drukke verkeer hier waar je zo voor moet opletten.... Het is maar wat je gewend bent.
Terug in de Casa proberen we lunch te regelen voor morgen als we naar Castro`s kamp gaan. Maar dat krijgen we niet voor elkaar omdat er al lunch in de tour is inbegrepen. Ze wil echt niets extra` s voor ons maken. Helaas is Allehandro al weg... Hier komen we er ook achter dat de ANWB kaart aangeeft dat het weggetje wat we vandaag gereden hebben toch echt een B weg was en niet een hoofdweg zoals beloofd door de andere kaart. Volgende keer plannen met alle kaarten die we ter beschikking hebben dus..
In de Lonely Planet staat een star restaurant omschreven. En dat is dan weer recht tegenover de Casa waar we eerst waren, blijkt. Daar eten we voor het eerst een 6 gangen menu wat best smakelijk is. Het restaurant zit in een soort van pastorie, best gezellig ook. Er hangen ook mooie schilderijen, zoals van de omgeving die we vandaag gezien hebben.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
