Eindelijk Senegalees asfalt...deel 2
Door: Jos
Blijf op de hoogte en volg Jos
22 December 2006 | Senegal, Dakar
Hoi.
Ik zag dat de site niet alle tekst geplaatst had bij mijn vorige bericht. Dus eerst 'even' mijn vorige bericht lezen,dan de tekst hieronder. Ik hoop dat ie dan compleet is tot en met 22-12. Anders volgt er binnenkort nog een deeltje 3... Het gaat gewoon verder met waar de vorige gebleven is.
Groeten. Jos
Dan gaan we lopen naar de rivier. Na een paar minuten gaat Jan terug wegens buikpijn. Singou, Bourama en nog een jongen lopen mee. Singou vraagt of ie voor 2 miljoen CFA, dus € 3.000 met mij mee kan naar Nederland zodat hij daar kan werken. Lijkt me geen goed plan. De rivier is daadwerkelijk een echte rivier; breed en diep. Geen schijn kans voor de LandCruiser tenzij ik hem even ombouw tot duikboot of zo’n voertuig dat op land en in het water kan (ben de naam even kwijt).
We gaan terug en kletsen wat verder. Dan gaan we op weg. We starten de auto. Niet. Geen contact. Dus het draadje buitenom naar de startmotor gebruiken. Na een kwart rondje of zo houdt het op, de accu’s lijken leeg. Dat is raar want de motor heeft gisteren de hele dag gedraaid. Nameten leert dat de nu oude accu goed is en dat de nieuwe ruim 8 Volt geeft. Niet goed en onverklaarbaar. Maar ik heb gezien dat Singou accu’s en een zonnepaneel heeft. Misschien kan hij ons helpen. We vragen om een accu en dat is goed, voor CFA 2.000, € 3 dus. Het blijven toch handelaren, die Afrikanen. Maar ja, het moet maar. We koppelen de nieuwe accu af en met mijn startkabels koppel ik de losse accu aan in plaats van mijn accu. Dan heb ik ineens contact en als ik start dan loopt de motor ook binnen een seconde. De motor kan draaien zonder accu’s dus ik kan gemakkelijk de startkabels los nemen en de originele accu weer aansluiten.
Dan gaan we rijden. Singou gaat in het midden zitten. We gaan kijken of we 15 km verderop de rivier over kunnen steken. Ik heb de rivier nu gezien en ik denk van niet. Maar we zijn vlakbij en ik wil het nu toch wel zien. We rijden het eerste stuk terug zoals we gisteren gekomen zijn. We steken dus ook dezelfde brede beek met stenen en een watervalletje weer over.
Dan gaan we een andere kant op. We rijden verder en op gegeven moment zegt Singou dat we hier scherp links moeten. Ik kan mijn ogen bijna niet geloven. Het is een uitgebrand zwartgeblakerd veld met een beetje nieuwe begroeiing. Maar ik kan alleen een heel vaag spoor zien. Hier was je zonder gids dus nooit in gegaan. Maar na een paar honderd meter loopt er inderdaad zowaar een track. We rijden verder en komen in een bos met lage boompjes. Dat gaat nog redelijk. Dan komen we bij dichte begroeiing, voornamelijk manshoog gras. Met er tussen door een heel smal spoortje, waar je als mens net tussendoor kan lopen. En met de benodigde struiken en jonge boompjes. Maar volgens Singou moeten we hier doorheen rijden om bij de rivier te komen en zijn we er bijna. Ik duw dus gras en struikjes en boompjes omver; mijn stalen bumper voorop doet het goed. Een stuk verder wordt het nog dichter. Ik vind het maar niks. Ik stap uit en loop verder naar de rivier want volgens Singou is het nog honderd meter. Die loop ik dus liever. Eénmaal bij de rivier is het gelijk wel duidelijk: dat wordt niks. De rivier is ontzettend breed. Jan loopt er een stukje in. Ik zie gelijk dat het eerste stuk al te diep is en dat de bodem waar Jan op loopt ontzettend zacht is. Daarna komen er stenen. Vanaf de walkant kan je inderdaad herkennen dat hier wel eens voertuigen overheen gaan. En je kan ook aan de beplanting in het water zien dat er recht vooruit beplanting ontbreekt en aldus een soort van spoor vormt. Maar het tweede gedeelte van de rivier heeft helemaal geen beplanting. De locale jongen die we tegenkomen vertelt via Singou dat de tweede helft het diepst is. En ik zie de eerste helft al niet zitten. Dat betekent dus maar één ding: we moeten terug.
We keren dus om. Eerst de auto een stukje achteruit, daar is een kaler stukje en kan ik keren. Dan rijden we terug. Een stukje verderop komen we weer in een dorp. Daar zetten we Singou af. We moeten hem CFA 15.000 betalen. Erg veel eigenlijk. Volgens hem heeft ie dat nodig om iemand te huren om hem op de motor terug te brengen. We vermoeden dat ie gewoon gaat lopen, het is immers nog minder dan 15 km. Maar ja.
We rijden met de laptop terug. We hebben de track van gisteren op de laptop en kunnen dus precies zien waar we gisteren gereden hebben. Maar we zien ook dat er nog een ander route is. Aangezien de route van gisteren behoort tot één van de ergste die ik ooit gereden heb kan het gauw beter dus we nemen de andere route dan ook. Dat rijdt inderdaad een stuk vlakker, vlotter en prettiger. Na een tijdje komen we weer op de track van gisteren, maar dan op het betere deel. En vanaf hier wordt de weg geleidelijk aan breder. Na verloop van tijd zien we ook weer wat verkeer passeren, dat hebben we al een hele tijd niet meer gezien. En zo komen we geleidelijk aan weer in de bewoonde wereld. Ik ben blij dat ik weer in Kita ben. Ik moet er eerlijk gezegd niet aan denken dat de auto in de bushbush serieus kapot zou kunnen gaan. En we dan allemaal hadden moeten doen om het goed te krijgen…
We gaan eerst tanken en zoeken dan een hotel. Het eerste hotel vind ik maar niks: een gore bende. Als we op zoek zijn naar de tweede zien we ineens een Franse LandRover staan, met blanken er in. Altijd even praten natuurlijk. Ze zijn ook op zoek naar een hotel en gaan morgen het eerste stuk hetzelfde rijden als wij. We besluiten om samen een hotel te zoeken. Dat is voor ons wat gemakkelijker want zij kunnen dat veel beter vragen dan wij. We vinden het hotel en nemen die ook. Tevens bestellen we eten. Dan kletsen we wat en komen de kaarten er bij. Al pratende met Jan komen we tot de conclusie dat we Zuid-Senegal wel kunnen vergeten. Daarvoor hebben we nu namelijk teveel tijd verloren. Dat is erg jammer want er schijnen mooie dingen te zien te zijn. Maar het is niet anders. Resultaat is wel dat we morgen de hele dag exact dezelfde route gaan rijden als de Fransen. En dat we besluiten samen te gaan rijden. Ze heten overigens Armand en Martine. Het eten bestaat uit taaie stukjes vlees, patat en ui. Ik pak er curry en mayonaise bij. Het is allemaal niet geweldig maar toch gaat het er goed in. Daarna nog douchen en typen. Onder de douche komt er erg roodbruin water vanaf. Ik was mijn haar ook twee keer want na de eerste keer ziet de shampoo nog erg bruin. Het was vandaag 36ºC in de auto. Volgens mij was het gisteren nog warmer. Lekker temperatuurtje maar je zweet er wel een beetje van en al die stof van die wegen blijft prima aan zweet plakken. En dat drie dagen lang, dus je kan wel nagaan hoe we er uit zagen. Op zijn ergst konden we niet eens onze oorspronkelijk haarkleur meer zien; het was gewoon rossig van kleur.
Dag 67 - woensdag 20 december 2006 – naar watervallen met Fransen, Senegal nog niet bereikt
We hebben eerst met zijn vieren ontbijt gehad in het hotel. Daarna zijn we gezamenlijk vertrokken. Armand en Martine gaan voor want voor hun is het natuurlijk veel gemakkelijker om de weg te vragen. De eerste stukken weg gaan redelijk vlot. De eerste 50 kilometer hebben we al twee keer gereden. Dan volgen er stukken piste die behoorlijk goed zijn. Op sommige stukken ligt zelfs goed asfalt. Whow, dat is lekker opschieten. We komen een dam tegen in de rivier de Bafing, waar we nu al een paar dagen overheen proberen te komen. Rond een uur of half drie zijn we in Bafoulabé. Daar vraagt Armand de weg en legt dan uit: we hebben de volgende keuze: ofwel we gaan hier de spoorbrug over het water over of we gaan naar het pont. Makkelijke keuze. Er komt hier 3 keer per dag een trein en die zijn reeds gepasseerd. We gaan dus het spoor op. We staan namelijk pal voor de brug. De brug is erg hoog en erg lang. En eroverheen lukt kan niet met een personenauto maar wel een 4WD. Het spoor ligt rechts van ons. Ik ga met mijn rechterwielen over de linkerrails heen. Het begin van de brug is natuurlijk nog aan wal en daar ligt de grond nogal laag. De auto helt daardoor naar links. Ik blijf met mijn rechterwielen net rechts van de linkerrails rijden. De rails moet precies tussen we wielophanging en het differentieel door want anders raakt ie de onderkant van de auto. Ik moet dus wel met de ophanging over de rails. Die raken elkaar dus. Maar het gaat goed. Voor de LandRover is het gemakkelijker omdat die schroefveren heeft. Die heeft dus niet aan de binnenkant van de wielen de ophanging vrij laag boven de grond hangen. We rijden rustig aan over de brug. Voor ons is het een nieuwe ervaring. Achter ons komt nog een LandCruiser, een locale. Voor hun is het gewoon regulier gebruik van de brug. Er gaan ook brommers, fietsen en voetgangers overheen. Het is immers de enige brug in de omgeving. En dan zijn we eindelijk over die verdomde rivier!-)
Aan de overkant van de rivier vinden we een klein tentje waar we gaan eten. Rijst met een vaag, bruin maar lekker sausje en een paar spiesen rundvlees er bij. Het smaakt prima. Dan gaan we richting de watervallen. Armand en Martine hebben een boekje waar de route in beschreven staat, inclusief waypoint. Er staat overigens ook bij dat de route alleen met een 4WD te doen is en dat ie moeilijk is… O,o. We vragen kort na het eten nog even de weg want die wordt opeens erg smalletjes… Het blijkt toch te kloppen. We gaan de route op. Niet lang daarna rijden we dwars door een akker en komen tot de conclusie dat het spoor niet hier loopt; we zijn het spoor bijster. Jan heeft een stukje terug een splitsing gezien en we hadden dus de andere kant op moeten gaan. Met behulp van de laptop rijden we terug en vinden we ons vorige spoor. Dan rijden we nog een stukje terug naar de splitsing en dat gaat beter. Jan en ik rijden nu overigens voor. We volgen de route. Ik heb een waypoint ingevoerd ter controle. Als we daar zijn voer ik de waypoint van de watervallen in. Die is nog 30 km, naar rechts. We rijden door en de GPS blijft 30 km naar rechts aangeven; dat schiet niet op. Maar op de laptop zien we wel dat de route de rivier volgt en dat de rivier verderop naar rechts afbuigt. Dus dat klopt wel en is logisch. Na verloop van tijd buigt de route inderdaad naar rechts en wijst de GPS recht voor ons uit en hebben we een goed stuk onverharde weg. Kijk, lekker makkelijk. Maar dat is gauw afgelopen…
Verderop is de route hier en daar namelijk inderdaad moeilijk. We kunnen aan de sporen zien dat we niet de eersten zijn en het is een beschreven route dus het moet kunnen. Daar waar het moeilijk is hebben we dan voornamelijk passages waar er dergelijke grote rotsen liggen dat we eerst eens uitstappen, kijken en uitgebreid bestuderen en bespreken wat de beste manier is om er overheen te komen. Dat gaat dus zeer langzaam. Ik gebruik ook één keer low gear om de koppeling te ontlasten en omdat het zeer, zeer langzaam moet. Eén keer rij ik van een rots af en als ik er af ben stop ik even om te kijken. De rots past aan de achterkant precies onder de auto door. Het is goed dat de uitlaat schuin naar boven af loopt, anders was ie nu dichtgedrukt geweest. Toch even een foto maken. Bij de LandRover gaat het gemakkelijker, die heeft aan de achterkant meer ruimte doordat ie schroefveren heeft en ik bladveren. We krijgen ook een aantal stukken waar we aardig door kunnen rijden. Dan komen we bij een stuk waar we omlaag gaan en waar enorm diepe groeven in het ‘wegdek’ zitten. Daar moeten we overheen, over de hoge flanken heen rijden. Eerst voeren we nog een waypoint in om te controleren of we nog goed gaan. Het volgende waypoint is de brug, 110 meter verderop, dus dat klopt. Je wilt er namelijk niet later achter komen dat je hier niet had moeten zijn en het moeilijke stuk dan omhoog doen… Wederom loopt Jan vooruit om aanwijzingen te geven. En wederom zeer langzaam. Het gaat goed en daarna volgen we de route weer. Tevens steken we twee keer een smal spoor over. Zo gaat het de hele middag door; gemakkelijke stukken en moeilijke stukken. Dan kiezen we weer ergens de route naar links. De GPS wijst naar de watervallen en zegt dat we haaks rechtsom moeten, nog 8 km. Dat blijft maar zo. Nu was dat eerder ook het geval want de route loopt tenslotte niet recht op de watervallen af. Maar na een tijdje ziet Jan op de laptop dat we nu toch ook serieus af beginnen te wijken van de route naar de watervallen. We denken dus dat we fout zitten. Bovendien wordt het al aardig donker dus ik stop even om te overleggen met Armand. Hij denkt ook dat we fout zitten. We besluiten om van de route af te gaan en in het veld te kamperen. Tja, er zit eigenlijk eenvoudigweg niets anders op.
Gelukkig biedt Martine ons aan om samen met hen mee te eten. Kijk, dat scheelt weer werk qua koken. We eten een mix van diverse groenten uit blik, tonijn en mayonaise met brood er bij. Alles koud; er wordt dus niets opgewarmd. Zo is het wel snel klaar en het smaakt ook nog best aardig. Intussen zetten Jan en ik onze tenten op. Na het eten kletsen we nog een tijdje. Dan ga ik de route in het boek maar in de laptop en via de laptop in de GPS zetten. Dat maakt het wat gemakkelijker voor morgen. Daarna nog een tijdje typen en dan is het weer gebeurd voor vandaag. Morgen moeten we de grens met Senegal over want overmorgen verloopt mijn visum…
Dag 68 - donderdag 21 december 2006 watervallen gezien, met Nederlanders Senegal binnen!
Vanochtend om 7:00 op, om 8:00 weggereden. Met GPS en laptop route weer gevonden
We blijken op een sportveld te staan, ergens midden in de bush-bush
Trein komt langs, eerst ’s avonds twee en ’s ochtends nog één. De enige trein in Mali en wij staan vlak langs het spoor
Kinderen naar school lopen langs om 7:10
Nijlpaard gezien in Bafing rivier, vlak voor de watervallen
Watervallen gevonden mbv GPS. Zijn best leuk en water is lekker temperatuurtje. Ik heb eigenlijk zin om er in te springen, had ik gisteravond willen doen. Zeker omdat ik zo vies ben.
Doorgereden van watervallen naar Kita, onderweg komen we Nederlanders in een Nissan Patrol tegen, en terwijl we daar samen met de Fransen even mee staan te praten komen er ook Belgen die aan komen rijden in LandRover. Maar zij gaan de andere kant op.
Samen met Nederlanders en Fransen naar Kita, offroad en weer ongelofelijk veel stof - stoffroad dus. Onderweg bij stuk met ruige en mooie rotsen in de rivier en watervalletje in rivier gestopt. Er is ook een hydroelektrische turbine om stroom op te wekken.
We rijden naar Kita en nemen afscheid van de Fransen, we gaan verder met de Nederlanders.
Samen de grens over, grensovergangen zijn een beetje vaag. Maar duurt niet eens zo lang. Fenny werkt bij ambassade, dat helpt misschien bij de grens. Zij en haar man Olivier spreken ook heel goed Frans. Het is zijn eerste taal, hij is Belg, zij Nederlands. Zij heeft Frans geleerd in Brussel. Ze hebben drie leuke kinderen, twee meiden en een zoon.
Na de grens afscheid genomen van Nederlanders, alleen verder. Doorrijden door Senegal.
Al snel een koe aangereden. Die liep rechts en besloot om op het laatste moment toch maar over te steken terwijl ik aan kwam denderen. Kon ik niet meer ontwijken. Remmen en uitwijken. Een beste harde klap en ik dacht eerst dat ik weinig schade had: kapot knipperlicht rechtvoor. Later blijkt ook (zag ik volgende dag pas): deuk in deur rechtsvoor en polyester wielkappen kapot. Toch maar doorrijden. Tevens wordt het donker maar toch weer door, typisch geval van deurdenderen…
Voltmeter en klokje doen weer raar, geen idee wat er aan de hand is maar goed is het niet.
In een dorp een vastloper: vrachtwagens en ander verkeer staan in de weg. Enorme chaos, geen doorkomen aan. Met GPS en laptop (aan elkaar gekoppeld en met electronische kaart op de laptop) een sluiproute er om heen gevonden, gedeeltelijk offroad. Langs achtertuinen, door een stukje bos, onder een spoorlijn door en voila, het asfalt weer op, voorbij de blokkade, haha. Die route stond gewoon op de kaart op de laptop! De anderen stonden daar waarschijnlijk nog uren te klooien. Wij waren met een kwartiertje klaar toen we éénmaal besloten om er omheen te gaan. Had ook een kwartiertje geduurd; ik ben wezen kijken en vragen wat er aan de hand was om te kijken of we er snel door konden, maar dat wist geen mens.
Hele nacht zonder problemen doorgereden. Stuk van 250 km was ruig, met flinke gaten in de weg. Vrachtwagens rijden hier 15 km/uur. En er is ongelofelijk veel verkeer, de hele nacht door. De laatste paar honderd kilometer naar Dakar prima asfalt maar smal en inhalen is lastig.
Om 03:00 neemt Jan stuur over. Ik zie het niet helder meer. Ik ben ook al vanaf 7:00 bezig, en heb al veel gereden vandaag.
Om half vier Rufique binnen, vlak voor Dakar. Om vier uur gaan we slapen, in de tent buiten de poort van een jeugdherberg (auberge). De auberge is natuurlijk hartstikke op slot en er is geen bel of zoiets. We weten dan al dat de accu leeg is en dat we morgen niet meer kunnen starten. En we moeten op tijd bij de ambassade zijn voor ons visum, anders haalt Jan zijn vliegtuig niet. (We willen maandag door Mauretanie maar dan is wegens kerst de ambassade dicht.) En de ambassade moeten we nog zoeken. En we hebben twee verschillende adressen waarvan we niet weten welke de juiste is…
Dag 69 - vrijdag 22 december 2006 – visum voor Mauretanië gehaald, storing auto opgelost
Om 7:15 opgestaan. Boel inpakken. Auto van de auberge start niet. Buitenkansje. Wij helpen duwen. Want dan kan hij ons daarna helpen. Met zijn auto met startkabels, over één accu heen. Auto start gelukkig, na loshalen vacuümslang die luchtklep bedient om auto uit te zetten.
Maar hij laadt niet bij…gelukkig blijft de motor zonder stroom ook lopen en hebben we verder weinig stroom meer nodig.
Toch eerst maar ambassade zoeken, op laatste diesel en met waarschijnlijk te weinig geld om de ambassade te betalen... Verkeer om in Dakar te komen is een ongelofelijke chaos en ongelofelijk traag.
Maar we vinden toch redelijk vlot de ambassade, de info in het boek blijkt te kloppen, die van het Internet niet. Om 9:00 zijn we bij de ambassade. Hij zou volgens het boek om 8:00 opengaan maar als ik daar kom moet ie zijn kantoortje nog openen. Komt dus goed uit. Paspoorten ingeleverd. Kosten: CFA 70.000 (€ 105) voor twee personen. Is duur en zoveel CFA’s heb ik niet meer. Oeps. Paspoorten achtergelaten en afgesproken dat we betalen als we om 13:00 de paspoorten komen halen.
Eerst moeten we tanken. Daar heb ik nog wel geld voor. Dan terug naar ambassade, mooi plekje in de schaduw om te knutselen aan de auto. Buiten bezig met auto, storing zoeken, moet vandaag opgelost worden want de accu’s kunnen zonder bijladen maar beperkt aantal keren starten. En nog een paar weken steeds de auto niet kunnen starten is niet zo handig… En ik heb werkelijk geen idee van de oorzaak…Al die tijd laten we de motor dus maar lopen.
Jan gaat naar postkantoor. Is dicht. Als ie terug komt heb ik net nog een nieuw elektrisch probleem gevonden: er is een pootje van een 60 Ampere zekering afgebroken en ik heb geen idee waar die van is. Jan komt op het idee dat dat misschien met de andere problemen te maken heeft. Dat blijkt te kloppen. Jan houdt namelijk even de gebroken zekering tegen het stekkertje aan en ineens doen voltmeter en klokje weer normaal. En dan blijkt ook als we het nameten (gelukkig heb ik een multimeter mee) dat er zonder de zekering niet bijgeladen wordt. Dus een zekering van 60 A zoeken, maar die is er niet in heel Dakar, en dus ook niet in heel Senegal. Oeps. Ronald gebeld; er hoort helemaal geen zekering in de kabel te zitten. Zekering van 30 A er tussen gezet want dat kan even gauw en tevens de contacten (de stekkertjes) met een tang even beter dichtgeknepen. Werkt wel maar slecht contact; werkt soms wel, soms niet.
Mauretanische mensen spreken ons aan. We praten over de route naar Agadir. Er komt tevens een Spaanse schone bij. We spreken af dat ze zondag belt, misschien gaat ze maandag mee naar Mauretanië. En heel belangrijk: ze legt ons de weg uit naar een bank met een PIN- automaat voor MasterCard.
Wij ‘gauw’ daarheen, we moeten op tijd terug bij de ambassade zijn, 13:00 is paspoort klaar en 14:00 gaan ze dicht. Gauw wil zeggen: we gaan gelijk als ze het heeft uitgelegd, maar het verkeer is ongelofelijk traag. De laatste 300 meter gaat Jan lopen. Ik zet auto bij tankstation ertegenover neer. Met lopende motor, accu’s laden. En dat werkt nog niet helemaal goed. Na een tijdje heeft Jan geld, pinnen is gelukt. Hoera, kunnen we de ambassade betalen! ‘Gauw’ terug. Om half één zijn we er weer, viel nog mee. Eerst nog even water overgieten. Sinds gisteravond namelijk niks gegeten of gedronken. We hebben ons water in 20-liter jerrycans staan. Dat gieten we over in plastic flessen en dan hebben we die in de cabine.
Dan ga ik naar ambassade. Na een paar minuten komt het mannetje, en een paar minuten later is het geregeld. Yes! Belangrijk doel gehaald, nu kunnen we maandag naar Mauretanië. Anders had Jan het vliegtuig in Agadir in Marokko op 29 dec niet gehaald. Plan je het maanden van tevoren, heb je uiteindelijk één uur voor de sluitingstijd van de ambassade je visum. Pfoei.
Toen nog werken aan de auto, de motor loopt nog steeds. Zekering er tussenuit gehaald. Gelukkig AMP connectors en tang mee. Solide verbinding gemaakt. En alles werkt weer normaal.
Opgeloste problemen, in willekeurige volgorde:
- accu laadt niet meer bij
- voltmeter in dashboard geeft meer dan 32 V aan; klopt niet
- klokje in dashboard flikkert, tevens indicatie dat er iets niet klopt
- bij uitzetten van hoofdschakelaar blijft omvormer naar 12 V aan, onverklaarbaar
- af en toe geen contact indien we de sleutel in de contact-stand zetten. Dan kan de motor ook niet starten
- accu defect geraakt
- accu’s soms te leeg om motor nog rond te krijgen, was onverklaarbaar.
Tja, zoek zo’n reeks storingen maar een uit onderweg…
Daarna eten bij klein tentje. Daarna hotel zoeken, we gaan een paar hotels af volgens het boek. De eerste vind ik te goor. De tweede bestaat niet meer; het is een hoopje stenen met een shovel er op. De derde is tevens een bordeel; de zwarte dames zitten er al klaar voor. Maar het ziet er toch ruim en schoon uit en volgens het boek zijn de andere hotels veel duurder. Dus die toch maar genomen. Auto parkeren in straat om de hoek. Mag niet, is gereserveerd. Maar een beetje vriendelijk kletsen en CFA 2.000 helpen aanzienlijk. Opgelost. Daarna douchen, haren drie keer gewassen. Nog nooit zo lang onder de douche gestaan. Vervolgens verhaaltje typen. Er wordt zachtjes op de deur geklopt. Een hoertje. Of we haar willen. Nee dus. En waarom dan wel niet? Omdat we niet zo zijn. Doei. Verder typen. Daarna eten.
Ik zag dat de site niet alle tekst geplaatst had bij mijn vorige bericht. Dus eerst 'even' mijn vorige bericht lezen,dan de tekst hieronder. Ik hoop dat ie dan compleet is tot en met 22-12. Anders volgt er binnenkort nog een deeltje 3... Het gaat gewoon verder met waar de vorige gebleven is.
Groeten. Jos
Dan gaan we lopen naar de rivier. Na een paar minuten gaat Jan terug wegens buikpijn. Singou, Bourama en nog een jongen lopen mee. Singou vraagt of ie voor 2 miljoen CFA, dus € 3.000 met mij mee kan naar Nederland zodat hij daar kan werken. Lijkt me geen goed plan. De rivier is daadwerkelijk een echte rivier; breed en diep. Geen schijn kans voor de LandCruiser tenzij ik hem even ombouw tot duikboot of zo’n voertuig dat op land en in het water kan (ben de naam even kwijt).
We gaan terug en kletsen wat verder. Dan gaan we op weg. We starten de auto. Niet. Geen contact. Dus het draadje buitenom naar de startmotor gebruiken. Na een kwart rondje of zo houdt het op, de accu’s lijken leeg. Dat is raar want de motor heeft gisteren de hele dag gedraaid. Nameten leert dat de nu oude accu goed is en dat de nieuwe ruim 8 Volt geeft. Niet goed en onverklaarbaar. Maar ik heb gezien dat Singou accu’s en een zonnepaneel heeft. Misschien kan hij ons helpen. We vragen om een accu en dat is goed, voor CFA 2.000, € 3 dus. Het blijven toch handelaren, die Afrikanen. Maar ja, het moet maar. We koppelen de nieuwe accu af en met mijn startkabels koppel ik de losse accu aan in plaats van mijn accu. Dan heb ik ineens contact en als ik start dan loopt de motor ook binnen een seconde. De motor kan draaien zonder accu’s dus ik kan gemakkelijk de startkabels los nemen en de originele accu weer aansluiten.
Dan gaan we rijden. Singou gaat in het midden zitten. We gaan kijken of we 15 km verderop de rivier over kunnen steken. Ik heb de rivier nu gezien en ik denk van niet. Maar we zijn vlakbij en ik wil het nu toch wel zien. We rijden het eerste stuk terug zoals we gisteren gekomen zijn. We steken dus ook dezelfde brede beek met stenen en een watervalletje weer over.
Dan gaan we een andere kant op. We rijden verder en op gegeven moment zegt Singou dat we hier scherp links moeten. Ik kan mijn ogen bijna niet geloven. Het is een uitgebrand zwartgeblakerd veld met een beetje nieuwe begroeiing. Maar ik kan alleen een heel vaag spoor zien. Hier was je zonder gids dus nooit in gegaan. Maar na een paar honderd meter loopt er inderdaad zowaar een track. We rijden verder en komen in een bos met lage boompjes. Dat gaat nog redelijk. Dan komen we bij dichte begroeiing, voornamelijk manshoog gras. Met er tussen door een heel smal spoortje, waar je als mens net tussendoor kan lopen. En met de benodigde struiken en jonge boompjes. Maar volgens Singou moeten we hier doorheen rijden om bij de rivier te komen en zijn we er bijna. Ik duw dus gras en struikjes en boompjes omver; mijn stalen bumper voorop doet het goed. Een stuk verder wordt het nog dichter. Ik vind het maar niks. Ik stap uit en loop verder naar de rivier want volgens Singou is het nog honderd meter. Die loop ik dus liever. Eénmaal bij de rivier is het gelijk wel duidelijk: dat wordt niks. De rivier is ontzettend breed. Jan loopt er een stukje in. Ik zie gelijk dat het eerste stuk al te diep is en dat de bodem waar Jan op loopt ontzettend zacht is. Daarna komen er stenen. Vanaf de walkant kan je inderdaad herkennen dat hier wel eens voertuigen overheen gaan. En je kan ook aan de beplanting in het water zien dat er recht vooruit beplanting ontbreekt en aldus een soort van spoor vormt. Maar het tweede gedeelte van de rivier heeft helemaal geen beplanting. De locale jongen die we tegenkomen vertelt via Singou dat de tweede helft het diepst is. En ik zie de eerste helft al niet zitten. Dat betekent dus maar één ding: we moeten terug.
We keren dus om. Eerst de auto een stukje achteruit, daar is een kaler stukje en kan ik keren. Dan rijden we terug. Een stukje verderop komen we weer in een dorp. Daar zetten we Singou af. We moeten hem CFA 15.000 betalen. Erg veel eigenlijk. Volgens hem heeft ie dat nodig om iemand te huren om hem op de motor terug te brengen. We vermoeden dat ie gewoon gaat lopen, het is immers nog minder dan 15 km. Maar ja.
We rijden met de laptop terug. We hebben de track van gisteren op de laptop en kunnen dus precies zien waar we gisteren gereden hebben. Maar we zien ook dat er nog een ander route is. Aangezien de route van gisteren behoort tot één van de ergste die ik ooit gereden heb kan het gauw beter dus we nemen de andere route dan ook. Dat rijdt inderdaad een stuk vlakker, vlotter en prettiger. Na een tijdje komen we weer op de track van gisteren, maar dan op het betere deel. En vanaf hier wordt de weg geleidelijk aan breder. Na verloop van tijd zien we ook weer wat verkeer passeren, dat hebben we al een hele tijd niet meer gezien. En zo komen we geleidelijk aan weer in de bewoonde wereld. Ik ben blij dat ik weer in Kita ben. Ik moet er eerlijk gezegd niet aan denken dat de auto in de bushbush serieus kapot zou kunnen gaan. En we dan allemaal hadden moeten doen om het goed te krijgen…
We gaan eerst tanken en zoeken dan een hotel. Het eerste hotel vind ik maar niks: een gore bende. Als we op zoek zijn naar de tweede zien we ineens een Franse LandRover staan, met blanken er in. Altijd even praten natuurlijk. Ze zijn ook op zoek naar een hotel en gaan morgen het eerste stuk hetzelfde rijden als wij. We besluiten om samen een hotel te zoeken. Dat is voor ons wat gemakkelijker want zij kunnen dat veel beter vragen dan wij. We vinden het hotel en nemen die ook. Tevens bestellen we eten. Dan kletsen we wat en komen de kaarten er bij. Al pratende met Jan komen we tot de conclusie dat we Zuid-Senegal wel kunnen vergeten. Daarvoor hebben we nu namelijk teveel tijd verloren. Dat is erg jammer want er schijnen mooie dingen te zien te zijn. Maar het is niet anders. Resultaat is wel dat we morgen de hele dag exact dezelfde route gaan rijden als de Fransen. En dat we besluiten samen te gaan rijden. Ze heten overigens Armand en Martine. Het eten bestaat uit taaie stukjes vlees, patat en ui. Ik pak er curry en mayonaise bij. Het is allemaal niet geweldig maar toch gaat het er goed in. Daarna nog douchen en typen. Onder de douche komt er erg roodbruin water vanaf. Ik was mijn haar ook twee keer want na de eerste keer ziet de shampoo nog erg bruin. Het was vandaag 36ºC in de auto. Volgens mij was het gisteren nog warmer. Lekker temperatuurtje maar je zweet er wel een beetje van en al die stof van die wegen blijft prima aan zweet plakken. En dat drie dagen lang, dus je kan wel nagaan hoe we er uit zagen. Op zijn ergst konden we niet eens onze oorspronkelijk haarkleur meer zien; het was gewoon rossig van kleur.
Dag 67 - woensdag 20 december 2006 – naar watervallen met Fransen, Senegal nog niet bereikt
We hebben eerst met zijn vieren ontbijt gehad in het hotel. Daarna zijn we gezamenlijk vertrokken. Armand en Martine gaan voor want voor hun is het natuurlijk veel gemakkelijker om de weg te vragen. De eerste stukken weg gaan redelijk vlot. De eerste 50 kilometer hebben we al twee keer gereden. Dan volgen er stukken piste die behoorlijk goed zijn. Op sommige stukken ligt zelfs goed asfalt. Whow, dat is lekker opschieten. We komen een dam tegen in de rivier de Bafing, waar we nu al een paar dagen overheen proberen te komen. Rond een uur of half drie zijn we in Bafoulabé. Daar vraagt Armand de weg en legt dan uit: we hebben de volgende keuze: ofwel we gaan hier de spoorbrug over het water over of we gaan naar het pont. Makkelijke keuze. Er komt hier 3 keer per dag een trein en die zijn reeds gepasseerd. We gaan dus het spoor op. We staan namelijk pal voor de brug. De brug is erg hoog en erg lang. En eroverheen lukt kan niet met een personenauto maar wel een 4WD. Het spoor ligt rechts van ons. Ik ga met mijn rechterwielen over de linkerrails heen. Het begin van de brug is natuurlijk nog aan wal en daar ligt de grond nogal laag. De auto helt daardoor naar links. Ik blijf met mijn rechterwielen net rechts van de linkerrails rijden. De rails moet precies tussen we wielophanging en het differentieel door want anders raakt ie de onderkant van de auto. Ik moet dus wel met de ophanging over de rails. Die raken elkaar dus. Maar het gaat goed. Voor de LandRover is het gemakkelijker omdat die schroefveren heeft. Die heeft dus niet aan de binnenkant van de wielen de ophanging vrij laag boven de grond hangen. We rijden rustig aan over de brug. Voor ons is het een nieuwe ervaring. Achter ons komt nog een LandCruiser, een locale. Voor hun is het gewoon regulier gebruik van de brug. Er gaan ook brommers, fietsen en voetgangers overheen. Het is immers de enige brug in de omgeving. En dan zijn we eindelijk over die verdomde rivier!-)
Aan de overkant van de rivier vinden we een klein tentje waar we gaan eten. Rijst met een vaag, bruin maar lekker sausje en een paar spiesen rundvlees er bij. Het smaakt prima. Dan gaan we richting de watervallen. Armand en Martine hebben een boekje waar de route in beschreven staat, inclusief waypoint. Er staat overigens ook bij dat de route alleen met een 4WD te doen is en dat ie moeilijk is… O,o. We vragen kort na het eten nog even de weg want die wordt opeens erg smalletjes… Het blijkt toch te kloppen. We gaan de route op. Niet lang daarna rijden we dwars door een akker en komen tot de conclusie dat het spoor niet hier loopt; we zijn het spoor bijster. Jan heeft een stukje terug een splitsing gezien en we hadden dus de andere kant op moeten gaan. Met behulp van de laptop rijden we terug en vinden we ons vorige spoor. Dan rijden we nog een stukje terug naar de splitsing en dat gaat beter. Jan en ik rijden nu overigens voor. We volgen de route. Ik heb een waypoint ingevoerd ter controle. Als we daar zijn voer ik de waypoint van de watervallen in. Die is nog 30 km, naar rechts. We rijden door en de GPS blijft 30 km naar rechts aangeven; dat schiet niet op. Maar op de laptop zien we wel dat de route de rivier volgt en dat de rivier verderop naar rechts afbuigt. Dus dat klopt wel en is logisch. Na verloop van tijd buigt de route inderdaad naar rechts en wijst de GPS recht voor ons uit en hebben we een goed stuk onverharde weg. Kijk, lekker makkelijk. Maar dat is gauw afgelopen…
Verderop is de route hier en daar namelijk inderdaad moeilijk. We kunnen aan de sporen zien dat we niet de eersten zijn en het is een beschreven route dus het moet kunnen. Daar waar het moeilijk is hebben we dan voornamelijk passages waar er dergelijke grote rotsen liggen dat we eerst eens uitstappen, kijken en uitgebreid bestuderen en bespreken wat de beste manier is om er overheen te komen. Dat gaat dus zeer langzaam. Ik gebruik ook één keer low gear om de koppeling te ontlasten en omdat het zeer, zeer langzaam moet. Eén keer rij ik van een rots af en als ik er af ben stop ik even om te kijken. De rots past aan de achterkant precies onder de auto door. Het is goed dat de uitlaat schuin naar boven af loopt, anders was ie nu dichtgedrukt geweest. Toch even een foto maken. Bij de LandRover gaat het gemakkelijker, die heeft aan de achterkant meer ruimte doordat ie schroefveren heeft en ik bladveren. We krijgen ook een aantal stukken waar we aardig door kunnen rijden. Dan komen we bij een stuk waar we omlaag gaan en waar enorm diepe groeven in het ‘wegdek’ zitten. Daar moeten we overheen, over de hoge flanken heen rijden. Eerst voeren we nog een waypoint in om te controleren of we nog goed gaan. Het volgende waypoint is de brug, 110 meter verderop, dus dat klopt. Je wilt er namelijk niet later achter komen dat je hier niet had moeten zijn en het moeilijke stuk dan omhoog doen… Wederom loopt Jan vooruit om aanwijzingen te geven. En wederom zeer langzaam. Het gaat goed en daarna volgen we de route weer. Tevens steken we twee keer een smal spoor over. Zo gaat het de hele middag door; gemakkelijke stukken en moeilijke stukken. Dan kiezen we weer ergens de route naar links. De GPS wijst naar de watervallen en zegt dat we haaks rechtsom moeten, nog 8 km. Dat blijft maar zo. Nu was dat eerder ook het geval want de route loopt tenslotte niet recht op de watervallen af. Maar na een tijdje ziet Jan op de laptop dat we nu toch ook serieus af beginnen te wijken van de route naar de watervallen. We denken dus dat we fout zitten. Bovendien wordt het al aardig donker dus ik stop even om te overleggen met Armand. Hij denkt ook dat we fout zitten. We besluiten om van de route af te gaan en in het veld te kamperen. Tja, er zit eigenlijk eenvoudigweg niets anders op.
Gelukkig biedt Martine ons aan om samen met hen mee te eten. Kijk, dat scheelt weer werk qua koken. We eten een mix van diverse groenten uit blik, tonijn en mayonaise met brood er bij. Alles koud; er wordt dus niets opgewarmd. Zo is het wel snel klaar en het smaakt ook nog best aardig. Intussen zetten Jan en ik onze tenten op. Na het eten kletsen we nog een tijdje. Dan ga ik de route in het boek maar in de laptop en via de laptop in de GPS zetten. Dat maakt het wat gemakkelijker voor morgen. Daarna nog een tijdje typen en dan is het weer gebeurd voor vandaag. Morgen moeten we de grens met Senegal over want overmorgen verloopt mijn visum…
Dag 68 - donderdag 21 december 2006 watervallen gezien, met Nederlanders Senegal binnen!
Vanochtend om 7:00 op, om 8:00 weggereden. Met GPS en laptop route weer gevonden
We blijken op een sportveld te staan, ergens midden in de bush-bush
Trein komt langs, eerst ’s avonds twee en ’s ochtends nog één. De enige trein in Mali en wij staan vlak langs het spoor
Kinderen naar school lopen langs om 7:10
Nijlpaard gezien in Bafing rivier, vlak voor de watervallen
Watervallen gevonden mbv GPS. Zijn best leuk en water is lekker temperatuurtje. Ik heb eigenlijk zin om er in te springen, had ik gisteravond willen doen. Zeker omdat ik zo vies ben.
Doorgereden van watervallen naar Kita, onderweg komen we Nederlanders in een Nissan Patrol tegen, en terwijl we daar samen met de Fransen even mee staan te praten komen er ook Belgen die aan komen rijden in LandRover. Maar zij gaan de andere kant op.
Samen met Nederlanders en Fransen naar Kita, offroad en weer ongelofelijk veel stof - stoffroad dus. Onderweg bij stuk met ruige en mooie rotsen in de rivier en watervalletje in rivier gestopt. Er is ook een hydroelektrische turbine om stroom op te wekken.
We rijden naar Kita en nemen afscheid van de Fransen, we gaan verder met de Nederlanders.
Samen de grens over, grensovergangen zijn een beetje vaag. Maar duurt niet eens zo lang. Fenny werkt bij ambassade, dat helpt misschien bij de grens. Zij en haar man Olivier spreken ook heel goed Frans. Het is zijn eerste taal, hij is Belg, zij Nederlands. Zij heeft Frans geleerd in Brussel. Ze hebben drie leuke kinderen, twee meiden en een zoon.
Na de grens afscheid genomen van Nederlanders, alleen verder. Doorrijden door Senegal.
Al snel een koe aangereden. Die liep rechts en besloot om op het laatste moment toch maar over te steken terwijl ik aan kwam denderen. Kon ik niet meer ontwijken. Remmen en uitwijken. Een beste harde klap en ik dacht eerst dat ik weinig schade had: kapot knipperlicht rechtvoor. Later blijkt ook (zag ik volgende dag pas): deuk in deur rechtsvoor en polyester wielkappen kapot. Toch maar doorrijden. Tevens wordt het donker maar toch weer door, typisch geval van deurdenderen…
Voltmeter en klokje doen weer raar, geen idee wat er aan de hand is maar goed is het niet.
In een dorp een vastloper: vrachtwagens en ander verkeer staan in de weg. Enorme chaos, geen doorkomen aan. Met GPS en laptop (aan elkaar gekoppeld en met electronische kaart op de laptop) een sluiproute er om heen gevonden, gedeeltelijk offroad. Langs achtertuinen, door een stukje bos, onder een spoorlijn door en voila, het asfalt weer op, voorbij de blokkade, haha. Die route stond gewoon op de kaart op de laptop! De anderen stonden daar waarschijnlijk nog uren te klooien. Wij waren met een kwartiertje klaar toen we éénmaal besloten om er omheen te gaan. Had ook een kwartiertje geduurd; ik ben wezen kijken en vragen wat er aan de hand was om te kijken of we er snel door konden, maar dat wist geen mens.
Hele nacht zonder problemen doorgereden. Stuk van 250 km was ruig, met flinke gaten in de weg. Vrachtwagens rijden hier 15 km/uur. En er is ongelofelijk veel verkeer, de hele nacht door. De laatste paar honderd kilometer naar Dakar prima asfalt maar smal en inhalen is lastig.
Om 03:00 neemt Jan stuur over. Ik zie het niet helder meer. Ik ben ook al vanaf 7:00 bezig, en heb al veel gereden vandaag.
Om half vier Rufique binnen, vlak voor Dakar. Om vier uur gaan we slapen, in de tent buiten de poort van een jeugdherberg (auberge). De auberge is natuurlijk hartstikke op slot en er is geen bel of zoiets. We weten dan al dat de accu leeg is en dat we morgen niet meer kunnen starten. En we moeten op tijd bij de ambassade zijn voor ons visum, anders haalt Jan zijn vliegtuig niet. (We willen maandag door Mauretanie maar dan is wegens kerst de ambassade dicht.) En de ambassade moeten we nog zoeken. En we hebben twee verschillende adressen waarvan we niet weten welke de juiste is…
Dag 69 - vrijdag 22 december 2006 – visum voor Mauretanië gehaald, storing auto opgelost
Om 7:15 opgestaan. Boel inpakken. Auto van de auberge start niet. Buitenkansje. Wij helpen duwen. Want dan kan hij ons daarna helpen. Met zijn auto met startkabels, over één accu heen. Auto start gelukkig, na loshalen vacuümslang die luchtklep bedient om auto uit te zetten.
Maar hij laadt niet bij…gelukkig blijft de motor zonder stroom ook lopen en hebben we verder weinig stroom meer nodig.
Toch eerst maar ambassade zoeken, op laatste diesel en met waarschijnlijk te weinig geld om de ambassade te betalen... Verkeer om in Dakar te komen is een ongelofelijke chaos en ongelofelijk traag.
Maar we vinden toch redelijk vlot de ambassade, de info in het boek blijkt te kloppen, die van het Internet niet. Om 9:00 zijn we bij de ambassade. Hij zou volgens het boek om 8:00 opengaan maar als ik daar kom moet ie zijn kantoortje nog openen. Komt dus goed uit. Paspoorten ingeleverd. Kosten: CFA 70.000 (€ 105) voor twee personen. Is duur en zoveel CFA’s heb ik niet meer. Oeps. Paspoorten achtergelaten en afgesproken dat we betalen als we om 13:00 de paspoorten komen halen.
Eerst moeten we tanken. Daar heb ik nog wel geld voor. Dan terug naar ambassade, mooi plekje in de schaduw om te knutselen aan de auto. Buiten bezig met auto, storing zoeken, moet vandaag opgelost worden want de accu’s kunnen zonder bijladen maar beperkt aantal keren starten. En nog een paar weken steeds de auto niet kunnen starten is niet zo handig… En ik heb werkelijk geen idee van de oorzaak…Al die tijd laten we de motor dus maar lopen.
Jan gaat naar postkantoor. Is dicht. Als ie terug komt heb ik net nog een nieuw elektrisch probleem gevonden: er is een pootje van een 60 Ampere zekering afgebroken en ik heb geen idee waar die van is. Jan komt op het idee dat dat misschien met de andere problemen te maken heeft. Dat blijkt te kloppen. Jan houdt namelijk even de gebroken zekering tegen het stekkertje aan en ineens doen voltmeter en klokje weer normaal. En dan blijkt ook als we het nameten (gelukkig heb ik een multimeter mee) dat er zonder de zekering niet bijgeladen wordt. Dus een zekering van 60 A zoeken, maar die is er niet in heel Dakar, en dus ook niet in heel Senegal. Oeps. Ronald gebeld; er hoort helemaal geen zekering in de kabel te zitten. Zekering van 30 A er tussen gezet want dat kan even gauw en tevens de contacten (de stekkertjes) met een tang even beter dichtgeknepen. Werkt wel maar slecht contact; werkt soms wel, soms niet.
Mauretanische mensen spreken ons aan. We praten over de route naar Agadir. Er komt tevens een Spaanse schone bij. We spreken af dat ze zondag belt, misschien gaat ze maandag mee naar Mauretanië. En heel belangrijk: ze legt ons de weg uit naar een bank met een PIN- automaat voor MasterCard.
Wij ‘gauw’ daarheen, we moeten op tijd terug bij de ambassade zijn, 13:00 is paspoort klaar en 14:00 gaan ze dicht. Gauw wil zeggen: we gaan gelijk als ze het heeft uitgelegd, maar het verkeer is ongelofelijk traag. De laatste 300 meter gaat Jan lopen. Ik zet auto bij tankstation ertegenover neer. Met lopende motor, accu’s laden. En dat werkt nog niet helemaal goed. Na een tijdje heeft Jan geld, pinnen is gelukt. Hoera, kunnen we de ambassade betalen! ‘Gauw’ terug. Om half één zijn we er weer, viel nog mee. Eerst nog even water overgieten. Sinds gisteravond namelijk niks gegeten of gedronken. We hebben ons water in 20-liter jerrycans staan. Dat gieten we over in plastic flessen en dan hebben we die in de cabine.
Dan ga ik naar ambassade. Na een paar minuten komt het mannetje, en een paar minuten later is het geregeld. Yes! Belangrijk doel gehaald, nu kunnen we maandag naar Mauretanië. Anders had Jan het vliegtuig in Agadir in Marokko op 29 dec niet gehaald. Plan je het maanden van tevoren, heb je uiteindelijk één uur voor de sluitingstijd van de ambassade je visum. Pfoei.
Toen nog werken aan de auto, de motor loopt nog steeds. Zekering er tussenuit gehaald. Gelukkig AMP connectors en tang mee. Solide verbinding gemaakt. En alles werkt weer normaal.
Opgeloste problemen, in willekeurige volgorde:
- accu laadt niet meer bij
- voltmeter in dashboard geeft meer dan 32 V aan; klopt niet
- klokje in dashboard flikkert, tevens indicatie dat er iets niet klopt
- bij uitzetten van hoofdschakelaar blijft omvormer naar 12 V aan, onverklaarbaar
- af en toe geen contact indien we de sleutel in de contact-stand zetten. Dan kan de motor ook niet starten
- accu defect geraakt
- accu’s soms te leeg om motor nog rond te krijgen, was onverklaarbaar.
Tja, zoek zo’n reeks storingen maar een uit onderweg…
Daarna eten bij klein tentje. Daarna hotel zoeken, we gaan een paar hotels af volgens het boek. De eerste vind ik te goor. De tweede bestaat niet meer; het is een hoopje stenen met een shovel er op. De derde is tevens een bordeel; de zwarte dames zitten er al klaar voor. Maar het ziet er toch ruim en schoon uit en volgens het boek zijn de andere hotels veel duurder. Dus die toch maar genomen. Auto parkeren in straat om de hoek. Mag niet, is gereserveerd. Maar een beetje vriendelijk kletsen en CFA 2.000 helpen aanzienlijk. Opgelost. Daarna douchen, haren drie keer gewassen. Nog nooit zo lang onder de douche gestaan. Vervolgens verhaaltje typen. Er wordt zachtjes op de deur geklopt. Een hoertje. Of we haar willen. Nee dus. En waarom dan wel niet? Omdat we niet zo zijn. Doei. Verder typen. Daarna eten.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
