Reis 2018 Dag 4 - Ma 3 sep - vliegen naar Bali

Reis 2018 Dag 4 - Ma 3 sep - vliegen naar Bali

Gisteravond hebben we in hotel gevraagd hoe we het beste naar vliegveld kunnen gaan. Met de metro. Krijgen we eindelijk een kaart van de metro, nu we die niet meer nodig hebben...

We gaan met een taxi naar het metro station, Aljunied (All you need? Dat onthoud wel gemakkelijk). We hebben geen contant geld meer, dus willen we met credit card betalen in de taxi. Daardoor kunnen we niet met Grip of Krip, dat is Über hier. Want die kan je niet met credit card betalen. Het is taxi Nr 2715, zegt de receptionist. De taxichauffeur vraagt: are you Mr Rahul? Nee. Dan kan ik jullie niet mee nemen. Huh? Wat blijkt: de receptionist heet wel Mr Rahul. Dat is beter.

We gaan verder met de metro naar vliegveld. Het enige wat trouwens op de metro valt af te dingen is het stoppen. Hij moet met de deuren van de wagen stoppen bij de deuren van het station. Dus op het laatste moment remmen ze even hard om dat goed te krijgen. Verder gaat het gemakkelijk. Paar stationnetjes, uitstappen, naar de ander kant van het platform lopen, 10 meter of zo, even wachten en weer in stappen.

Bij het vliegveld gaan we natuurlijk gelijk Inchecken en onze tassen afgeven en krijgen we onze boarding passen. Daarna gaan we soepel door de security heen.

Dan ontbijten. Bij Jos herken je nog de perzik. De aardbeien zullen wel in de semi-vloeibare saus zitten. Bij Maike herken je geen avocado (die is bruin) en proef je de zout ook niet. En alles ligt op een bedje van geschaafd ijs. Doen ze vaker hier.

Ze hebben hier trouwens wel grappige ijsmachines. Een cilindervormig blok ijs gaat op een draaischijf. Daarboven een stuk schroefdraad die met een platte schijf op het ijs duwt. Aan de onderkant draait er een mes rond die het ijs schaaft.

Binnen is een vlindertuin. Best even leuk. Een vrij kleine, warme ruimte (het vliegveld is redelijk koel) met veel beplantingen en wat borden met toelichting. En inderdaad, veel vlinders in diverse kleuren. Leuk hoor.

Dan gaan we naar de gate. En onze rugzakjes moeten weer door de scanner. Het is vrij rustig bij de gate. Lekker hoor.

De vlucht duurt ongeveer 2,5 uur. Net lang genoeg om te eten en een film af te kijken.
De film is Indonesisch ondertiteld. Ik haal er uit dat 'aman' zoiets als veilig of veiligheid betekent. Dat vind ik dan wel weer grappig want Amman ligt in Jordanië.

We zijn op Bali snel door de douane heen. De tassen van de band halen duurt iets langer.

We kijken of Made er is. Made is een chauffeur die Maike en Nel 2,5 jaar geleden hebben gebruikt voor toertjes. Het is heel druk en er staan heel veel mensen met naambordjes. Maar niet een met Kanis. Geen Made dus. Dus moeten we zelf wat regelen. Het wordt een taxi van de blauwe lijn. Die met een groepje op klanten staan te wachten. Hij zegt: "Ik ben officiële taxi, kijk, ik heb een permit". Maar toch, als we in de auto zitten zegt hij dat de meter aan zetten duurder is dan een vast prijs. Hmmm dubieus altijd met dit soort gasten. We doen het toch maar.

Het is redelijk druk op de weg. We rijden hooguit zo'n 60km/u. Veel brommers hier. Het is ongeveer 3 kwartier rijden. We komen bij een enorm park met vakantie-huisjes. Center Parks, soort van. We checken in bij een open lucht balie, dat kan op Bali. Daarna brengt iemand ons met een golfkarretje naar ons huisje. Lopen is te ver. Dat is dan weer een nadeeltje van zo'n park: het is alleen al een stuk lopen eer je van het terrein af bent. Het huisje is prima in een mooie tuin met een leuk plateau om buiten te zitten.

Dan lopen we Sanur in. Erg toeristisch natuurlijk. We kopen water en een lokale SIM kaart. In de telefoon van Maike want die doet het goed. En haar moeder Nel helpt ons een beetje, kan Maike mooi overal appen met haar moeder en op lokale websitebezoek kijken en zo. En Made bellen. Heel handig. Behalve dan dat we Made niet kunnen bereiken.

We gaan relaxed ergens wat drinken. Het wordt donker en we lopen verder naar het strand. Waar we nog wat drinken. Dan krijgt Maike van Nel door dat Made vaak uit hangt bij een hotel in de buurt. Daar lopen we dan heen. Made is er niet. Maar ze kennen hem wel. We schrijven een briefje die de bewakers van het hotel aan Made zullen geven. Afwachten, we zijn benieuwd.

Dan gaan we eten. Dat is heel makkelijk hier want het barst van de restaurants, winkeltjes, massage salons et cetera. We kijken nog wat foldertjes en websites na en dan is het weer mooi voor vandaag.