Israel dag 12

Israel dag 12 - 22 april woensdag - Jerusalem - Tiberias

Ze hebben hier een koffie-en-thee automaat staan. Meer accuraat: een heet-en-koud-water-apparaat en theezakjes en poeder koffie. Kan ik mooi mijn thermosfles weer vullen met thee voor onderweg.
Tom rijdt en ik stel Tiberias in op de Tomtom. Vervolgens vervolgen we gewoon de route.
Deze Tomtom stond steeds op de vrouwenstand. Ken je dat? Dat het pijltje omhoog blijft wijzen en de kaart er lustig omheen aan het draaikonten is. Zodat je gemakkelijk weet welke kant op te gaan, en verder geen idee hebt van welke plaats waar ligt of in welke richting je rijdt, noch wat de oriëntatie van de kaart is. Heel onhandig. Ik heb gisteren de instelling voor mannenstand gevonden, dat het Noorden gewoon fier rechtop bovenaan blijft en het pijltje draait. Want wat blijkt? Je ziet maar en klein deel van de route hè. En dan zie ik na een tijdje ineens dat we naar het westen rijden. Terwijl we naar het oosten willen. Hee dat is raar, hoe kan dat? Even uitzoomen, en dan blijkt dat Tomtom een andere route in gedachten heeft dan ik. Hij wil ons via de westkust langs Tel Aviv en Haifa leiden. Daar gaan wij later nog komen, andersom. Wij willen langs de oostkust naar het noorden. Oost naar en dan om Jericho heen op highway 1, dan noord naar Tiberias op highway 90.
Toch eerst maar even Jericho weer instellen dan, wat Tomtom eerst weer weigert en dan toch doet. Gelukkig minder koppig dan een ezel.
We hebben trouwens in Israël nog geen enkele verkeersdrempel gezien. Nou zag je die dingen in Jordanië ook bijna niet. Dat wil niet zeggen dat ze er bijna niet waren, integendeel, maar dat ze heel slecht te zien zijn. Het grote verschil is dat we ze hier ook nog niet gevoeld hebben omdat we ze tot nu toe nog niet zijn tegen gekomen. Stukken beter dan in Jordanië.
We krijgen hier onderweg wel een controlepost. Deze keer moet ook de kofferruimte open. Dan gaan we weer rijden.
Op de kruising van highway 90 en highway 71 ligt Beit She’an. Dat is weer een Romeinse site. Aangezien we er toch vlak bij staat het in het plan en zijn gaan we daar ook maar even kijken.
Volgens de Lonely Planet is de ingang vanaf het zuiden bij een Mc Donalds bord bij een rotonde. Je raadt het inmiddels wel he...
Bij de eerste rotonde geen bord. Aangezien we wel vaker verkeerd zijn gereden (is het opgevallen...?) gaan we nu maar even vragen. En we gaan gelijk in een winkeltje even wat inslaan voor de lunch. Er is een man die precies de weg weet te vertellen: daar rechtsaf en dan rechtdoor. Dat doen we en we rijden zo het dorp uit en weer een akker in...
Toch maar terug he. We komen bij een ander winkeltje annex cafetaria en vragen het daar. De man en vrouw spreken vrijwel geen Engels. 5 minuten wachten. En dan? Te moeilijke vraag, geen idee. Ik koop maar even wat drinken en zo, en we wachten geduldig af. En inderdaad, er komt een meid binnen. O, daar hebben we kennelijk niks aan. Even later komt er ook een jongen binnen. Deze spreekt wel redelijk Engels. Ik laat hem het boek zien. Hij vraagt of we Roman theater willen zien. Dat klinkt wel aannemelijk. Geleidelijk aan komen we er uit. De vrouw vraagt of we Waze hebben. Huh? Nooit van gehoord. Tom blijkt het wel te kennen en…op zijn iPhone te hebben. De jongen kijkt er naar. Let op: de tekst in de app is in het...Hebreeuws! Tom snapt ook niet hoe dat kan, spontaan zo gekomen. Maar de jongen snapt het daardoor wel. Hij stelt hem in op waar we heen willen. En we gaan rijden met Hebreeuwse routebegeleiding. Je verzint het niet...Gelukkig spreekt het ding Engels, en kunnen we de route op het scherm zien natuurlijk.
Zei er hier iemand iets over onaardige Israëli’s? Vlak na de grens was het kort even bot, daarna niet meer eigenlijk. Valt me alles mee.
Waze brengt ons dicht bij genoeg om de borden naar het Beit She’an National Park te vinden. Cool. De Romeinse site ook. Best wel weer interessant. Hij is vrij klein en overzichtelijk. Nou heb ik inmiddels redelijk wat Romeinse sites gezien, ook in Libië en zo, en toch vind ik hier iets nieuws. We zien hier namelijk ruimtes waarin rijen en kolommen van korte kolommen staan, van een halve meter hoog of zo. Daarop liggen dan nog wat ronde stenen, vermoedelijk om de hoogte juist te stellen. Daarop lag dan de vloer. Het is net een soort van systeemvloer, zeg maar. Ze hadden dan ruimtes waar de slaven hout stookten. Dat verwarmde dan het badwater en ook de lucht die langs het vuur kwam en dan onder de vloer door ging. Vloerverwarming dus! Not cool...
Op deze parkeerplaats gaan we ook even eten, soort van picknick. Ik pak er plastic messen en lepels en een plastic afwasbaar campingbordje bij.
We gaan verder. We gaan lekker badderen en zo in Hamat Gader, daar hebben ze lekkere warme zwavelbaden en zo, zegt Lonely Planet.
Niet. We arriveren en het is verdacht stil hier. Laat er nu net nu een vrouw aan de binnenkant langs lopen die duidelijk maakt dat het gesloten is. Hoezo dat nou weer? Ze komt naar buiten. Weet je nog, van het eten van gisteravond? Het is vandaag Memorial Day. Dat had ik me even niet gememoriald vandaag.
Er zit een soldaat met een mitrailleur (het zal eens niet zo zijn hier), zich dood te vervelen. Dat is trouwens wel eens onderzocht hè, en dat kan gelukkig helemaal niet, je dood vervelen. Hij spreekt geen woord Engels, maar is verder wel gezellig. Hij wil niet op de foto.
Dan gaan we maar een rondje Lake Tiberias rijden, die is ongeveer 20km groot van Noord naar Zuid, en smaller oost-west. Die staat namelijk ook nog in het plan. Doen we die vandaag en morgen misschien nog dat zwavelbad. We vinden een plaats waar we bij het water kunnen komen. Het is 24 graden, maar het water is wel vrij koud. We houden het maar even bij pootje baden.
We gaan ons rondje verder rijden. Hier moet ook ergens de Jordan River zijn, waarin Jezus gedoopt werd. We zien een bord naar een natuurgebied. Daar gaan heen, daar kunnen we bij de rivier komen. We komen bij een slagboom. Een jong ventje die geen woord Engels spreekt legt ons uit waar we het beste heen kunnen gaan. Dan gaan we weer rijden.
We gaan naar de rivier. Nou ja, riviertje dan, hij is maar een paar meter breed. Redelijk fris, op zich wel zwembaar qua temperatuur. Hij stroomt snel. We verblijven hier een tijdje, het is hier wel relaxed. Niet zwemmen, beetje pootjebaden.
Dan gaan we weer verder naar het hotel. Een van de weinige keren dat we arriveren als het nog licht is...
Niet. dat is het nog wel als we het stadje Tiberias in rijden...
We hebben niks op het programma staan voor vanavond; we doen rustig aan...
Niet. We zijn vlakbij het hotel, nog 1 straat verder. Raad eens welke straat ze afsluiten...
We zijn net een paar minuten te laat. Vlak voor ons sluiten ze de boel af hier, met van die verplaatsbare hekken. Ik vraag aan een politieagent wat er aan de hand is en of we er door kunnen. Er is een nationaal Israëlisch feest, 67e Independence day. De auto mag er niet meer door. Er wordt een heel gebied afgezet. We kunnen de auto daar parkeren en dan naar hotel lopen, is vlak bij. Dat is wat Tomtom ook aan geeft, dus dat doen we dan maar. Het is rond 19:15.
Ik neem alleen mijn dagrugzak mee, gelukkig. Het blijkt een kwartiertje heuvel op te zijn. We vinden het hotel.
Niet. Daar was ik wel van overtuigd. Op de gevel staat Hotel en dan iets in het Hebreeuws. Handig. Het blijkt hotel Belik te zijn, we moeten de volgende hebben. Ok dan, verder de heuvel op sjouwen. Net als we het bijna niet meer weten ziet Tom het ineens staan op een gebouw.
We checken in en leggen dan uit dat onze auto verderop staat en we die hier willen hebben. We weten dat het kan want we hebben onderweg toch auto’s zien rijden in het afgesloten gebied. Ze snapt het en ze werkt mee.
Niet. Dat kan niet want daar heeft ze niemand voor. Of we zelf maar even de stad uit willen rijden en dan vanaf de andere kant binnenkomen want dan kan het wel. Wat denk je? Wij zien dat niet zitten. En dan kent ze mijn charmes nog niet, haha. Ik vraag het nog eens vriendelijk en beleefd en met mijn handen in bidhouding tegen elkaar en van please, please please.
Ze haalt de hotel manager er bij.
Die stuurt een beveiliger mee die heel goed Hebreeuws en Russisch spreekt...Wij willen dat hij mee loopt. De hotel manager wil dat het snel gaat en stuurt hem met de auto. Wij weten zeker dat lopen sneller is, we krijgen het niet aan zijn verstand gepeuterd. Tom zit voorin.
Nu is het de kunst om in het donker in een onbekende stad met een echt-niet-Engels sprekende chauffeur de richting aan te geven naar waar de auto staat, en ons om het afgesloten gebied heen te leiden waarvan we geen flauw idee hebben hoe groot dat is... Bovendien rijden we natuurlijk anders dan we liepen en moeten dus steeds op richtingsgevoel en een beetje logica navigeren. Meerdere keren als we denken in de buurt te komen, is het weer afgesloten.
Toch gaat het eigenlijk uitstekend. We zijn met de auto al binnen een halfuur...net niet bij de auto. We komen tot bij het gebouw waarvan onze auto aan de ander kant staat, 200 meter verder. De chauffeur blijft staan en we wachten. Hij belt maar weer eens met het hotel. We verstaan er natuurlijk geen klap van, behalve "Leonardo Club". Dat is waar we staan. Dus vermoedelijk komt er toch iemand aan lopen... Het blijkt de hotelmanager en nog een ander hulpje te zijn. Ze praten met een agent die een scooter/motor heeft met twee van die wielen voor. Ze wijzen wat naar mij en zo. Ik stap uit. De agent blijkt toevallig weer net een vriend van de hotel manager te zijn, verrassend goed Engels te spreken, en super aardig te zijn.
Onder begeleiding van die agent gaan we door de barrière...
Ok, nu even stoppen met lezen, even pauze nemen en zo.
Geloofde je dat? Dat is niet waar hoor, maar het klonk wel leuk, toch?
In werkelijkheid legt de agent uit hoe we aan de andere kant komen, te voet dan. En dat als we problemen hebben, we hem kunnen bellen. Hij is echt superaardig, goed zeg. Dank u wel hoor.
We lopen met het hulpje naar de auto. Ik denk dat ze het inmiddels ook wel door hebben dat lopen echt makkelijker was.
Hij rijdt met ons mee, we rijden een onwijs eind om. Dit hadden we zelf echt niet verzonnen, deze route. Ruim 10 minuten later staan we bij het hotel. Het was eigenlijk een minuut rijden he, als we rechtstreeks hadden gekund. Het heeft ons ongeveer twee uur gekost, het is rond 21:15, pffff.
Er waren natuurlijk ook andere opties, alleen had ik niet verwacht dat het zoveel tijd zou kosten en had ik niet zoveel zin in die andere opties.
Even inchecken en dan maar naar dat festival en daar is vast ook wel wat te eten te vinden. Er zijn diverse stalletjes met commerciële zooi en zo, allerlei vaste- en straat- eettentjes. We nemen een soort van pannenkoek met Nutella, die ze twee keer met een spatel handig dubbel vouwt en in een soort puntzak doet. Kende je die al?
Er staat hier een Israëlische schone te zingen, klinkt echt goed, met zo’n groot projectiescherm achter haar. Dan komt er nog een jongensdansgroep in Hollandse boerenkiel (niet alles geloven hier hè), een soort fanfaregroep, dan dansmariekes. En dan een spannende filmpje met muziek van " I wanna marry you", volgens mij van Bruno Mars. Voel je hem al aan komen? In het filmpje acteert een onbekende man. Hij verschijnt daarna op het podium met een Israëlische schone. En dan volgt...het huwelijksaanzoek, en zij zegt ja. Publiek blij natuurlijk.
En dan als klap op de vuurpijl...vuurpijlen. Vuurwerk showtje dus.
We gaan nog even wat drinken in café, beetje appen ook.
Weer terug naar het plein, is al aardig uitgedund. Nog een goed optreden en rond middernacht is het afgelopen.
Dan lopen we terug naar het hotel en gaan naar bed.
Niet. Het hotel is afgesloten...
Huh? Dat is raar. Er voor zitten een man en een vrouw te roken. Die zeggen dat het open is, ze zijn er net door naar buiten gekomen. Niet dat ze Engels spreken trouwens he. De man probeert de deur. Ook met geweld gaat de deur niet open. We lopen maar een rondje om het hotel en het blok heen, misschien is er nog een andere ingang.
Als we terug komen zeggen ze dat de deur open is....geweest. Gelukkig komt er nu wel iemand aan, van binnenuit kunnen ze de deur gewoon open doen...
Nog een beetje typen. Tegen 2 uur gaan we slapen.