relaxed dagje Dakar maar wel bijna beroofd

Eerst maar eens uitgeslapen vandaag. We lopen eerst langs de Marché Kermel, een soort van markt. Dat stelt helemaal niks voor. Tevens even naar het postkantoor ertegenover. Jan wil zijn kaarten eindelijk versturen. Dat gaat goed, al duurt het een tijdje eer we aan de beurt zijn om postzegels te kopen.

Daarna eens rustig een erg leuk tentje opgezocht om te eten. Ik had een omelet met ham en kaas, Jan een broodje met jam, zoals gebruikelijk. De omelet smaakt werkelijk geweldig.

Daarna lopen we verder de stad in. Zowaar een dag zonder auto, uniek. We komen bij de Marché Sandaga. Dat is een plein en een aantal winkelstraten waar het barst van de marktkraampjes. Wel leuk om te zien wat ze allemaal verkopen hier. En tevens zien we een verschijnsel dat we ook gisteren al hadden gezien toen we met de auto door Dakar aan het sukkelen waren. Namelijk mensen met enkele producten bij zich die rondjes door de stad lopen en hun spullen willen verkopen. De mensen hier houden zich ook keurig aan het boekje. Dat wil zeggen: ze houden zich keurig aan de beschrijvingen van hun gedrag in onze Lonely Planet en onze Rough Guide. Dat houdt dus in dat ze ons lastig vallen, zeg maar gerust opdringen met dingen die ze willen verkopen en die we helemaal niet willen hebben. En mensen die ons willen gidsen. En mensen die ons naar hun winkeltje willen hebben en hun ‘business card’ willen geven. En mensen die vinden dat we ze discrimineren omdat we ze negeren of omdat we gelijk ‘nee’ zeggen. Sommige van die gasten blijven heel lang achter je aan lopen en een verhaal ophangen en zo, ook al heb je al 10 keer nee gezegd. Inderdaad, alle scenario’s uit het boek komen voor. Volgens het boek zijn er ook genoeg mensen op onze tas uit, vooral degenen die je blijven achtervolgen. En als we even rustig wat staan te drinken staan er een stuk of 5,6 van die gasten met zijn allen door elkaar tegen ons te kletsen en hun waar aan te prijzen en dat ze ons een goeie prijs geven en zo. Overigens zijn zowel Jan en ik een paar keer serieus boos geworden op die gasten al we ze te vervelend vonden. En we hebben nog nooit zoveel vrienden gehad. Ik heb nog nooit op een dag zoveel keer ‘my friend’ en ‘mon ami’ gehoord. In een winkel koop ik een schakelaar voor de binnen TL in de auto. Gewoon omdat ik dat leuker vindt dan de huidige schakelaar. De mensen zijn erg aardig en waarschuwen ons voor diefstal van onze tassen. Ik draag mijn tas ook permanent aan de voorkant in plaats van op mijn rug.

Desondanks vind ik het erg leuk hier. Er is ook al wat kerstsfeer, er worden kerstspullen verkocht en er zijn wat boompjes en straatjes met lichtjes en slingers en zo opgetuigd. En je kan hier ook vuurwerk kopen. Geinig.

We kopen ook een paar dingetjes. Ik koop ook zelfs een paar slingertjes en sterretjes om de auto een beetje op te leuken, jaja. Wel weer serieus afdingen natuurlijk. Wat dat betreft is Dakar een prima trainingscentrum: je kan zowel afdingen als assertiviteit goed testen en oefenen hier, haha. Het werkt heel goed om eerst een prijs in je hoofd te hebben en het daar ook bij te laten. Vervolgens ‘nee’ zeggen en weglopen. Ik meende het dan ook. En vervolgens was ik verrast dat ze met zo’n lage prijs toch akkoord gingen, haha.

Na het marktgebeuren gaan we het zuidpuntje van Dakar bekijken. We komen bij een plaats waar ze een enorm complex aan het bouwen zijn. Met daarvoor een prachtig en leeg strandje. Dus 3 keer raden wat er gaat gebeuren. We hadden onze zwembroeken in het hotel al aangetrokken. We hebben het hele strand voor ons alleen. En dat op loopafstand van een drukke stad met twee miljoen inwoners. Fantastisch. Wat minder fantastisch is, is dat het hier niet zo warm is. Het is namelijk maar 32 graden vandaag, jakkie, dat zijn we niet meer gewend, zo koud. Haha, grapje, het is gewoon heerlijk, en de hele dag het zonnetje er bij; geen bewolking. Het water is ook al zo vervelend koud, 22 graden. Verdorie zeg.

Er komt een mannetje aan die heen en weer gaat rennen op het strand. Omdat onze tassen met kostbare en belangrijke spullen er in op het strand staan ga ik gelijk het water uit. We praten wat met het mannetje. En natuurlijk, op den duur: ‘geef mee een cadeau’ en daarna: ‘geef me te eten’ en ‘geef me geld om te eten, ik heb honger’. Doei.

We lopen de stad weer in. We gaan naar het IFAN museum. Entree is CFA 1000 per persoon. We geven het mannetje CFA 5.000 want we willen kleingeld hebben. Ineens is de entree CFA 2.500 per persoon, dat is merkwaardig. Ik gris het geld weer uit zijn handen. Doei.

We lopen verder langs de kustweg. We komen bij een duur uitziend maar erg leuk hotel/restaurant/bar. Het is ingericht als maritiem geheel, de bar is gebouwd als de achterkant van een plezierkruiser. Zo is alles op die manier ingericht, het ziet er echt leuk uit. We gaan lekker op het terras, gebouwd als een soort van pier, een biertje doen. Met uitzicht op het strandje. Heerlijk.

Daarna lopen we verder. We besluiten op het dak van hotel L’Indepandence op het plein Place de L’Indepandence te gaan kijken. Dat kan namelijk volgens ons boek en dan heb je mooi overzicht over de stad. Je moet dan wel wat eten of drinken of CFA 3.000 betalen voor toegang. En er is tevens een zwembad. Het zwembad is er inderdaad. Maar het is klein en ziet er goor uit. Ook bij het ondiepe deel van 1,50 meter kan ik de bodem niet zien. Jammer dus. We kijken lekker in de rondte en er komt een keurig gekleed mannetje heel ingewikkeld in het Frans uitleggen dat we ofwel een kaartje bij hem moeten kopen ofwel wat moeten drinken. Moeilijke keus. We nemen er lekker wat te drinken bij en staan lekker over Dakar heen te kijken. Tevens natuurlijk wat foto’s maken. Volgens het boek moet de zonsondergang hier ook erg mooi zijn. Zal best, maar vandaag niet. Het is heiig geworden, en het zonnetje is dus flets. Dat is even jammer. Maar het was wel leuk. Daarna gaan we terug naar ons hotel om ons lekker onder koud water te douchen. We hebben zoals gebruikelijk geen warm water uit de douche hier.

Als we bijna bij het hotel zijn komen we nog een standaard truc uit het boekje tegen. Het mannetje dat gisteren zogenaamd mijn auto wilde kopen is nu zogenaamd zijn geldbuidel kwijt geraakt en heeft nu zogenaamd geen geld meer. Hij komt uit Togo en heeft suikerziekte en heeft insuline nodig. Of we hem kunnen helpen, dan zal hij de insuline voor onze ogen inspuiten. De truc is dan natuurlijk om geld te ‘lenen’. Geen interesse. Hij druipt overigens keurig netjes af als ik nee zeg. Dat viel dan weer mee deze keer.

We gaan even douchen in het hotel. Daarna gaan ze eten. We komen terecht in een Belgisch restaurantje. Niet echt goedkoop, 15 Euro per persoon maar het is en smaakt echt uitstekend.

Daarna gaan we naar hetzelfde Internetcafe als gisteren. Maar die is dicht. We zoeken een andere in mijn boek. Dan komt er een vervelend mannetje, zogenaamd een sweater verkopen. Als we nee zeggen gaat hij niet weg. Ik bestudeer mijn boek. Een ander mannetje begint heel vervelend aan mijn schouder te schudden en hij gaat maar door. Na een paar seconden heb ik er genoeg van. Ik sla zijn arm weg en merk dan dat een derde mannetje een rits van een zak van mijn broek geopend heeft. In die zak zitten sleutels. Ik heb verder ook niks belangrijks in mijn broekzak, alleen nog een zakdoek. Het mannetje heeft het neksnoertje van de sleutels al uit mijn zak. Ik ben dus maar net op tijd. Ik word aggressief en boos en ze doen verder niks meer. Jan zag het niet, die liep net weg.
Overigens heb ik de belangrijke papieren niet in de zakken van mijn broek zitten en mijn GPS en iPod en zo in mijn tas die ik altijd voor me heb.

We lopen naar het andere Internetcafe. Er komen drie mannen naar Jan, Jan zegt weer nee. Ik zie precies hetzelfde als ze nog geen 5 minuten geleden bij mij deden: Jan afleiden en dan zie ik er eentje naar de zakken van Jan grijpen. Ik geef een schreew en duw het mannetje weg. Onvoorstelbaar, binnen 5 minuten beiden een keer bijna beroofd... Welkom in Dakar man!...

We hebben nu alle soorten van vervelende mensen volgens onze boeken meegemaakt.

Zo, dat was weer een dagje Afrika.

ToyToy,
Jos