Dinsdag 16 oktober 2012

Eerst maar weer eens onder de douche, deze blijkt ook koud te zijn. Dan het éénpersoonsmatras weer op zijn plek leggen en ontbijten om 8 uur. Om 8:20 blijkt de taxi er al te zijn. Mooi. Ik ben ruim op tijd op het vliegveld en het is vrij rustig. Erg prettig, kan ik gewoon de benodigde zaken regelen.
Op Kochi Ariport loop je gewoon vanaf de deur van de gate over het asfalt naar het vliegtuig. Het vliegtuig blijkt een tweemotorig propellormodel. Doordat ik mooi op tijd was loop ik als eerste het vliegtuig binnen en kon ik verzoek doen om voorin aan het raam te zitten; ik zit in stoel 1A, prima. Aardig vluchtje, anderhalf uur, net mooi. Klein beetje typen, beetje lezen in een speciale uitgave van Elsevier over India, en het is alweer gebeurd.
Ook dit vliegveld heeft weer een pre-paid taxi standje, prima geregeld. Nou ja, mijn taxi blijkt een oude Ambassador te zijn, zonder airco natuurlijk. Maar ach, het is toch ook wel geinig en heb ik na vier weken India toch nog weer een verassende ervaring;-)
Half uurtje rijden, hotel blijkt zo’n ommuurd complex te zijn met meerdere gebouwen en restaurants, veel bewaking en van die compleet overbodige parkeermannetjes met irritante fluit. Na het inchecken even pinnen en zo (in steeds kleinere bedragen want ik wil immers niet teveel over houden) en dan het zwembad in. Blijkt dat ik die moet betalen, nou ja zeg, toch nog een verassing. Het eerste hotel waarbij ik dat heb. Ik zeg: “zet maar op mijn kamer”, maar dat kan niet. Nou ja zeg, achterlijk. (Over achterlijk gesproken: ze werken hier nog heel veel met handgeschreven rekeningen en carbonpapier en zo.) Toch maar weer naar mijn kamer om geld te halen.
Ik kom Ashwin tegen. Hij wil mechatronica studeren. Hij heeft voor visum in de VS aan gevraagd maar die is geweigerd, hij probeert het nu in Australië en wacht op dat visum. Hij vertelt ook dat het vooral de hogere opgeleide mensen zijn die interesse hebben in en dus ook kunnen zwemmen. Daar zit eigenlijk ook wel wat in; als je hier amper rond kan komen zal je wel niet zo gauw zwemles nemen.
Na het zwemmen loop ik weg en zegt er iemand ‘bill’ en geeft me een briefje waarop een bedrag van 100 roepies geschreven staat en nog wat gekrabbel. Dat heb ik bij binnenkomst al betaald dus het zal wel. Er loopt ineens een mannetje met me mee, tot aan mijn deur. Ik ben toch benieuwd wat hij moet. Hij wil 100 roepies. Ja dag, zout op zeg. Ik zeg nee, en dat ik al betaald heb. Ik ga mijn kamer binnen en ga douchen. Het mannetje blijft voor de deur staan wachten, ben benieuwd hoe lang hij dat vol houdt. Na het douchen blijkt hij vertrokken en kan ik ‘veilig’ naar het hotelrestaurant.
Daarna even mijn kleren opnieuw inpakken.

stom ding, die kaart van waarbenjij.nu. Ik zit nu Chennai maar dat kent ie niet, alsof dat een kleine plaats is, met meer dan 6 miljoen inwoners...