Maandag 15 oktober 2012

Ontbijten in het hotel en dan op tijd weg met de taxi naar de houseboat die ik gisteren geboekt heb. De backkwater van Kerala, daar gaat het hier om. Het duurt 1 a 1,5 uur eer we er zijn, dat hadden we niet verwacht. Er zijn 3 Fransen aan boord Rafael met zijn vrouw Valerie en zus Giselle, Graham uit Wales, een Duitser, Pam uit Australië, drie Indiers en Pasha en Natatlia uit Polen. Dat is dan weer verassend, dat ik weer jonge Poolse dames tegenkom.
De houseboat is een typisch verschijnsel van deze streek; een Indische woonboot. Heel simpel: één kamer met een bed en een WC, het geheel overdekt met plaggen. En hij vaart langzaam. Het is heel rustig. We zien prachtige uitzichten over kalm water met aan de wal bossen van vooral palmbomen. De gids legt uit over die eilanden: daar wonen 25.000 mensen die alles hebben; water, school, et cetera, daar wonen 124 gezinnen die het water van de vaste wal moeten halen, op dat eiland zijn alleen koeien en kippen en zo. Het water hier is brak; zoet water van het binnenland mengt zich hier met zout water van zee, afhankelijk van het tij natuurlijk. Dat levert een unieke leefomgeving op en daarom wordt er hier op mosselen gevist. We gaan ergens aan de wal en hij legt uit over een klein vervallen fabriekje waar ze mosselen verwerkten, over een soort kalk dat ze van schelpen of zo produceerden en dat voor van alles gebruikt werd en over allerlei planten; wat ze zijn en waar ze voor gebruikt worden. Ook laat hij zien dat er om de kokosnootbomen steeds een staphoogte hoger een touw gebonden is met een stuk van een kokosnoot schelp er aan vast. Op die manier klimmen ze gemakkelijk omhoog. Wij mogen het ook proberen, met blote voeten. Dan komt er een ander mannetje bij die een soort van hakmes op zijn rug draagt in een houten houder. Daar gaan ze dan mee de boom in.
Terug op de boot krijgen we een maaltje van mosselen, uien, tomaten, ginger, knoflook en no zo wat, wat allemaal zeer gezond moet zijn. We krijgen het ingepakt in een boomblad. Geinig, en het smaakt nog best verrassend goed.
Het volgende deel van de trip gaan we met een kano. Zes personen per kano, twee kano’s. We worden elk aangedreven door een mannetje met een kloet. Het voelt een beetje als de jungle; veel groen, allerlei soorten planten, een paar vogels en junglegeluiden. Het is zo sereen dat iedereen vanzelf zijn mond houdt; je wilt de rust niet verstoren. Het is erg mooi hier, ik maak vandaag belachelijk veel foto’s.
Graham werkt voor Shell en was hier voor zijn werk. Pam heeft volwassen kinderen en blijkt af te weten van RFID tags en zo. Verassend. Ze werkt in de bibliotheek voor een universiteit en leest veel scripts en zo. Vandaar dat ze dat weet. Haar man is ziek vandaag. Natalia studeert Indialogie. Ik wist niet dat dat bestond. Ze bestudeert dus en Indische cultuur en taal en zo. Pasha doet hetzelfde maar dan Japanologie. Pasha is bij vriendin Natalia op bezoek. Natalia is hier voor stage maar daar is ze na drie maanden mee gestopt. Sssttt…haar ouders weten het nog niet, haar broer wel. Ze zijn nu samen aan het reizen; daar leert Natalia meer van, denkt ze. Ze spreekt inmiddels Hindi en studeert nog Sanskriet. Ze bevestigt ook dat ‘Josh’ in het Hindi ‘geluk’ betekent. Dat verwacht je niet hè, van een Poolse!-)
Terug in het guesthouse blijkt dat ze mijn spullen hebben verhuisd naar een andere kamer waar ik om gevraagd had; met airco. Want vannacht heb ik vrijwel niet geslapen. Te warm (30 graden) maar vooral benauwd en wederom zo’n vervelend hard bed. Ik hoor meer Europeanen daarover klagen.
We doen we een bakkie thee op het terras met de Fransen, want die overnachten hier ook. We beginnen wat te kletsen. Dan gaan we samen naar het strand vanwege de mooie zonsondergang. Die is op zich wel aardig. Het leukste vind ik eigenlijk nog dat ze proberen een foto van elkaar te nemen op het moment dat ze gesprongen zijn en dus op de foto in de lucht hangen. Daarna gaan we eten in een restaurant dat ze in de Lonely Planet hebben gezien: Casa Linda. Smaakt best goed. Giselle blijkt algemeen arts in Geneve te zijn, Rafael is binnhuisarchitect voor bedrijven en zo. Ze wonen vlak bij de Himalya, vlak bij Zwitserland. Zo kan ik mijn Frans weer een beetje oefenen; ik spreek Frans en zij spreken veelal Engels en deels Frans terug. Alleen als ze onderling spreken kan ik het niet volgen. Tijdens het eten regent het weer heftig. En dan valt de stroom weer eens uit en is het donker in de stad. Casa Linda blijft gelukkig verlicht.
Bij terugkomst in het guesthouse spullen inpakken voor morgen. 8:00 ontbijten, 8:30 naar het vliegveld. Op deze kamer blijkt een tweepersoonsmatras te zijn maar ook een éénpersoonsbed met dito matras. Die kan ik mooi op het tweepersoonsbed leggen. Dat ligt dan weer ietsjes beter. Ik heb trouwens het idee dat de airco niet zoveel doet, het is nog steeds warm. Tot ik in het douchehokje kom, of buiten. Oef, dat scheelt toch; daar is het nog een stuk warmer en drukkender.