Vrijdag 28 september 2012

We vertrekken rond half 10 naar een plaats de Jagan heeft geadviseerd. Het is inderdaad ongeveer drie kwartier rijden en het is net zoiets als het openlucht museum in Arnhem of Enkhuizen. Best wel geining. Er is ook een glasblazer die mini-beeldjes van Ganesh maakt. Die willen we zo ongeveer allemaal wel. Dan gaan wij nog rondlopen. Gebouwtjes van hoe het toen was, hier en daar wat uitleg en veel voorwerpen en kunst uitingen van die tijd. En natuurlijk de benodigde toeristenspul. Die marktkooplui zijn ook net van die automaten; als je er langs loopt komt er automatisch geluid uit: dat is veel werk en dat is erg mooi en bladiebla, en je moet vooral kopen natuurlijk. Hoe kom je er dan beleefd weer af? De meeste negeer is dus maar vanaf het begin, of zeg netjes ‘No thanks’, maar sommigen duren wat langer.
Dan gaan we splitsen in twee groepen; wij willen naar het ITC Grand Chola, een gloednieuw superdeluxe megagroot hotel. Denk je dat je de hele façade gezien hebt die al groot is, is dat de zijkant….Mega ingang natuurlijk, alles strak aansluitend marmer, geen kiertje in de vloer, atrium met mooie verlichting et cetera. En het is ook nog vlakbij MindTree, 6 minuten rijden. Lekker hoor. Natuurlijk duurt het niet lang voor er iemand naar ons toe komt. We vertellen dat we hier wel vaker komen met groepen en dat we hier dan misschien wel willen overnachten. Dat is ook zo. We betalen nu 7000 roepies (€105) per nacht, deze kost 8200. Bij de eerste heeft Bertram onderhandeld over de prijs, bij het Grand Chola nog niet. Dus het moet haalbaar zijn. We willen één van de zwembaden wel proberen en daar lunchen. Die zwembaden zijn op de 5e verdieping, met mooi uitzicht over de stad. Althans, een deel, want een deel van de omtrek heeft balustrade, de rest is volg gebouwd. Dan blijkt dat we niet mogen zwemmen want dat is alleen voor gasten. Dat valt nou tegen, we mogen blijkbaar toch niet alles…;-). Dan willen Bertram en Rogier hier ook niet lunchen dus gaan we maar terug naar ons eigen hotel.
Beetje relaxen langs het zwembad, beetje eten, beetje lezen over India en zo, zodat ik wat kan verder werken aan mijn plannen voor India. Het is immers onze laatste dag hier samen, morgen ga ik alleen verder naar Bangalore. Dus is pak mijn boek voor Zuid-India. Niet dus, want nu kom ik er achter dat die nog in de taxi ligt. Die had ik meegenomen met het idee dat we langs het zwembad van de Grand Chola zouden relaxen, en ik daar wat zou lezen. Niet dus. En om niet steeds met het boek te sjouwen bij het openlucht museum heb ik hem in de taxi uit mijn tas gehaald. En daarna vergeten. En vandaag was de laatste dag, dus ik ga die taxi niet meer zien. Ik probeer de taxi nog te bereiken via het hotel. Ja, hij is over drie kwartier hier, eerst ff lunchen. Anderhalf uur later is hij er nog niet, “ja meneer, over en half uur”. Zal mij benieuwen. Nou, weer niet dus. Ik begin het echt vervelend te vinden, van dit soort afspraken. Uiteindelijk komt hij niet opdagen en bellen we nog eens. Dan zegt hij hij het boek gevonden heeft (dat is dan al weer een geruststelling) en dat het vannacht wel komt, hij komt toch terug om mijn collega’s op te halen. Dat is ook zo, had ik me inmiddels ook bedacht. Dan brengt hij het boek naar de balie. Ik spreek er nog met een paar collega’s over zodat ook zij kunnen helpen regelen dat het goed komt. Ik moet er maar op vertrouwen. Dat is toch anders dan toen ik in Japan mijn boek op de laatste dag in de bus had laten liggen. Even gemeld aan onze begeleider. Wij gingen met de sneltrein naar Tokio, 400 km verder. En toen ik daar in het hotel incheckte hadden ze een pakketje voor me; mijn boek! Kijk, in Japan vertrouw is dat wel, hier niet zo, getuige ook de (non-) actie van de taxichauffeur.
Ik ga wat pakken en nog wat bellen en zo en rond 19:00 naar beneden. Ik dacht dat dat soort van afgesproken was, maar sommigen komen pas 19:45, anderen gaan nog weer boodschappen doen en zo. De jongens houden zich nu nog bezig met wie welke stoel heeft in het toestel en bij elkaar te zitten en in te checken. Ik blijf gewoon zitten, ik ben wat verkouden, moe en voel me niet helemaal lekker. Ik eet ook gewoon een sandwich en eet die ook maar iets ruim voor de helft op. Ik heb geen trek maar eet meer omdat een mens moet eten, anders heb ik later misschien alsnog trek maar dan geen beschikking over eten meer.
Tevens betaal ik alvast mijn rekening, twee weken hotel.
Ik ga inpakken en naar bed. Dan zie ik nog dat mijn rekening in roepies is. Ik wil het weten in Euro’s, hoeveel ik exact te declareren heb. Dat is een heel gedoe, maar uiteindelijk schrijft hij het er op.