Zondag 14 oktober 2012

Intermezzo: was ik nog vergeten te melden gisteren: we liepen langs een mannetje dat met een soort van hak/haakmes op een stok een stuk van een soort van palmboom soort van aan het afhakken was. We keken dat aan want we zagen zo wel dat dat afgehakte stuk op de hoogspanningsleiding terecht ging komen. Het mannetje ging gewoon door. En inderdaad raakte het afgehakte deel de leidingen. Knetterdeknetter! Zo, weer een stroomuitval veroorzaakt, keurig. Zo werkt dat in Incredible India…
En nog een Intermezzo: op de heen weg in de bus naar Kochi deed zich nog een apart gevalletje voor: de bus stond stil en de vrouw die voor me stond gooit ineens geld uit het ‘raam’ (er zitten geen ramen in deze bussen). Het muntje rolt naar een soort van bushokje. Er staat een mannetje met een stok met een magneet aan de onderkant die het muntje daarmee op pikt. Ik snap er niks van. Het mannetje naast me legt uit dat ze dat doet zodat men voor haar gaat bidden. Aha, dat verzin je niet
Andrea en ik gaan eerst ontbijten; we nemen de tuktuk naar het dorp want dat rare winkeltje om de hoek lijkt ons niet zo. Bovendien zitten de Israëliërs van eerder er, die hebben daar wat gegeten en vinden het niet goed. In het dorp kopen we beiden eten voor onderweg. Dan lopen we het restaurant in waar we eerder zaten. Loeidruk, ongelofelijk. Volgende. Die ziet er knap uit en heeft ook knap eten en is bijna leeg. Dan komen Frank en Judith binnen. Die schuiven gezellig aan.
Andrea en ik gaan er vrij snel vandoor want we willen alle twee op weg. Helaas moeten we dan afscheid van elkaar nemen. Ik pak mijn spullen in, wat aardig wat tijd kost want ik had het nogal overhoop. En ik mis net de bus. Is niet zo erg, die gaat om de drie kwartier. Ik neem de volgende, net voor 11 uur. Deze bus gaat in één keer naar Kochi. Onderweg hebben we ergens nog een kwartiertje pauze, kan ik net even naar de WC.
Ik besluit toch maar nog te Googlen met mijn telefoon, om een telefoonnummer van GreenWoods Bethlehem te vinden. Stom zeg, Andrea heeft daar geslapen. Ben ik vergeten het telefoonnummer te vragen. Gisteravond in het Internetcafé kon ik het niet vinden. Twee nadelen van tripadvisor: er staan geen telefoonnummers bij de hotels en zo, en als je er dan één gevonden hebt en wilt boeken gaat ie naar andere sites die dan opnieuw met de zoektocht beginnen en met een enorme lijst hotels komen. Meestal vind ik niet degene die ik wil hebben. Raar.
Maar afijn, ik vind op mijn telefoon zitten in de bus al snel het telefoonnnummer en bel ze op. Er is alleen nog een kamer zonder airco. Nou ja, die gebruikte ik toch steeds maar beperkt, dus dat zal wel goed zijn. Toch maar reserveren want ik heb ook geen zin meer om daar ter plekke een hotel te gaan zoeken. Trouwens ook aan Andrea vergeten te vragen of de bedden zacht zijn; niet dus.
Er komt een jongen naast me zitten die goed Engels spreekt. Ajay. 19 jaar, studeert mechanische engineering, houd van auto’s, nog meer van motoren en van actiefilms, vooral the Fast and the Furious. Kan na zijn studie in India 8000 roepies (€ 120) per maand verdienen. Maar wil naar Dubai, want dan kan hij veel meer verdienen, 80.000 roepies, €1.200 dus. Hij wil tevens zijn MBA halen en rechten gaan studeren. Moeder geeft les in kunst. Vader werkt voor overheid. En hij is voor communisme…
Rond 15:00 arriveren we. Ik stap van de bus in een tuktuk. De chauffeur vraag aan de anderen waar dat is. Ik volg op mijn telefoon ongeveer hoe hij rijdt. En dan begint hij het te vragen. Hij krijgt aanwijzingen, vraagt het 300 meter verder weer, en wordt subiet terug gestuurd. Ik besluit hem dan maar te vertellen hoe hij rijden moet, dankzij mijn navigatie. Alleen één klein foutje: de straat waar dit hotel volgens Google zat, daar zit ie niet. En in de Lonely Planet staat dit hotel ook, maar weer niet het adres. Wat een gedonder. Uiteindelijk stapt er een jongen bij ons in die het echt weet. Beter. Dus na een ruim uur voor 17 km eindelijk gevonden. Het is ook in een klein straatje en dan nog een steegje door en zo. Moeilijk, moeilijk.
Er zitten uiteraard nog een paar reizigers, dus beetje kletsen en zo. Ashley legt me uit waar ik wat kan vinden en wat voor tours ze hebben. De dingen die hier te zien zijn en ik interessant vind heb ik bijna allemaal gezien, behalve dan de Chinese visnetten. Nou ja, misschien zie ik ze nog, en anders maar niet. Ik boek een backwater tour bij Ashley, ik wilde eigenlijk naar Kumily en Aleppy en in Aleppy een backwater tour doen. Dat gaat niet vanwege te weinig tijd en morgen heb ik nog een gat te vullen zeg maar, dus ga ik de tour maar doen.
Dan ga ik maar naar het centrum, kwartier lopen. De lucht ziet er raar uit; storm en zo op komst. Ai. Toch maar een poncho mee nemen. Boodschappenlijst: kopie van paspoort voor Greenwoods, pinnen, drinken voor morgen kopen, eten, hotel in Chennai en Dubai boeken, bloggen, Facebooken. Het reizigersgebeuren dus.
Tijdens het lopen wordt het donker. Kopie lukt, pinnen ook, even een pizzaatje bij de Italiaan en dan naar een Internetcafe, want Greenwoods heeft dat niet. Vrij zwaar nadeel. En zowaar heeft dit café gewoon wifi, die ook nog goed werkt, en kan ik drinken bestellen. Wow. Goed zeg.
Een heel gedoe om een hotel te vinden, Chennai gaat wel, maar online boeken niet, dus bel ik ze maar op. Zoals gebruikelijk valt de stroom weer een uit, net als ik aan het bellen ben. Ik wordt al die stroomuitval wel een beetje zat. Bij het licht van mijn laptop kan ik nog net zien hoe laat mijn vlucht landt en zo.
Vooral boeken voor Dubai is een hele klus; er zijn er meer dan 450! Wow. Uiteindelijk neem ik maar de Holiday Inn Express, die de mannen van Cisco mij adviseerden. Het kost me ruim een uur of zo om die te boeken. Wat een gedoe ook eigenlijk, dat reizen;-) Het mannetje van het Internetcafé print de boekingen voor me uit; boekingen op papier mee hebben werkt toch echt het makkelijkst.
Intussen regent en onweert het echt, het is hartstikke donker, vooral de wegen waar ik langs moet, en ik heb natuurlijk mijn rugzak met laptop en zo bij me. Toch maar terug met de tuktuk.
Nog even kletsen met Ashley en Sheeba, even gauw op het dakterras waar niemand blijkt te zijn een bakkie thee en dan even lekker douchen. Ahum. Alleen koud water. Echt koud. Nou is het hier wel 30 graden, maar dan nog hoef ik niet zo’n koude douche. Maar ja, budget weer hè, dan kan je dat hebben. En gek is dat: ook na die koude douche ben ik niet echt afgekoeld. Ik ga er toch echt niet nog een keer onder;-)
O ja, ik had het er eerder over dat een aantal mannen hier in een soort van onderbroek lopen. Ik bedoelde eigenlijk een soort van luier. De gekleurde heten vesti, de witte longi, of andersom. De gekleurde is dan eigenlijk voor thuis, de witte voor als je weg bent. Het klopt niet helemaal, want ik zie ze beiden. En het is een soort van rok die ze dan van onderen pakken en omhoog halen en dan soort van slappe knoop er in, die er na een kwartiertje of zo weer uit valt; zo blijven ze bezig. En ja, ze dragen er ondergoed onder. Heeft onze gids in Munnar allemaal uitgelegd.