Zaterdag 29 september 2012

6:30 gaat de wekker. Laatste dingetjes inpakken, bij de balie checken of mijn taxi komt en waar mijn boek is. Zowaar, die is terug. Klein hoeraatje;-). De taxi is geregeld. Nog even snel een ontbijtje nemen; zoals gewoonlijk paar blokjes vers gesneden ananas en meloen en een sneetje brood. Nog even de taxirekening bij het hotel betalen, was ik nog bijna vergeten en op weg. Voordeel van zo’n hotel is dat ze de chauffeur ook precies kunnen vertellen waar ik zijn moet. Ze hadden me ook verteld hoe lang tevoren ik op het vliegveld moet zijn en hoe laat ik dan weg moet. 7:15 weg van hotel, 9:20. Het vliegveld heeft zowaar echte security. Eerst mijn grote tas inchecken. Of er een aansteker in zit. Nee. Of er dan een Zwitsers zakmes in zit. Ja. En of er in deze hoek een boek in zit. Yep. Dan mag het door.
Een verdieping hoger gaat mijn rugzak gaat door het röntgenapparaat, laptop eerst er uit. Dan krijg ik een soort van plastic mini-batje met een nummer er op voor mijn tas. Zakken ook leeg natuurlijk in een ander bakje, weer een mini-batje. En in de rij staan voor de persoonlijke controle met metaaldetector. Dagelijkse routine, deden ze ook altijd bij het hotel. Dan wordt ik teruggeroepen. Hmmm.. Of ik alles van metaal uit mijn rugzak wil halen. Ik heb een aluminium standaard, een zakje met muis en headset en zo, ik kom nog een mes van het hotel tegen. Oeps. Die had ik mee genomen om mijn appeltje te kunnen schillen, vergeten. Wat voor mes dat is en zo. “Is it a butterknife?”. Ja, als jij het zo noemt en ik dan door mag vind ik het best. Dat is het ook wel, trouwens. Het spul in weer een bakje, nog een mini-batje en ik mag verder.
Het instappen in het toestel gaat verrassend snel. Er staat ineens een flinke rij, ik ga er maar in staan. Alleen even kijken naar je boardingpass en je mag door, zo gepiept. Het toestel blijkt lang niet vol te zitten; links en rechts van de gang drie rijen, de middelste rijen zijn bijna leeg. En zowaar vertrekt het toestel één minuut later dan gepland om 9:21 dus. Wow, strak hoor.
Ik zie waarom Azmath zei dat het voor het uitzicht of voor het zien van de omgeving van India niet de moeite is om met de langzame trein van Chennai naar Bangalore te gaan, dat duurt een uurtje of 9. Het is gewoon vlak landschap met groen (bomen, gras, waarschijnlijk landbouw) en bebouwing.
De kapitein roept om dat het nog 20 minuten vliegen is en 22 graden in Bangalore. Ah, dat is een stuk koeler dan in Chennai. Chennai heet trouwens ook wel Madras. Zo stond het ook op mijn telefoon (die meldt waar die is). De Britten hebben het tijdens de koloniale tijd Madras genoemd, daarvoor en nu ook weer heet het Chennai.
Als ik mijn tas weer heb loop ik naar buiten. Het Sheraton heeft geregeld dat dit hotel, Ramanaashree, een taxi zou sturen om me op te halen. Kan ik de ‘taximafia’ omzeilen. Er staan inderdaad een paar mensen met briefjes met namen er op te wachten. Ik zie een Nederlandse naam maar nergens de mijne. Hmmm… wat te doen dan? Ik loop wat heen en weer en iemand spreekt me aan; “als uw taxi niet komt kunt u die van ons nemen.” Tuurlijk. Ik loop naar een hokje om te bellen. Het is niet zoals bij ons een telefooncel, deze is wat groter want er moet natuurlijk wel een stoel in kunnen. Voor het telefoon-mannetje. Er zitten er trouwens twee in maar volgens mij ‘werkt’ er ééntje en is er één op bezoek of zo. Ik bel het hotel, gelukkig heb ik de papieren bij me. Hij vraagt bij welke gate ik sta, dat is nummer 9. Ze blijken de taxi naar nummer 6 te hebben gestuurd. En inderdaad, hij is er zo. Het is een uurtje of zo rijden naar het hotel want het vliegveld ligt 60 km buiten de stad.
Erg verrassend: bij het door de stad rijden zie ik een soort van hekken/gaas, een meter of 20-30 hoog. En daarachter ligt een golfbaan, gewoon in de stad. Geinig, dat verwacht je niet.
Ik check in en loop wat rond in de stad. Eerst maar eens oriënteren. Er blijkt een park te zijn, Cubbon park. Met wat bamboebosjes en zo, maar alles wel slecht onderhouden. Het had zo leuk kunnen zijn. Ik wil de M.G (Mahatma Gandi) Road wel eens zien. Ik loop er heen, en loop langs het technologie museum waar ik over gelezen heb. Toch maar verder. Ik vraag aan een taxi hoever het nog is. Er staat een tuktuk chauffeur bij. Die neem ik dan toch maar (die tuktuk, niet die chauffeur;-). In gebrekkig Engels geeft hij aan me naar het shopping mall of zo te willen brengen. Ik denk die op de M.G., een westers geval. Het blijkt een luxe toeristenwinkel ergens anders te zijn. Zo ééntje met een bijzonder geklede (zoals Punjab, zeg maar) nutteloze portier. En veel personeel in de winkel en er lopen ook diverse toeristen rond. Ze hebben wel echt mooie spullen, dat moet ik ze nageven. Een vrouw vraagt of ze me een bepaalde steen mag laten zien, nou vooruit. Het blijk inderdaad wel apart: een rood steentje in een zilverkleurig hangertje dat het licht reflecteert in een vijfpuntige ster, en nog een ander met een vierpuntige ster. Geinig. Toch maar niet kopen. Ik ga verder met de tuktuk naar M.G. Ik loop de winkeltjes en zo langs en ga een lokaal ijshuisje binnen, voor een bakkie thee. Dat lukt wel maar het is wel erg rare thee, het lijkt wel gewoon koffiemelk met heet water. Jakkie. Wegwezen hier. Verderop kom ik een luxe westers koffiehuis annex café annex restaurant annex clubhuis annex discotheek tegen. Terras buiten zit vol, ik loop naar binnen. Er is nog een plek vrij naast een blanke man, Oliver, en we beginnen gelijk te kletsen over wat ik kan doen en zo. Dan komt er nog een hele groep aan. Het blanke mannetje gaat er vandoor want hij gaat een weekendje naar Dubai en over een half uur vertrekt zijn vliegtuig, volgens mij is hij dan rijkelijk laat. Ik ga met de anderen mee naar een paar tafels. Het blijkt de eerst meeting te zijn van couchsurfing.com. Nooit van gehoord. Ze denken dat ik me via die site heb aangemeld; dat heeft de rest wel. Rita is een Russische die al vier jaar in India rond reist. Chanderkant blijkt bij Unisys te werken, vlak bij mijn hotel. Tharun doet aan ‘gimmickification’. Voorbeelden: een vuilnisbak dat geluid geeft als je er iets in gooit. Het geluid is dan alsof je iets in een heel diep gat gooit. Gevolg: minder afval op straat (dat mag ook wel hier, alhoewel Bangalore ook wat dat betreft een stuk beter is.). Nog één: een trap naast een roltrap. En niemand neemt de trap. Totdat zij er een soort van piano van maken: bij elke stap hoor je iets. Geinig. Anton is antropoloog en zit veel in Dubai en Oman (Musket of zo). Hij reist vrij veel. En of ik dan ook mee kom naar Oman als ik toch in Dubai ben want daar is alleen maar stad te zien. Hmmm… Saptarshi is levenswetenschapsjournalist, iets met biowetenschappen. Rasheed doet iets in handel, leer of zo. Varessi (of zoiets, een vrouw) heeft bij MindTree gewerkt (waar ik net geweest ben in Chennai…). Eém van de jongens die net weg is heeft bij Cisco gewerkt. En zo voorts, wat een gezelschap. En bijna niemand kende elkaar nog. We kletsen een heel tijdje en Chanderkant, Tharun en ik maken plannen voor morgen: auto met chauffeur huren en naar Kolar. Daar kan je heuvels beklimmen, uitzicht en zo. Wel zelf eten en drinken mee nemen want daar kan je niks krijgen. Om 8 uur gaan we weg.
Maar nu gaan we eerst met zijn allen naar Huckleberry’s. Het duurt een tijd voor we er zijn, in de Suzuki Swift van Rasheed. Nog wat vertraging van Ganesh-feest vierders. Een enorme kroeg, druk, lawaaiig, drie verdiepingen. Westers, hier zijn ook Europeanen. We praten over ieders cultuur, land-specifieke zaken, religie en zo. Rond half negen gaan we terug, daar ben ik wel blij mee. Ik besluit in het hotel nog een drankje en fruithapje te doen, niks gegeten vanavond maar ook geen trek. Dan voorbereiden voor morgen.