Cuba dag 18

Cuba dag 18 - zo 16 april - Santa Clara

We hebben gisteren besloten dat we naar waterval Arroyo Trinitario willen, uit de Lonely Planet gehaald. We rijden naar hotel Hanabanilla alwaar je volgens Lonely Planet verschillende tripjes kan regelen bij de receptie. Die dat beaamt maar 5 woorden Engels spreekt en niet snapt wat we willen. Ze wijst naar het parkeermannetje die al zei dat we 1 CUC om de auto te parkeren moeten betalen. Hij wijst op een soort maquette van de rivier en wat heuvels die aan de wand hangt. Hij wijst wat aan en dat lijkt wel goed. Hij neemt ons mee naar een ander mannetje, die wel 12 woorden Engels spreekt. Zozo. Hij biedt ons eenboot tripje naar de waterval aan, voor 25 CUC totaal. Ik vind het veel maar volgens Maike klopt dat wel, volgens Lonely Planet. Er valt verder niet over de prijs te onderhandelen. Nou, we doen het.

Hij loopt door een stukje bos naar de waterkant, en wij volgen. We gaan in een klein polyester bootje voor maximaal 7 personen. Met in het midden een klein stationair benzine motortje. Met 7 kpu tuffen we over de rustige rivier met aan beide zijden mooie groene heuvels. Tevens zien we stukken overhangende rots, met daaronder stalagtieten hangen. Dat kan dus kennelijk ook buiten een grot. Het is 7 km naar het Rio Negro restaurant en dan nog 2 km naar de waterval. Dat duurt even. Mooie gelegenheid weer verslag te typen.

We zien nog twee bootjes op de brede rivier, en verderop nog een roeibootje. Lekker rustig op het water. Er komen nog twee bootjes achter ons aan. We klauteren uit het bootje en lopen een kilometer verder, alwaar we alweer entree moeten betalen om de waterval te mogen zien. Dat zat niet natuurlijk niet bij de prijs inbegrepen. We komen bij de watervalletjes aan. Heel rustiek en heerlijk rustig in de natuur. Er is nog een ander stel dat aan het zwemmen is met hun kindjes.

Vlak daarna komt een groepje aan, met muziek keihard via een Bluetooth speaker. Weg rust. Het lijken wel de maffiosie van Santa Klara en ze nemen meten de poel in beslag. Jos neemt nog even wat duikjes tussendoor, maar het wordt een beetje druk, dus gaan we wat lunchen. Het ontbijt uit de Casa was zoveel dat we maar wat meegesmokkeld hebben. Onze gids wil niets en wij eten rustig door. Er komen steeds meer mensen. Veels te veel voor dit kleine oppervlak. Een klein jongetje roept keihard tegen zijn moeder dat we toeristen zijn. Joh, zo zien we er echt niet uit :).

We besluiten weer terug te lopen naar de boot en varen terug. Halverwege valt de motor twee keer uit. De ene keer vanwege alle onderwaterplanten en de andere keer om onduidelijke reden. Gelukkig halen we het tot het hotel.

Onderweg naar Santa Clara nemen we weer lifters mee, deze keer een moeder met haar zoontje. Het zoontje constateert dat we geen Spaans praten en vind dat zo raar. We proberen een beetje Engels met hem te praten, maar dat vind ie een beetje eng.

Wijs geworden van gisteren gaan we proberen te tanken. Het eerste tank station heeft geen speciaal 94. Maar we kunnen gewoon 90 tanken volgens de mevrouw (in uniform van het tankstation). We besluiten toch nog even verder te kijken. Bij het 5de tankstation lukt het dan toch en zit de tank weer helemaal vol. Bij de bank proberen we nog even te pinnen, maar die is even buiten gebruik.

We gaan nog even naar een uitkijk punt om over de stad te kijken. Daar zien we het hotel waar we gisteren hebben gegeten, een van de weinige hogere gebouwen. De weg hiernaartoe was overigens weer lekker Cubaans. Wat eigenlijk betekent: niks aangegeven en als je de juistheid van je route betwijfelt en daarna redelijk overtuigd bent dat dit niet goed kan zijn, dan zit je goed. We rijden door een deeltje van de stad dat je aan de hand van de staat van de wegen als achterbuurten zou inschatten. Maar dat hebben ze hier eigenlijk niet. We zien alsnog een bord Loma del Capiro. Toe maar.

Terug in de Casa douchen we even en besluiten we te gaan eten bij de Casa waar we eigenlijk hadden willen slapen, een koloniaal gebouw. De eigenaar van onze Casa is namelijk kok daar....

Er is niet zoveel keuze op de kaart. Ze adviseren ons de lobster, kreeft. Nou, nee, wij zijn geen vis-eters. We kiezen voor de Roga Vieja, langzaam gisteren gegaard rundvlees, getrokken met een bouillon van knoflook en andere ingrediënten. Doordat het langzaam gegaard is, is het vlees heel zacht, staat op de kaart.

Nou, dat klopt wel. Het smaakt uitstekend. We nemen nog een flan toe, veel meer toetjes lijken er niet te bestaan in Cuba. Tevens maken we plannen voor morgen.

Dan lopen we naar het pleintje waar we kunnen Internetten. Maar daar komt het niet van. Het is namelijk Pasen he. Het plein is drukker dan normaal. NIet verwonderlijk want onderin dat twee-kleuren groene hotel Santa Clara Libre waar we gisteren aten, is CIne Theatro Camila. En daarvoor is een podium gebouwd. Alwaar een gratis show met live muziek en dansers en danseressen te zien is. Dus we gaan lekker staan kijken.

En daarna is de dag weer afgelopen.

Maar niet voor Jos. Jos gaat op het andere bed in deze kamer liggen. Want dat even bed is te zacht, we liggen in een kuil en vooral de kant van Jos was nogal beroerd. Het andere bed is harder - te hard - en te smal voor met zijn tweeën. Na een tijdje liggen begint Jos zich langzaam al misselijker te voelen. Tot het punt waarop er een heleboel uit komt, serieus overgeven. Oef. Maar daarna gaat het wel weer beter.