Zondag 30 september 2012

Voor half acht op, vrijwel niet geslapen; ik maak me ongerust over de veiligheid, het eten, vervoer en hoe het hier zal lopen, en het berd is hard. Niet al te dik matras op een plaat hout. Onbijten en iets voor lunch zien te regelen. Het is een buffet waar je allerlei rare dingen kan krijgen. Ahum, daar soort dingen was ik dus al wat ongerust over. Maar, hoera, ze hebben ook gewoon brood met jam! En die laat ik ze ook maar klaarmaken voor de lunch. Dat doen ze dan in een aluminium bakje met een kartonnetje er op als deksel. Grappig.
“Lemon tea” is hier trouwens niet de lemon thee zoals wij die kennen. Het is gewoon zwarte thee met het sap van een zelf uit te knijpen lemoentje er in. Jammer, is niet zo lekker want ze maken die zwarte thee hier sterk.
Rond 8 uur op mijn kamer, gaat de telefoon. Het is Chanderkant. Tharun komt niet. Bovendien regent het. Ik wil dan als alternatief maar naar het Bangalore Palace. Hij komt me dan om 9 uur halen. Nog een uurtje liggen. 9:15 is hij er nog niet. Ik bedenk me dat ik nog geld moet pinnen en ga dan eerst maar even doen. Vraag me af of hij uberhaupt komt en hoe laat. Ik loop naar het dure ITC hotel (het Sheraton waar we zaten hoort daarbij) en vraag of ze daar ATM hebben. Niet dus. Tegenvaller. Ik moet trouwens wel mijn zakken legen, door metaaldetector poortje, tas wordt geïnspecteerd, best serieus, die beveiliging. Terug naar mijn hotel maar. En daar staat Chanderkant…met motor! Een Honda CRX (of zo) 250. Ziet er goed uit, blijkt ook maar 10 maanden oud te zijn, 7000 km gereden. Het is inmiddels droog. Hij stelt toch voor naar Kolar te gaan, 70 km, anderhalf uur op de motor slechts. Toch maar doen dan. En best verrassend: doordat ik gisteren 5 minuten met Oliver sprak kwam ik die anderen tegen en doen we nu deze trip.
Wel wennen, best spannend, nooit op de motor gezeten. Onderweg zien we ook krottenwijken met plaggenhutjes en verder met hutten van golfplaten. Verderop komen we een duur uitziend nieuw resort tegen. Egyptisch thema. Enorm beeld bij de ingang. We gaan daar maar even opsteken, bakkie doen. Chanderkant eet wat brood, ik het bijbehorende patat. Dan lopen we rond. Allemaal huisjes á la Center Parcs. Elk huisje zijn eigen zwembadje, je kunt (mini)golfen, er is een hal met tennisbanen, biljart, spelletjes. En een echt zwembad, fitnesscentrum, en alles ziet er keurig uit. Geinig. We gaan verder.
We vinden in Kolar de speciale ingang de heuvels in en lopen omhoog. Daar zijn dan weer wat tempeltjes en zo, en kapucijneraapjes die door de mensen gevoed worden. We lopen verder omhoog. Het is best zwaar, zweten en hijgen. Het is ook 30 graden, gelukkig is het bewolkt. Volgens Chanderkant is dat bijna altijd zo in deze hele provincie. We komen uiteindelijk wat mensen tegen. Ze zeggen dat er een grot moet zijn maar dat je die alleen kunt vinden met een gids, maar die is er niet; dat aanbod hebben we bij de ingang afgeslagen. We zoeken verder en vinden één en ander aan grotten, of eigenlijk meer holle ruimtes overdekt door enorme keien. Het is echt wat klauteren om er in te komen; alleen kom je hier niet meer omhoog. Nog wat verder, het wordt steeds moeilijker. Misschien kunnen we ergens nog langs, wat wel te doen is maar die rotsen zijn heel stijl, en gaan een diep donker gat in. Daar moeten we dan overheen springen. Dat vind ik te link, we gaan terug. Waarbij we elkaar echt moeten helpen om weer uit die grot te komen. Nog even bij twee tempels langs, verrassend weer wat voor gebouw met enorm veel bewerking we dan weer vinden. En ook verrassend: echt mooie huisjes, in mooi frissen kleuren. Die hadden we onderweg vanaf de snelweg ook al gezien trouwens. Tijd om terug te gaan. Op één of andere manier voel ik toch de hele tijd wanttrouwen en spanning, best vervelend. Het is ook gewoon onterecht, heeft er gewoon mee te maken dat ik geen eigen vervoer en zo heb, en me zo afhankelijk voel van hoe het land met me om gaat. Die doet dat eigenlijk prima, maar het ligt gewoon behoorlijk buiten mijn comfortzone. Toch apart, omdat ik toch wel redelijk veel gereisd heb, maar nooit op deze manier en omdat ik India nog niet ken.
Terug in Bangalore eten we samen nog wat, brengt Chanderkant me naar mijn hotel en nemen we afscheid. Het was geslaagde trip. Dan alsnog nog even geld pinnen. De bank blijkt gesloten te zijn en dan ook niet pinnen. Tja, hier werkt dat anders he.
Het licht in de badkamer doet het niet; de TL wil niet starten. Iemand komt hem repareren en een ander mannetje brengt een fruitschaaltje met een appel en de kleinste banaantjes die ik ooit gezien heb, 10 cm lang. Ze doen wel hun best. Bananen zijn hier trouwens sowieso veel kleiner als bij ons. En papaja is hier dan weer gemakkelijk te krijgen, en bij ons weer niet.