Verslagja 30-12 _ toeristje spelen

Hoi.

bij deze mijn bezigheden van vandaag.

Rond 8 uur ben ik opgestaan. Even lekker luxe ontbijten in het hotel. Dan ga ik naar het toeristenburo. Dat is gesloten. Vervolgens ben ik met de auto gaan rijden. Ik wil naar Parc National de Sous-Massa; die staat in mijn Franse Loney Planet. Het park herbergt veel vogels. Er zijn twee ingangen in het park, dat ongeveer 70km lang is. De eerste is vlak bij Agadir. Ik begrijp de Frans beschrijving niet helemaal. Ik rij de eerste ingang voorbij. Ik ga naar de tweede, die begrijp ik wel. Daarvoor moet ik wel een kilometer of 50 rijden. Geen probleem natuurlijk. Onderweg vraag ik hier en daar de weg, dat gaat goed. Ik rij het dorpje Massa in. Daar moet ik volgens het boek doorheen. Daar vraag ik nogmaals de weg. Ik ben vlakbij, één keer rechtsaf en dan alsmaar rechtdoor. Dan zie ik borden Ksar Massa, het hotel/restaurant vlak bij de ingang. Ik hoop dat ze daar een kaartje en zo van het park hebben; dat ze dus tevens een beetje als toeristenburo fungeren. Ik volg de borden, het is nog een heel stuk onverharde weg, met hier en daar wat slechte stukken. Maar het is gemakkelijk te vinden, de borden geven de weg goed aan. Bij het restaurant ga ik eerst naar de receptie. Ze hebben geen kaartje voor me maar wel een gids. Kost honderd DH (€9) en de tour duurt ongeveer een uurtje. Het wachten op de gids ook. Dat duurt me eigenlijk te lang, daar heb ik niet zoveel zin in. Even later hoef ik nog maar een kwartiertje te wachten. Het is inmiddels ook wel tijd om even wat te eten. Komt mooi uit. Ik neem een omelet en een thé à la menthe, typisch Marokkaanse thee. Dan komt mijn gids. Ik vraag naar de mogelijkheden. Die zijn: we gaan een tour van ongeveer een uur doen. Het is ongeveer 3 km lopen en dan weer 3 km terug. Daarna heeft ie nog andere klanten. Maar ja, ik heb een ‘quatquat’ mee, oftewel een ‘4x4’. Dus gaan wij helemaal niet lopen, we gaan lekker met de auto. We rijden een paar kilometer en komen dan bij de ingang van het park. Daar zetten we de auto neer. We lopen het park in. We kijken uit op de rivier, waar diverse vogels in zitten. De gids heeft een verrekijker mee. We zien inderdaad diverse vogels en een paar schildpadden. We lopen door naar een soort van uitkijkgebouwtje. Daar zien we witte flamingo’s, een paar soorten eenden en nog een schildpad. Die ligt lekker in het water te liggen met een stukje van zijn schild en zijn kopje boven het water uit. Het is wel aardig maar niet spectaculair. Na een tijdje lopen we weer terug. Hier en daar nog wat foto’s en dan is het alweer klaar. We gaan terug met de auto. De gids vraagt of de auto niet in vierwielaandrijving moet. Ik zeg van niet want het zand is hard genoeg en het gaat prima. Nog honderd meter. Dan staan we vast. Omlaag ging het wel door dit zand maar omhoog niet. Dus toch maar in 4WD. Het is eigenlijk een beetje te laat want de auto trekt het niet. Dus ook maar in low gearing. Dat lost alles op en we rijden zo gemakkelijk terug naar het hotel.

Dan vraag ik welke weg er door het park loopt. Die is er namelijk volgens mijn boek. Het blijkt te kloppen en de gids legt het uit. Bij de splitsing die naar het hotel ging nu niet linksaf naar het hotel maar rechtsaf en dan alsmaar rechtdoor. Hij stapt uit en ik rij verder.

Het is een zandpad die vlak langs de zee blijft lopen. De kust is vlak langs de zee vrij steil. Beneden is soms een stukje strand maar meestal is er een soort van stenen plateau dat net boven het water ligt en waar soms de golven op breken. Een enkele keer heb ik nog weer even 4WD en low gear nodig. Ik zie verderop een witte 4WD rijden. Een stuk verderop is ie gestopt. Dan blijken er meerdere 4WDs te staan. Ik stop ook even. Even kijken wat er te zien valt en wat voor auto’s het zijn; of er Europese bij zijn. Dan komen er nog een paar aanscheuren. We zijn nu in totaal met 9 auto’s waarvan één Hollandees (ik dus) en de rest Marokkees met Europeanen er in, voornamelijk Duitsers. Ik rij weer verder.

Dan kom ik aan het einde van de track bij het dorp Tifnin. En daar tref ik weer asfalt. Volgens mijn GPS moet ik rechtdoor maar daar houdt het asfalt weer op. Volgens een local moet ik de andere kant op maar dat gaat precies de verkeerde kant op. Hij is nogal overtuigd dus ik keer maar om en volg het asfalt een stukje. Dat gaat de bocht om. Dan bedenk ik me dat ik wel even de GPS aan de laptop kan koppelen om even te kijken naar de routes hier. Ik doe de klep van de middenconsole open om de laptop te pakken en…hij ligt er niet! Oeps. Waar is ie dan? Even nadenken: hij zit ook niet in mijn tas. Dus,… hij ligt nog in het hotel! Ik kan me nu precies herinneren waar ie is. Ik heb hem mijn kamer ingenomen om te typen en te laden en achter de stoel gelegd. En vanochtend heb ik hem niet meer gezien en er niet meer aan gedacht. Ik moet dus zo snel mogelijk terug. Nou is dat niet zo erg want ik was toch al van plan om terug te gaan. Ik kijk nog even op de GPS. Ik zie dat deze weg, als ik rechtdoor gaat, over 3 km aansluit op de hoofdweg, waar ik op de heenweg gereden heb. Dat is mooi. Ik rij door en vindt inderdaad gemakkelijk de hoofdweg.

Terug in het hotel herkennen ze me natuurlijk en ik vertel dat ik mijn laptop vergeten ben mee te nemen en dat ie in de kamer ligt. De man van de receptie loopt met me mee en voilà, hij ligt er nog. De schoonmaker heeft hem ook niet gezien. Mooi. Ik neem hem weer mee en boek gelijk maar voor nog een nacht. Ik krijg dezelfde kamer dus ik had de laptop eigenlijk net zo goed kunnen laten liggen.

Dan ga ik op zoek naar de ingang van het park die hier vlakbij moet zijn. Ik heb in het restaurant tijdens de lunch het boek nog eens bestudeerd en toen begreep ik ineens waarom ik het niet begreep. Ik heb west in het Frans (ouest) verward met de Afrikaanse term voor ‘droge rivier’ (oued). Ik rij naar de golfclub toe die in het boek staat. Ik weet nu waar die is en wat ik daar moet. Net er voorbij rechtsaf. En voilà, inderdaad is 800 meter verderop het hoofkantoor van het park. Waar ik dus helemaal niets aan heb. Ik ga eens wat in de rondte vragen en de ingang van het park blijkt verderop. Er rijdt een mannetje met me mee die net klaar is met zijn werk en die ook die kant op moet. Ik zet hem af en hij legt uit hoe ik nu verder moet.

Ik vind inderdaad een stukje verderop de ingang van het park. Met een gesloten slagboom. Ik sta daar net te denken van wat zal ik daar nu eens aan doen als er uit het hokje verderop een mannetje komt aangelopen. Ik ben welkom maar zonder auto, anders jaag je de vogels en zo weg. Ja, logisch ook eigenlijk wel natuurlijk. Dus ik parkeer de auto en loop het park in. Het is begroeid met struiken, een soort van vetplanten, van ongeveer een halve meter hoog. Ik volg wat spoortjes richting de rivier. In de verte zie ik flamingo’s. Ik neem een paar foto’s. voor de rest stelt het park niet zoveel voor dus ik heb het snel gezien. Bovendien gaat het binnenkort donker worden. Ik rij weer terug. Een stukje verderop staan en zitten wat auto’s en mensen te kijken over het park heen, de weg en de berm zijn hier ettelijke meters hoger dan het park. Ik besluit maar even te stoppen en te gaan kijken. De zon gaat nu ongeveer onder volgens mijn GPS en misschien is hier wel een mooie zonsondergang. Er zit een mannetje in de auto aan de overkant van de weg en ik zwaai even vriendelijk. Dan ga ik even rustig staan kijken. Het mannetje komt naar me toe en we kletsen wat. Een half uur lang. Intussen kijken we naar de zonsondergang die wel aardig maar niet bijzonder is. Het mannetje vertelt van alles. Hij is dokter geweest maar nu gepensioneerd. En we hebben het over Afrika, Europa, geld, het feest voor Nieuwjaar etc. Pal naast het park ligt het Royal Palais, het Koninlijke Paleis dus. Het mannetje vertelt dat de koning en zijn vrienden, zoals Jacques Chirac, daarvandaan wel eens gaan jagen in het National Park. Dat is voor de bevolking verboden natuurlijk. Ze schieten daar op alles wat spontaan beweegt: flamingo’s en andere vogels en antilopen, die wonen daar ook.

Dan ga ik weer terug naar het hotel, het is inmiddels donker.

Morgen ga ik naar Marrakech.

ToyToy, Jos