Israel dag 10

Israel dag 10 - 20 april maandag - pinnen, brief posten, bijna ongeluk, Mount of Olives, gids,

We gaan eerst even pinnen. Ik herken inmiddels "No service" op de pinautomaten. Of ze spugen mijn kaart gewoon terug. Bij de bank lukt het eindelijk wel.

We gaan naar het postkantoor. Dat lijkt wel een beetje een bioscoop. Een klein zaaltje met rijden stoelen met veel mensen die met spanning zitten te kijken naar de actie van de 10 balies. En naar de schermen met narrowcasting; reclame en zo. O, handig, daar staat ook het nummertje op van wie er aan de beurt is, en bij welke balie. O, nummertje trekken. Ik zie geen nummertjes-trekker (nee, gewoon zon apparaat bedoel ik he, niet van die rare gedachten hierbij hebben...) Er zit zon nuttig mannetje bij de ingang. Die wijst op een touchscreen. Ik ga naar Engels en laat dan een bonnetje met nummertje uitprinten.

Hier lukt het wel om mijn tandenstokerdoosje met geheime inhoud te posten. Hij biedt ook een betere envelop aan. Ik krijg van Tom nog een postzegel met een afbeelding van een terreinauto er op;-

Het lijkt wel of we in een meer ontwikkeld land zijn...

We komen bij een voetgangersverkeerlicht die op rood staat. Ik heb geen zin om te wachten. Pal naast het zebrapas staat een bus die het uitzicht blokkert. Ik kijk goed naar rechts of er een bus aankomt en loop voorzichtig door. Tom komt er achteraan en kijkt naar links. Er komt inderdaad een bus aanrijden, met behoorlijke snelheid. Tom heeft hem niet in de gaten...

Dit is een cliffhanger. Hou het even spannend voor jezelf en ga even een bakkie doen of zo... Even kijken naar de reclame, en pas na 5 minuten weer verder lezen in deze psychologisce thriller he....


Hee, ben je daar weer? Was het lekker? Wel eerlijk zijn he, zijn de 5 minuten al om?

Gelukkig heb ik Tom wel in de gaten.Ik geef een schreeuw. Tom reageert, de buschauffeur reageert ook, hij remt. Tom loopt dan achteruit en is net op tijd voor de bus weg... sodeju, die was echt bijna raak, ik ben een beetje geschrokken en verbijsterd. De bus toetert. En het droge commentaar van Tom: "Toeteren nadat het gebeurd is?" Pfff, ik moet hem echt steeds in de gaten houden...

Volgens mij is de Schaal van Ongelofelijkheid logaritmisch,net als de schaal van Richter. En hij is zojuist omhoog geknald. O, sorry. Ik zal mijn sarcasme-knopje weer terug draaien, draait steeds spontaan naar rechts. Het kost wat moeite om die terug te draaien. Mijn geduld-knopje doet het meer andersom, Die beweegt zelf dan niet, die draai ik zelf wel steeds met wat moeite naar rechts. Hij begint al slijtage sporen te vertonen. Oeps, daar is het sarcasme-knopje weer. Terug jij!


Ik kijk onderweg terug naar en vlakbij het hotel even in een klein winkeltje of ze hier treetjes met flesjes water hebben. Er staat, o nee, zit een mannetje in een rolstoel die weel staat. Hij gebaart naar een paar kranten. Ik geef hem de krant, kijk naar de verkoper achter de balie, die knikt, ik neem het geld van het maannetje in de rolstoel aan, geef het aan de verkoper, en wisselgeld gaat retour. Weer een goede daad gedaan, dat ging makkelijk-)

We gaan op weg. Tom vraagt waar we naar toe gaan. Het is jouw dag, zeg het maar. Hij weet het niet. Ik wel, maar dat zeg ik niet. Wel zeg ik dat hij toch een papiertje heeft? Dat is die ene pagina die hij vanuit mijn roadbook heeft uitgeprint. En die...ligt in het hotel. We lopen terug om die te halen. Hij gaat naar boven, ik regel een taxi.

Daar hebben ze hier een mooi systeem voor in het hotel.

Tom komt beneden, ik vraag of hij het papier heeft. Hij zegt ja,voelt in zijn broekzak en bemerkt van nee... Ik snap het niet,hij ging slechts1 ding halen.... Hij is boos. Op zichzelf. Hij vloekt wat en zegt dan dat hij het ongelofelijk vind. Hee, komt dat bekend voor? Dat vind ik aldoor al, ik ben blij dat hij het nu zelf ook zegt. En eigenlijk ook dat ik hem zo boos zie op zichzelf, want dat verklaart wel een en ander. Namelijk dat als hij boos is op anderen, er vooraleerst een heleboel frustratie van zichzelf naar buitenkomt.Onthoud die he.De waarde op de Schaal van Ongelooflijkheid stijgt weer een paar punten.... ik draai mijn sarcasme-knopje weer terug.
Ik heb gisteravond besloten dat ik het het hem vandaag laat uitzoeken, hoe, waar en wanneer wat doen enzo. Het is zijn dag, hij wil dit allemaal doen, en zijn verantwoording. Ik hobbel er gewoon achteraan, eens kijken wat er gebeurt. En hem weer een taakje laten doen...

Raad eens hoeveel voorbereiding hij heft gedaan voor deze ene dag. We zijn in Arabisch land, Welk getal heben de Arabieren uitgevonden? O nee, dat neem ik terug, Tom heeft niet nul (dit is dus het antwoord op de vraag van net) maar 1 voorbereiding gedaan. Namelijk het A4tje van deze dag uitprinten.


We gaan met de taxi naar de Mount of Olives. De taxichauffeur vraagt waar dat is. Wij hebben geen idee, wij gingen er van uit dat hij dat wel weet. Ik heb het deze keer ook echt niet uitgezocht. Het is ergens in Jerusalem, komt vast wel goed. Hij belt even en dan weet hij het.

Eenmaal daar aangekomen, vraagt Tom zich af wat nu te doen eigelijk. Het is zijn dag, maar hij heeft geen voorbereiding gedaan. Hij zegt dat we eigenlijk een gids moeten hebben en hoe we dat regelen. Ik zeg: " Just ask around". En zowaar, dat gaat hij doen. Hij koopt een boek waar een heleboel over Jezus en de locaties van de stad in vermeld staan, met mooie fotos en teksten.

Na een tijdje vind hij een gids. Die gaat ons de komende 6 uur te voet rond leiden. Dan bedenk Tom zich dat hij dan 6 uur dat boek moet rond sjouwen. De gids biedt aan het daar bij een bekende achter te laten en later op te halen. Dat wil Tom ook niet. Of ik het in mijn rugzak mee wil nemen. Wat denk je zelf?


De gids gaat een winkeltje binnen en haalt een plastic zakje. Hij draagt het ook voor Tom.

We zien de Dome of the Rock (die beroemde goudgele koepel) en een kerkhof. Dan gaan we naar de Chapel of Ascension, waar Jesus ten hemel is gestegen. We lopen verder naar een kerk met een plein met olijfbomen die 2000 jaar oud zijn, die er dus al waren in de tijd van Jezus. Dan gaan we naar de plaats waar Jezus huilde en het graf van Maria. Dan de Lions Gate, en naar de plaats waar Jesus zijn moeder weer ontmoette. Dan komen we bij de Via Dolorosa, waar Jezus het kruis droeg. Er is in de muur een plek waar hij steunde met zijn hand. De Via Dolorosa en de hele omgeving verrassen me. Omdat het hier verschrikkelijk toeristisch is,het barst van de winkeltjes.

We komen bij de Holy Sepulchre, waar Jezus is gekruisigd. Dan naar de Western Wall, ofwel de Wailing Wall ofwel de klaagmuur. Het valt me op en dus mee dat het zo rustig is. We kijken een tijdje rond. Het is het laatste stuk overgebleven muur van wat vroeger bij de vesting van de Dome of the Rock behoorde. Dans stoppen we zelf ook onze papiertjes er in. We zien hier ook nog een aantal echte Joden, in bijbehorende kleding en uitrusting, die bidden. Dan gaan we naar de Room of the last Supper,waar Jesus dus zijn laatste avondmaal had. Ik ben een paar locaties vergeten.


Dan is de tour afgelopen. We willen nog wel naar Bethlehem. Dat ligt in Palestina, de Westbank. We verlengen de gids. Hij neemt ons per taxi mee naar de checkpoint. Er staat een hele hoge muur om Palestina, daar kom je niet zomaar in. We gaan naar binnen door een heleboel hekken. Serieuze zaak hier. Er lopen hier een heleboel Palestijnen die werken in Israel. Het is 16:15, kennelijk einde werkdag. Nog meer hekken en muren. En dan lopen we ineens Palestina in. Zonder paspoortcontrole (die paspoort moet je meenemen). Ik ben verrast, dat ging makkelijk. En binnen ziet het er ongeveer hetzelfde uit als in Israel, ik had juist een arme omgeving verwacht. We gaan met de auto naar Bethlehem. Naar de kerk die gebouwd is op de grot waar Jezus geboren is. We komen onder andere op de plaats waar Jesus begraven is. Daar ligt een zilveren ster die je mag aan raken.


Het is hier tot mijn verrassing trouwens ook erg toeristisch.
We worden een winkel in gegidst waar Tom een heleboel spul koopt voor zichzelf en cadeautjes voor anderen, en ik koop wat kleine dingetjes.

we gaan per auto weer terug. Dan doet een soldaat met geweer een potje moeilijk bij de grens. Hij zoekt ons visum, een blauw iets. Dat blauwe hebben we alleen van Jordanie. De stempel van Israel blijkt uiteindelijk gewoon een stempel te zijn. Dan mogen we door.
Tom moet de gids betalen en is aan zijn creditcard limiet van vandaag. Hij leent wat geld van mij.

Eenmaal in de kamer krijg ik dat geld terug.Tom vraagt of ik het daarbij laat. Ik heb echt geen idee waar hij het over heeft. O jee, daar gaan we weer. Het blijkt er om te gaan dat hij kennelijk meer betaalt dan ik,en dat zit hem dwars. Ik weet inmiddels hoe hij in elkaar zit. En ik neem het niet persoonlijk meer. Ik laat hem maar een tijdje ratelen en luister geduldig. Ik zie aan zijn lichaamstaal en gezichtsuitdrukking dat het hem echt wel weer wat doet. Ik heb hem aan het begin van de reis gevraagd hoe hij dat wilde doen met geld. Hij zei gewoon de ene dit en de andere dat betalen. En dat het dan wel uitbalanceert. Kennelijk niet, en kennelijk heb ik het fout gedaan. Ik heb er niet op gelet. Ik heb als zoveel om op te letten... Hij heeft er wel op gelet. En ik had hier zus en daar zo moeten doen en zo. Weer bijna ruzie, pffff. We gaan het anders doen.

Ik ben van mening dat hij het gewoon had kunnen vragen en bespreken, zo doen wij dat thuis altijd. Hij vind dat ik spontaan had moeten inspringen, dat onvoldoende gedaan heeft, zegt niks, en kropt het op. En nu zit het hem hoog en dan heb ik het weer gedaan. Net als met die andere ongein. Dat is dus hoe het werkt bij hem. Het is door dat papier-incidentje vanochtend duidelijk geworden, en ik laat het daarom buiten mezelf.. Net zoiets als dat ik hem zogenaamd niet liet rijden. Hij heeft het niet eens gevraagd. Hij vind dat ik dat spontaan moet aanbieden, that is what friends do. Wat denk je zelf?..We praten het soort van uit en ik laat het er maar weer bij. Anders komen we niet bepaald gezellig verder.

Tom gaat de was doen bij een wasserette. Alleen al een broek laten wassen in het hotel kost 45 shekels. In de wasserette kost een hel was 30 shekels.

Ik typ nog wat totdat het meer moeite kost mijn ogen open te houden dan mijn vingers te bewegen op het toetsenbord. Half elf slapen. Dat is een nieuw record hier. Ik hoor Tom niet meer binnen komen.