Cuba dag 13 - 11 april

Cuba dag 13 - di 11 april - naar Camaguay

Bij het ontbijt komen we de 3 Zwitserse vrouwen tegen in de Casa. Zij sliepen naast ons. We kletsen een beetje bij en dan vertrekken we.

We gaan eerst tanken want dat is gisteren onderweg niet gelukt en is er daarna niet meer van gekomen en de tank is zo goed als leeg. Bij het eerste tank station hebben ze geen benzin Especial (Octaan 94). We vragen ons trouwens af wat er gebeurt als er Octaan 85 in gaat, dat hebben ze hier wel. Als iemand het weet, verneem ik het graag;-)

Bij het tweede tankstation lukt het wel. Die is maar 500 meter verderop.

Intussen zien we ook een voor ons nieuw soort bus. Namelijk een oplegger, met verlaagd middenstuk, waar een bus-carrosserie op is gezet. En ja. Dat dat loopt in het midden ook omlaag, met de oplegger mee.

De weg naar Camaguay is best goed, bijna verrassend goed. Behalve dan dat er sommig stukken zijn waar het asfalt een paar honderd meter te kort is, gewoon een stuk over geslagen. Wel voorbereid en zo, gevlakt, erg stenig, ribbels, geen asfalt. Dat merk je duidelijk!

We besluiten een omleiding te nemen. Want die gaat naar Ranco El Belen, en volgens Lonely Planet is het daar leuk. Je kunt zwemmen, eten et cetera.
We gaan van de hoofdweg af. En dat merk je duidelijk! Wel asfalt en ook duidelijk mindere kwaliteit.

KLAP!

Oeps, even een van de gaten in het asfalt over het hoofd gezien. Dat is het verraderlijke van dit soort wegen; ze lijken een tijdje goed en dan ineens zoiets.

We stoppen maar even, parkeren de auto in het gras, en dan kijkt Jos onder de auto. In ieder geval geen olie of andere vloeistof die er uit loopt. En verder ziet de auto er aan de onderkant eigenijk verrassend goed uit. Alleen twee korte schrapen onder het chassis. Prima, we kunnen verder.

Maar doen we nog niet. Nu we hier toch staan zo rond lunchtijd, smeren we de kale broodjes die we nog van de Casa hebben meegenomen. Daarvoor hebben we hier een pot duo penotti gekocht (gewoon, van een Spar) en hebben we een bordje en wat camping bestek mee. Lekker hoor.

We rijden, nou ja, hobbelen want de wegen worden behoorlijk slecht, tussen de suikerriet velden door. Getuige...de oogst-machines, trekkers, en vrachtwagens met dubbele aanhangers (die mogen tot 27 meter hier zijn) die we hier tegen komen.

Ze zijn ook echt aan het oogsten, dus we kunnen ze in actie zien. We stoppen om foto's te maken. Dat vinden ze wel leuk hier. We rijden verder.

Dan hebben we een weg die weer een stuk beter is. Dus de snelheid wat hoger...

Een goed uitziende Mercedes haalt ons in terwijl wij achter een groene vrachtwagen met beladen oplegger rijden. Wij wachten op een veilige inhaal mogelijkheid. De Mercedes niet...

De Mercedes haalt gevaarlijk een gevaarlijke groene vrachtwagen in. Althans, probeert dat. De vrachtwagen mindert namelijk vaart. Dat doet hij niet voor niks....op dat moment gaat de Mercedes inhalen, terwijl de vrachtwagen ineens naar links komt want hij gaat een fietser inhalen. Het loopt net goed af...

Een stuk verderop hebben wij de vrachtwagen in gehaald. En we remmen af voor een paard en wagen. En net als wij die willen inhalen, komt de groen vrachtwagen ineens met een rotgang links voorbij zeilen. Het is goed dat hij nog claxonneert, anders had het misschien wel fout afgelopen.

Het is dus toch niet zo verrassend dat er op deze weg in 2015 7 doden zijn gevallen, volgens het officiële bord. Verder rijden ze hier naar ons idee best veilig, waarschijnlijk omdat je moeilijk aan herstel-materiaal kunt komen en dat dan ook nog erg duur is. Aangezien het uit Rusland, China, et cetera moet komen.

We zagen trouwens ook een echt Chinese bus vandaag, merk Yutong.

We komen bij het dorpje Naraja. Daar moet namelijk de Rancho El Belen zijn. We proberen de combinatie van informatie van de Lonely Planet en Maike's routeboek samen te voegen. Het is een beetje tegenstrijdig. Gelukkig hebben we Maps.me op de telefoon maar daar staat de Ranch niet op. We zoeken naar een doodlopende zijweg die het niet blijkt te zijn. We komen onderweg nog wel een mooi uitzicht met een klein meertje tegen. Foto machen!-)

In het dorp Naraja vragen we een paar keer naar de Ranco. Stukje bij beetje komen we dichterbij. Het blijkt zuidelijk van Naraja te zijn, bij een Y-splitsing. Als Lonely Planet dat nou had geschreven had een hoop gezoek gescheeld.

We vinden een toegangspoort naar Siërra del Chorrillo, waarvan het nog 3,8 km naar de Racho is. We staan bij een poort met een hek. Waarvan de helft in sluiter-stand staat. Er komt een vrouwtje naar buiten die in Spaans duidelijk maakt dat de Rancho gesloten is. Gelukkig stond er in de Lonely Planet dat dat zou kunnen, dus we hielden er al rekening mee maar het is wel jammer.

We rijden dus maar door naar Camaguey. En daar speelt zich al snel het volgende tafereel af, conform Lonely Planet. We zoeken onze Casa. In tegenstelling tot de andere steden hier, die een rasterpatroon wegennet hebben, is Camaguey opzettelijk niet zo gemaakt, maar met een ingewikkeld en verwarrend stratenplan. Om het de piraten destijds moeilijk te maken. Daar hadden ze vroeger veel last van. De hele stad is daarom destijds twee keer verhuisd.

Gevolg is dat het moeilijk zoeken is hier. En dus komt er een mannetje op een fiets die vraag waar je heen wilt. Cuban game on. En dan fietst hij voor ons uit, fanatiek achterom kijkend of wij nog wel volgen, exact zoals Lonely Planet dat omschrijft. Maar het helpt natuurlijk wel. Na 5 a 10 minuten parkeren we onze auto vlak bij onze Casa. Ik geef het mannetje 50 cent. Hij wordt boos. Hij wil 3 CUC. Er staat nog een mannetje bij, die doet alsof hij van de Casa is. Die zegt dat 3 CUC OK is. Nu weten wij dat je je voor 5 CUC een uur kunt laten rond rijden dus 3 CUC vinden wij niet OK. Ik doe er dan nog 50 cent bij en dat is het. Het mannetje is boos. Ik vind het genoeg, zoek het maar uit. Het mannetje protesteert nog wat, wij negeren hem, en hij druipt af. Het andere mannetje hoort helemaal niet bij de Casa.

De Casa is verrassend ruim en prima. Met een Italiaans restaurant dat vandaag gesloten is. Helaas.

We halen onze zware reistas uit de auto en zetten die in onze kamer.

De vrouw van de Casa vraagt of we onze auto in de parkeer garage willen zetten. 3 CUC per nacht. Dat willen wij wel. En aldus komt er een nieuw tafereel die je niet verzint...
Ze stapt bij Jos in de auto, Maike blijft in de Casa. We rijden om een pleintje met een basiliek, centrale bank et cetera heen. Zo'n beetje alles is hier eenrichtingsweg. Jakkes. We komen terug in ons straatje, gaan rechtsaf en komen bij de "parkeer garage". Het lijkt meer op een private betonde steeg. Waarvan het eerste deel overdekt is. Met een tinnen golfplaat. En het mooiste: de ingang is versperd door een laag tafeltje vol met spullen, te verkopen waren. Het is een soort van marktkraampje. Dus dat en nog wat spullen zoals bezems moeten eerst opzij. Dan parkeert Jos de auto achteruit in. En dan gaat het tafeltje en de spullen terug. Dat moet wel, want dit straatje is zo druk, het zal wel goed verkopen. Ik schat in dat er toch zeker wel elke uur een paar mensen langs komen....

WE lopen samen hetzelfde rondje dat ik met de vrouw van de Casa heb gereden. Want dan weten we straks de Casa beter te vinden. En we zien om de hoek een Casa Chololata....hop naar binnen! Het meeste op de kaart hebben ze niet, de keuze bestaat qua drinken uit een choco-milkshake. Die wel erg lekker is. Een flan er bij, ook lekker. En dan nog wat kleine chocolaatjes en een reepje.

We lopen door, langs hetzelfde pleintje, met een kerk, bank, et cetera. Gelijk wat foto's nemen. Er loopt hier een groep mensen die de kerk in gaan. Wij dan ook maar even. De groep bestaat uit Nederlanders, die een groepsreis met FOX doen. Maike maakt wat foto's in de kerk.

We maken het rondje af en lopen nog even langs die mooie parkeergarage om water uit de auto te halen.

We gaan terug naar het pleintje, nu rechtstreeks om hier een fiets taxi tochtje te starten. We worden aangesproken door een mannetje dat zogenaamd goed Engels spreekt. Bij de eerste stop gaat het al mis, hij zegt iets onduidelijks over het theater. Gelukkig komt daar een andere gids die wel goed Engels spreekt, met twee Duitsers, Barbara en Willy. We dwingen onze gids om hem te volgen. Gelukkig vinden de Duitsers dit wel oké en de gidsen ook.
De volgende stop is bij een Duitssprekende kunsthandelares waar we haar koloniale huis mogen bekijken en haar verzameling. Zij heeft koloniale spullen van voor de revolutie die ze opknapt en weer door verkoopt aan rijke Cubanen. Zij geeft aan dat het toerisme in aan het kakken is. Weinig Amerikanen met dank aan Trump en ook niet zo veel Europeanen als wij denken. Volgens haar neemt dat af, wij dachten dat het aan het toenemen was.

Er zoeven overigens ook wat elektrische brommertjes langs. Zo,zo.

Volgende stop is weer een kunsthandel, nu een schilder, ziet er op zich best aardig uit (sommige stukken dan, ander lijkenmeer kinder/broddelwerk), weinig vernieuwends. We gaan naar een pleintje, Plaza San Juan de Dios. Aardig om te zien, niet heel bijzonder. Wel wat bronzen beelden. We komen op nog wat pleintjes. Onze Engels gids heet Ivan Alexander en dan nog iets. Hij wil graag dat Jos zijn naam en nummer in Jos zijn telefoon zet, voor als we nog eens terug komen of het nummer aan anderen geven. Het is een leuk mannetje. Vriendelijk, behulpzaam.

Wat ook blijkt als het een beetje mis gaat....

We gaan verder en willen weer op de fiets taxi stappen. Maar Maike haalt het ineens niet....

Ze hebben hier langs de stoep een serieuze goot. En het stukje asfalt daarlangs loopt een beetje rond af. Daar verstapt Maike zich, en ze valt. Op een knie. Linker enkel verzwikt en rechterknie kapot. Niet de broek, overigens. Gelukkig raakt haar fototoestel die om haar nekt hangt het asfalt net niet. We helpen haar alsnog op de fiets. Even kijken. Wat pijnlijke plekken, haar knie ligt een beetje open. Ivan stelt voor naar het ziekenhuis te gaan. Dat is gratis hier in Cuba. Heel lief, maar wel wat overdreven. Dus we gaan verder. Naar pleintje Ignacio Agramonte. Met vier palmbomen, elk op een hoek.

Dat was de laatste stop. Het valt ons ook op dat hier overal tralies voor onze ramen en deuren zijn.Maar dat is niet voor de beveiliging want het is gewoon veilig hier.

We gaan terug en omdat Maike moeilijk loopt en het restaurant in onze Casa dicht is gaan we naar de dichtstbijzijnde. Meson del Principes. Dat ziet er prima uit!

We wachten een half uur aan de bar op een tafel. Het is erg druk hier. Dat is een goed teken. Na dat half uur besluiten we gewoon aan de bar te eten. Dus bestellen we gewoon. Intussen maakt bartender Raul Diez een hele serie aan cocktails.

Het eten is inderdaad prima.

Daarna nemen we zelf ook een cocktail. Het is inmiddels wat rustiger geworden. Raúl maakt een speciale mojito voor Jos klaar, met ananas. Maike neemt een canchanarra. Of zoiets. Dan praten we nog een tijdje met Raul, die wij goed Engels spreekt. Leuke man. Hij is al 20 jaar bartender, eerder in diverse hotels. Dit restaurant is op 16 december 2011 geopend maar Raul werkt hier 4 jaar.