Woensdag 26 sep - 8e werkdag

Er lijkt een rare geur in mijn kamer te hangen. Dat rook ik gisteravond toen ik de kamer binnen kwam. Maar het is wel een luxere kamer en bovendien wil ik niet meer verhuizen. Vanochtend toch eens kijken of er hier ramen open kunnen. Dat lijkt zowaar het geval te zijn
We konden gelijk weer aan de gang, niet starten met een collectieve meeting vandaag. Ik heb nog zat te doen, dus dat is mooi. Na een tijdje komt Jan toch iedereen vragen om met de Nederlanders samen te zitten om het intake-formulier vorm te gaan geven. Ik doe toch maar even niet mee want er zijn steeds teveel zaken die me van het uitleggen/kennisoverdracht af houden, en dat is waarvoor we hier zijn. Ik wil in ieder geval nog een belangrijk onderdeel uitleggen. En of er nu één persoon meer of minder mee doet zal beperkt verschil uitmaken.
En zodoende eindelijk tijd voor dit onderdeel. Aangezien Thiyagu er niet meer is, wil Ganesan er bij komen. Lijkt me een prima idee. Dus leg ik het hele verhaal dat ik mij collega’s lang geleden heb verteld nu aan hen twee uit. Met ook de presentatie van toen. Met hier en daar toch weer onderbrekingen komen we net door het hele verhaal heen vandaag. Hehe…pffff… Ik merk trouwens wel dat het hier ook duidelijk meer moeite kost om het over te brengen. En zo’n beetje de hele praten en tussendoor allerlei zaken regelen is toch vermoeiend hoor. Zonder ik het merk is het na 1,5 week toch best wel een soort van sluipende aanslag op mijn lichaam.
Morgen dan nog wat aanvullende zaken hierover en wellicht als het lukt deze week nog één onderwerp. Hoezo, werkdruk?....
We blijken vandaag op tijd te vertrekken. Vooral weer degenen die het eerst bij de taxi zijn. Die vertrekt pal voor ons neus. ’Ons’ zijn in dit geval Johan en ik. Is niet erg, wij stappen ook in en gaan er gelijk achteraan. Niet dus, want we missen nog iemand, maar we weten niet wie. Ik bel de anderen, vrijwel niemand neemt op. We komen tot de conclusie dat het waarschijnlijk Jan is, ook hij neemt niet op. Uiteindelijk krijg ik Chris te pakken en er volgt een ongezellige woordenwisseling. Dan komt Jan aanlopen. Hij wist niet dat iedereen al weg was. Dat hebben ze dus weer niet netjes gedaan, voor de derde keer. Het groepsgevoel is duidelijk gedurende de periode steeds meer afgegleden.
Ik breng een tijdje door in mijn hotelkamer. Dingdong. Een bediende die de gordijnen komt dicht doen. Kijk, dat had ik nou nodig... En hij doet nog wat dingen, klooit wat met het aan en uit zetten van de lampen, leegt de vuilnisbak en zegt dat er een lamp stuk is. Het zal wel. O ja, over kapotte lamp gesproken: in mijn eerste kamer had ik ook al vier kussens op mijn bed (nu zijn het er vijf). Maar ik wilde ze toen kwijt, en heb ze ’s avonds in het donker van het bed af gegooid. Letterlijk. Althans, ééntje. Die wilde ik op de stoel gooien maar die raakte daarbij de lampekap. Kletterdekletterdeklang! Oeps, lampenkap geraakt. En de lamp er uit gedonderd. Dat klettert nogal op de marmeren vloer. Ahum. Proberen het spul weer in elkaar te zetten, de gloeilamp is zowaar nog heel. Dat lukt eerst niet maar uiteindelijk blijft het net in elkaar, net genoeg, zeg maar. Niet dat de lamp het doet, maar daar heb ik er toch wel genoeg van. Inmiddels zijn we een paar dagen en een paar kamers verder, ik vermoed en hoop dat ik er niks meer van hoor…
Dingdong, de elektricien. Welke lamp of er stuk is. Ik heb geen idee. Hij kijkt ze na en ze doen het allemaal gewoon. Ik denk dat de bediende zich niet realiseert dat de lampen naast het bed ook nog een schakelaar in het snoertje hebben zitten, haha.
Eten maar weer in Cappucino. Nog gesproken over Raintree Rooftop restaurant ‘Above Sealevel’ maar het heeft vanmiddag geregend (en geonweerd). En dat restaurant is letterlijk op het dak, en dus ook onder de sterrenhemel. En dus zal het wel nat zijn en zo. Toch maar niet. Rond een uur of 10 naar de kamer, lekker op tijd.