Cuba dag 22 - do 20 april

Cuba dag 22 - do 20 april -rij/reisdagen naar Vinales.

We pakken in en vertrekken richting Havanna; dat ligt voor het eerst stuk op de route.

Het eerste deel gaat weer via Playa Larga, waar we gisteren zijn wezen kijken.

En net als gisteren is de weg weer bezaaid met krabben. Gisteren middag waren er geen levende krabben meer op de weg, nu destemeer. We proberen er zo weinig mogelijk te overrijden. Maar dat is niet te doen. We slingeren over de weg maar als je de een ontwijkt rij je over de andere heen. Bovendien kunnen ze toch een beetje rennen. Je ziet ze wel soort van en mass vluchten voor auto's. Maar het helpt niet echt, ze zijn dan toch te traag en komen onder de wielen van tegen liggers. Of ze vluchten, rennen naar de zijkant, precies onder een autoband....

We stoppen wel even om er wat foto's van te nemen.

Het enige wat dan nog een beetje lijkt te helpen is vlak achter de vrachtwagen aan te rijden, want dan zijn er al een heleboel gevlucht. De vrachtwagen rijdt langzaam, wij ook. De vrachtwagen chauffeur achter ons is het daar niet mee eens en haalt in.
Hij plet daarbij krabben waarbij we de krabben-drek op zien spatten. Zo hoog dat het ook over onze auto heen komt, en dus ook op het raam. Maike doet de airco op re-circulatie want geplette krab stinkt!

Na Playa Larga gaat de weg over het moeras. Dat merkt je want de weg golft. En er is nog iets raars, een raar geluid. We kunnen het niet zo goed duiden. Ik vraag me net af of er iets is met de weg of met de auto. En of we moeten stoppen om te kijken. Nog geen minuut daarna komt spontaan het antwoord. Maike kijkt in de rechter-buitenspiegel en zegt dat ik moet stoppen. Dat had ik net zelf ook in de gaten. Ik stop en kan dan ook in die spiegel stukken rubber zien uitsteken. Er komt rubberdamp langs het rechter-achterraam. Dat is toch ietwat sub-optimaal!

De band blijkt compleet aan gort te zijn. De hele buitenste wang is doormidden. En we reden de laatste meters op de velg. Toch maar een bandenwisseltje doen dan. Gelukkig hebben we een goede reserve band en gereedschap. Tassen er uit. Er stopt een auto om te vragen of we hulp nodig hebben. Nee, dank je. Jos gaat aan de gang. Halverwege, als de kapotte band er af is, komt er een mannetje aan fietsen. Hij wil helpen, dat heb ik echt niet nodig. Hij probeert te helpen de nieuwe band er op te zetten. Aangezien ik dat al honderden keren gedaan heb, heb ik wel een vaag vermoeden hoe dat moet...het gaat eigenijk beter zonder mannetje. Hij draait er een wielmoer verkeerd om op...hij corrigeert het snel als ik de andere er goed op zet. Dan helpt hij nog een beetje de oude band en tas van wal in sloot in de kofferruimte te doen. Nou ja, hij doet wel zijn best. We geven hem een paar CUPs, hebben wij toch niks aan. Het is eigenlijk allemaal zo klaar.


Dan komen we tot een schokkende ontdekking: verrek, we rijden op het verkeerde continent! Hoe krijg je dat nou voor elkaar? We zien namelijk een bord: "Australië"! Zo het dit dorp. Dat staat ook op Maike's hoed, die is niet lang geleden in Australië geweest. Dus even poseren en foto's natuurlijk. Met een paard en wagen op de foto, en ook met Amerikaanse oldtimers die langs rijden. En Maike met haar hoed natuurlijk.

We zien weer Cubaanse taferelen op de snelweg. Je kunt het met paard en wagen tegen het verkeer in rijden. Met een fiets ook. Een cowboy te paard steekt de snelweg over met een los lopend kalf.

Na een uur of zo gaan we van de snelweg af. Want we willen ruim om Havanna heen, door het binnenland. Met in het achterhoofd de dubieuze kwaliteit van de wegen. Het eerste stuk gaat het nog wel. Na een kwartiertje of zo komen we bij een stadje. Daarna verandert het asfalt in zandgrond. Hmmmm. Kort daarna toch weer in asfalt. Maar dan wel met veel van die plaatsen van te weinig asfalt, serieuze gaten. Dus hobbelen met zo'n 10 km/u een stukje door. We hebben nog 300 kilometer te gaan....Dat gaat hem dus niet worden, we keren om en gaan alsnog via de snelweg en de ring van Havanna.

We komen bij havanna bij een belangrijke afslag. Waar natuurlijk geen bewegwijzering staat. Maps.me doet het goed. Over een soort zandpad naar een fly-over naar de volgende snelweg. Alwaar we vanaf de fly-over zowaar een file zien staan. Nou, nou. Er blijkt een ongeluk gebeurd te zijn, het lost vrij snel op. Als vrachtwagen kan je dan best even de middenberm van gras oversteken en de snelweg op draaien.

De bewegwijzering is hier als volgt: op de rechte stukken staat Pina del Rio aangegeven, wat wij volgen. Het staat daar waar we het niet nodig hebben en het alleen maar verwarrend werkt. Want het wijst twee stroken aan en bij de andere stroken staan ander namen. Dus lijkt het er op dat je die specifieke stroken moet volgen. Maar dit is Cuba he. Dus dat is dan weer niet zo; het maakt niet uit op welke strook je rijdt.

Ook op de ringweg zien we weer bijzondere dingen. Je gaat hier bijvoorbeeld lekker naast een vierbaans-weg je schommelstoel naast het asfalt zetten en zitten kijken en gore uitlaatgassen opsnuiven. Want daar is er hier genoeg van. We zien tot nee verbazing dat Van Gent en Loos hier kennelijk ook aflevert, want we zien er een vrachtwagen van staan, de kleuren zijn wel wat vaal. Ook staan er verkopers van uien en pinda's langs de snelweg. En de mooiste: taart-verkopers die een hele taart omhoog houden.....aan de andere kant van de snelweg, maar wel bedoeld voor ons! Lekker taartje uitlaatgas-smaak.

We pikken weer een vrouwtje op de staat te liften. Verderop staat nog een vrouwtje te liften, die nemen ook maar mee. Maar dan stappen er ineens twee bij in. Dus rijd Jos met vier vrouwen. Onze bagage ligt achterin. Op zich niet zo zwaar met met deze Geely GC6 in combinatie met de golven en hobbels in deze weg bespeuren we weer een nieuw verschijnsel: boven de 80 km/u horen we vervaarlijk gekraak bij die golven. En aldus rijden we minder dan 80 km/u. Nog 150 km te gaan....

Gelukkig stappen er na een kilometer of 70 weer twee uit en is het verschijnsel afgelopen. De laatste stapt nog 50 kilometer verder uit. We nemen maar even geen lifters meer mee.

Het gaat regenen. We zijn vergeten het voorruit van de auto schoon te maken, er is nog best goed doorheen te kijken. Die witte krab-drek-druppeltjes vallen niet heel erg op. Maar wel als het nat wordt en vooral als je gaat ruiten-wissen, net als met vliegen. Dus langzaam rijden en met veel water weg spoelen. Uiteindelijk is het raam weer schoon.

We komen diverse viaducten tegen. Niks bijzonders behalve dat het dan ook alleen maar viaducten zijn. Dus wel de betonnen constructie maar geen wegen er naar toe. Lekker zinloos dus. Het zijn nu schaduw plekken voor lifters en zo. Dure schaduw.

We gaan van de snelweg af. Er gebaren een paar mannen iets. We stoppen even. Een heel verhaal in redelijk goed Engels. Dat we daar langzaam moeten rijden. Goh... en dan iets over universiteit en zijn vader en zo. Uiteindelijk komt de hamvraag: of hij mee mag rijden. Je kunt ook gewoon liften hoor.

Hij heet Daniël en hij vertelt nog een en ander. Hij werkt bij een National Park. Hij biedt een gratis rondleiding in een sigarenfabriek aan. En mojito's. Daarmee wordt het ons wat dubieus. Nee, echt maar een mojito. Maar Jos moet nog rijden. Nee, het is mojito zonder alcohol. We denken er even over na.
Maike vraagt of hij het VIA auto-verhuurkantoor in Vinales weet. Dat weet hij wel. Maar het blijkt een andere auto verhuurder te zijn. En er is niemand thuis. We besluiten dat we mee gaan naar de sigaren fabriek, dat staat op de bucketlist. Gelijk ook maar doen dan.

We rijden weer een stukje zandweg en komen bij een schuur.

Daniël biedt een sigaar aan. Maike doet dat sowieso niet. Jos wil het wel eens proberen. Of ik mijn sigaar met honing wil. Ja hoor. Dus hij doopt het mondstuk er in en steekt hem aan. Het is niet de bedoeling over je longen te roken. Er zit eigenlijk niet zoveel smaak aan. Het is een Monte Christo nummer 4.

Hier lopen meer toeristen rond lopen en ze spreken hier verrassend - bijna te, verdacht - goed Engels. Een mannetje geeft uitleg en vraagt waar we vandaan komen. We hebben inmiddels besloten dat we tegen onbekenden waar we niks mee hebben België zeggen, want waar we echt vandaan komen gaat ze niks aan. Dit mannetje vraagt: uit het Nederlandse deel? Wij: Ja. Hij: 'Dat dacht ik al, ik zie het'. Veel toeristen hier dus.

Ze maken hier sigaren op de huidige wijze sinds 1990. Namelijk zonder chemicaliën; dat mag alleen de overheid. 10% van de tabak-opbrengst is voor henzelf, 90% voor de staat, die alles in bezit heeft. Na het plukken hangt het drie maanden binnen in deze schuur te drogen.

Dan maken ze er 'bunches' van, ingepakte balen zeg maar. Dan vindt er een fermentatie proces plaats in die verpakking. Ze creëren een aroma. De overheid doet dat met chemicaliën, hier doen ze dat met honing, limoen, vanille, water en nog wat geheime ingrediënten. Dan blijft het 4 maanden staan, en absorberen de bladeren de aroma.

Daarna maken ze er sigaren van. De overheid doet de sigaren als ze klaar zijn in houten dozen, maar hier mogen ze dat niet. Zij doen het in bundels met een wrapper er om heen.

Om sigaren te maken bundelen ze een aantal bladeren. Dat is de 'filler'. Dat rolt hij dan in een ander blad, de 'binder'. Hij gebruikt daarbij honing als lijm. De overheid gebruikt daarvoor een pers-machine maar dat mag hier niet. Hier rollen ze het in papier. Daaromheen komt dan de 'wrapper'. Dat is het mooiste blad want die zie je. Dat blad heet 'face' of 'party dress'. Dan snijdt hij het af. En dan gaat het weer terug in het papier. Daarna gaan de sigaren 20 tot 30 minuten buiten in de zon. De honing droogt op en het papier zuigt de vocht op.

Een sigaren maker maakt zo'n 60 sigaren in 3 uur. Die gaan dan in een omhulsel. Niet per stuk want dan zijn ze te kwetsbaar. In bundels van 5, 10, 20. Ze zijn hand gemaakt. Dan heb je geen certificaat nodig om ze te mogen importeren. Want dan zijn het souvenirs. De sigaren kosten 4 CUC per stuk. Welke bundel willen wij kopen? Nou, ik wil er exact één. 'Dat kan natuurlijk niet, dan gaat hij stuk.' Dat maak ik zelf wel uit, ja. Hij dringt een beetje aan. En dus kopen we per definitie niks. Dank u.

We gaan verder. We hoeven de mojito's van Daniël niet, we zien hem niet meer en dat vinden we prima. Hij had ons overigens meerdere keren beloofd dat we niets hoefde te betalen. Dit was zijn manier om de lift terug te betalen.

We rijden naar Vinales, alwaar we onze Casa niet kunnen vinden. Na veel gezoek en wat navragen hier en daar komen we tot de conclusie dat het vlak bij zou moeten zijn. Het is hier druk qua verkeer en erg slechte wegen. Dus we gaan even lopen. We vragen het bij een andere Casa. Die oplicht en wijst en Spaans brabbelt. Voorbij dat mannetje op die brugleuning links, of zo, denken wij.

Dat blijkt te kloppen. Het is verder van de weg af en ook een ander nummer, 27, dan wat wij in onze documentatie hebben staan, 28. Dat blijkt dan ook wel ergens anders te zijn. Maar goed, alsnog gevonden. De Casa is verder wel OK, niet bijzonder. Wel met een voortuin dus.

'S avonds vragen we aan Sofia van de Casa of ze voor ons het VIA auto verhuur kantoor kan bellen. Zodat ze voor ons kunnen navragen waar een kantoor is, of beter, garage, zodat we een nieuwe reserve-band kunnen halen. Dat doen ze en dan komt er goed nieuws: het VIA kantoor komt de volgende dag een nieuwe band brengen. Om 8 uur. Mooi zo.