Cuba dag 9 - vr 7 april

Cuba dag 9 - vr 7 april - El Gran Piedro, Bloementuin, Koffieplantage

Op de parkeerplaats van het hotel ziet een mannetje dat we dobbelstenen hebben. Of hij die mag hebben voor zijn zoon. Dat mag, die hadden we gekocht met een blokje Yahtzee, maar dat gaan wij gaan toch niet spelen.

Vandaag rijden we naar El Gran Piedro. Ongeveer 3 kwartier rijden van ons hotel in Santiago. Het is een monoliet, een grote rots bovenop een heuvel. Vandaar uit zou je mooi uitzicht hebben. Er is een restaurant waar je je auto parkeert, parkeergeld betaalt en dan 459 treden op loopt. Maar wij zien dat het asfalt door loopt dus rijden we verder.
Als weer er bijna zijn houdt het asfalt weer op. Onze 'stoere' Geely vind het al snel niet meer leuk. Maar we komen er met beleid en geduld overheen. We parkeren waar we echt niet verder naar boven kunnen. Zo, dan hoeven we nog maar een klein stukje omhoog te lopen, over een oneffen oppervlak met sleuven. Jos op zijn slippers want hij heeft blaren van zijn sandalen. Het gaat verrassend goed, het is dan ook niet sllippery:-)

El Gran Piedro is inderdaad een grote rots, een monoliet boven op een flinke heuvel. En daarboven op hebben ze een betonenen toren gezet, een weerstation. We lopen de top van de heuvel op, via een trap. Daar zitten natuurlijk weer een paar toeristen-zooi verkoopsters. We genieten van het uitzicht en maken natuurlijk wat foto's. Aan de ene kant zijn groene heuvels. Aan de kant kan je kijken tot aan Haïti aan toe! Dat gaat inderdaad prima, de eerste 50 meter althans. Lonely Planet zegt dat het kan bij helder weer, maar het is zwaar bewolkt aan die kant. Later horen we dat de verkoopster daar vaak de vraag krijgen, maar Haïti nog hebben zien liggen.

We gaan verder en komen bij een botanisch bloementuin, Jardin Botanico. Jardin Ave del Paraiso, staat er op het bord. Louis gidst ons rond in matig Engels, een bescheiden en prettig mannetje. Het is erg leuk, we zien bijzonder mooie planten, waarvan we er een aantal nog nooit hebben gezien. We zien onder andere: vuurbloem Ruselia, holihog, hibiscus (wit), amarilli, stokrozen, calindria, African tulip (Afrikaanse boom met mooie oranje bloemen), Erica, bromelia, begonia, Siberium orchidee, tiger lely (oranje), Cala lely, aaronskelk, butterbrush willow (wilg), magnolia grande flora, sterelixia rehinae uit Zuid-Afrika, curcuma (struikje met roze bloemen), olifanten varen, mango boom, avocado boom. Ja, we hebben goed opgelet he....

Hij vertelt ook dat er in Cuba 170 soorten varens zijn. En er bestaan in het bos in de buurt 300 soorten begonia's waarvan 90% inheems Cubaans is. En er zijn in Nederland 6000 soorten bloemen. Dat weet hij omdat hij twee Nederlandse dames als leraar heeft. Wij denken van de universiteit Wageningen die in Cuba rond trekken tussen verschillende parken.

Mijn favoriet is de Strelitzia. Een spitsige bloem in diverse kleuren: oranje, geel, wit, blauw, rood-achtig.

Dan rijden we weer terug naar het asfalt. En we zien daar twee blanke jonge vrouwen en een Cubaanse jonge man, die we ook bij de tuin zagen. Een blanke vrouw vraagt of ze mee mogen, en of we naar Santiago gaan. Ze komt uit de UK, heeft Indiase ouders (en ziet er dus niet geheel blank uit) en heet Salonika. Ze werkt in de zorg, maar werkt aan de organisatie, geen medische achtergrond of handelingen. Ze heeft de andere twee net ontmoet in Cuba. En ze heeft 1,5 jaar in Spanje gewoon en spreekt vloeiend Spaans.
Afijn, het is 15:00 en de bus naar Santiago komt pas over twee uur. Ze zijn vanochtend om 6:00 uur met een bus gekomen. Ze zijn ook bij de koffie plantage geweest die wij nog willen zien. Maar daarvan hebben we de afslag gemist. Dat gaat gemakkelijk hier, want aanwijzingen of borden naar dat soort dingen hebben ze hier nog nooit van gehoord, laat staan gezien.

Salonika leidt ons naar de koffie plantage. Zij zijn er al geweest en weten waar het is. De koffie plantage blijkt namelijk 20 minuten lopen van waar we de auto eerder hebben geparkeerd! We zijn dus vrijwel weer terug bij de Gran Piedro, offroad ja. Voordeel: Salonika spreekt Spaans en die Cubaan weet dat we het laatste stuk ook wel door kunnen rijden, we hoeven niet te lopen.
We stappen uit en Salonika gidst ons rond. We betalen 2 CUC pp entree, maar niet de 5 CUC voor het maken van foto's. Dat is echt belachelijk, een rip-off, zegt Salonika. Een dokter in Cuba verdient goed, ongeveer 50 CUC (dus 50 euro) per maand....

Salonika doet het leuk. We zien een ruime met...martelwerktuigen voor (beter: tegen) de slaven. En wat simpele middelen om de koffie te bewerken. Een plateau waarop de koffie bonen gedroogd werden, waarschijnlijk het dak van de opslag ruimtes. Het huis van de vroegere eigenaar. En een hokje waarvan de muren nog een beetje staan, waar de 4 huisslaven woonden.
Er komt een bewakertje aan. Salonika praat met hem. Het is een heel vriendelijk mannetje, we mogen gewoon foto's maken. En krijgen Arabia koffie. Hij laat ons ook een koffie boompje zien.

We gaan terug. Salonika rijdt mee, de andere twee zijn terug naar het restaurant gelopen, waar we ze weer oppikken. Ze weten de weg naar Santiago de Cuba.

Het is dusdanig mistig geworden dat het nu gewoon een beetje regent.

We zetten ze af in het centrum van Santiago, halen wat brood bij dat bakkertje van gisteren, die toch brood blijkt te hebben, en gaan weer terug bij het hotel. Jos gaat knutselen aan de telefoon houder. Zodat de telefoon niet meer in de zon hangt. Dat lukt aardig door hem met een paar uit Nederland mee gebrachte ty-wraps aan het luchtrooster te hangen. Maike maakt plannen voor morgen.

Hetzelfde mannetje van vanochtend vraagt om meer dobbelstenen. Nu voor zijn andere zoon, want die huilt dat hij niks gekregen heeft. Ten eerste heb ik dat niet, ten tweede zaten er 6 dobbelstenen in...

Dan gaan we eten bij de pizzeria tegenover het hotel. Niks bijzonders.

Daarna maken we wat foto's van bijzondere, decoratieve lantarenpalen.

We komen bij een soort Casa Trova, een muziek/danshuis. Complejo Cultural staat er op de muur. Niet overdekt. De muziek is te hard. We willen achterin zitten en dat kost wat moeite. Maar het lukt wel. We hebben een aardige serveerster die geen Engels spreekt, maar ons wel heel erg leuk helpt, Dorka. We bestellen een Pina Colada en Grancola bij haar. We zitten prima zo.

Een man vraagt of ik bij ze kom zitten. Liever niet maar hij dringt een beetje aan. Ik ga zitten en hij schenkt wat sterke drank voor me in. Hij zit daar met zijn familie. Dan wil hij dat Maike er ook bij komt zitten. Hij wordt een beetje opdringerig. Hij giet wat sterke drank in mijn Grancola. Een ander mannetje heeft een vertaal app op zijn telefoon en probeert met ons te communiceren. Dit mannetje is wel leuk. Nog een ander mannetje komt bij me bedelen. Hij wil een mojito van me. Dacht ik niet.De opdringerige man giet ook sterke drank in Maike's Pina Colada, die daarmee dus verpest is. We vinden hem niet leuk meer. Het mannetje biedt ons een papieren kegeltje pinda's aan (zoals ik die eerder gekocht heb). Die hoeven we niet, we hebben net gegeten. Hij doet er een in mijn borstzak. Het is onduidelijk waarom hij dat allemaal doet. Daarna doet hij er nog een in. Het andere mannetje vraagt weer om mojito. We beginnen er genoeg van te krijgen. Dorka roept me er bij. Ze gaan de bar sluiten, of ik nu wil betalen. Dat is goed. Dan gaan we er ook gelijk vandoor, anders komende niet zo goed van deze mensen, en vooral die opdringerige man af. Terug naar het hotel.