Dinsdag 2 oktober 2012

Bij het ontbijt neem ik wat Indische gerechten. Het ziet er raar uit, maar een experiment kan ik nu wel aan. Het is best te doen. Alleen een gorig uitziend groen rijstachtig papje is ietsjes scherp. Nou ja, het gaat allemaal wel. Zo kan ik misschien een beetje wennen aan het lokale eten. Ik heb inmiddels geen diarree meer (af en toe wat gehad in de eerste twee weken in Chennai, ondanks alleen flessenwater en westerse, luxe restaurants en zo), en het oncomfortabele gevoel van steeds vol te zitten ben ik kwijt dus ik denk dat ik dit wel kan hebben.
Ik heb de hoteltaxi tot mijn beschikking vandaag. Eerst naar het Banglore Palace, dan technologie museum, dan Bull Temple, dan Lalbagh Park. Dat maakt het een stuk makkelijker en sneller. Volgens de TravelDesk van het hotel. En anders zet een tuktuk (hier noemen ze dat trouwens ‘auto’ en een auto noemen ze car) me op de verkeerde plaats af en zo. Hij komt met dezelfde dingen als ik zelf gevonden had, alleen Bull Temple staat eigenlijk niet op mijn wensenlijstje. En de taxi blijft dan op me wachten. Dat is normaal hier.
Het is vandaag niet druk op de weg. Helemaal vergeten: het is Ghandi’s verjaardag. Daarom is het niet druk. Wat nou weer raar is: Bangolore Palace is te bezichtigen, heeft een mooie tuin en ziet er van buiten aan de voorkant best mooi uit. Er zijn meer mensen die foto’s maken van de buitenkant van het paleis. Maar dan begint er een semi-fanatiek beveiligingsmannetje te fluiten dat dat niet mag. Wat een onzin. Uiteraard neem ik hem wel gewoon op de foto. Binnen moet je als buitenlander weer meer betalen dan als Indiër en voor foto nog meer en voor filmen nog meer. Ik betaal gewoon als buitenlander en vind het verder wel best. Niemand die me naderhand lastig valt als ik foto’s maak. Ik krijg een hoorsetje mee, een elektronische een audioguide. Of ik dan wel mijn paspoort wil inleveren. Zal best normaal zijn hier maar dat lijkt me niet. 2000 Roepies (€30) mag ook, dus doe ik dat maar. Ik krijg een bonnetje waarmee ik aan het eind mijn geld terug krijg. Ok dan.
Het paleis ziet er mooi uit en indrukwekkend uit, dat hebben ze toch knap gedaan vroeger. Helaas is het wel aan het vervallen en hier en daar grauw; het moet echt opgeknapt worden. Ik luister naar de audioguide en daaruit blijkt, alhoewel dat niet gezegd is, dat de bewoners verschrikkelijk rijk moeten zijn geweest. Ze hebben ook verschillende dingen voor de bevolking gedaan, zoals infrastructuur (wegen en zo) aanleggen en oorlogsmateriaal leveren in WOII. Het is best interessant. Verhalen van hoe ze vroeger op leeuwenjacht gingen en er één prat op ging 300 leeuwen te hebben gedood. Tot ze tot het besef kwamen dat zie niet onuitputtelijk zijn. Olifanten werden gevangen en als lastdieren gebruikt en daarmee had de berijder ook beter overzicht over het slagveld. Er staan krukjes gemaakt van olifantenpoten, diverse aparte dingen en veel schilderijen, waarvan een aantal best mooi.
Na de tour wil ik even naar de WC. Dat is toch wel een hele moeilijke vraag. Er komen hier gok ik zo te zien aan de drukte hier tientallen tot honderden mensen per dag, maar wat ik vraag, dat is toch ook weer zo wat. Het mannetje van het hoorsetje zegt dat ik bij de portier moet vragen. Die vindt van niet. Ik terug, hij met de portier praten. Moeilijk, moeilijk. Een andere man heeft sleutels van een achteraf deurtje. Die geeft hij aan de portier. Daarmee probeert de portier het hangslot los te maken. Dat lukt niet. Moeilijk, moeilijk. Er komt een oud mannetje bij, die maakt hem wel los. Maar de deur gaat niet open. Het mannetje kijkt door de kier van de twee deuren en zegt dat het vanaf de andere kant dicht zit met een bout. Dat lukt niet dus wil hij het slot er weer op doen. Ik vind van niet. Dan wordt er geregeld dat iemand dat gaat open maken. Moeilijk, moeilijk. Wat een toestand. Wonderlijk genoeg is ie even later zomaar open. Eénmaal binnen herken ik het want toen ik net binnenkwam heb ik dit ook gezien; ik kom via de WC gewoon weer binnen op de route die ik eerder al gehad heb. Ik had dus gewoon bij dat mannetje van het hoorsetje weer even naar binnen gelaten kunnen worden, even de hoek om en klaar. Dan was het in 20 seconden geregeld. Sjongejonge, hoe krijgen ze het voor elkaar. Volgens mij kan dit alleen in landen zoals India. Sommige dingen in dit land snap je gewoon niet.
Ik wil nog wat foto’s van de voorkant en dat lukt net voordat het fluitmannetje zich weer druk begint te maken. Een paar Indische toeristen vragen of ik van hen een foto wil maken. Dat doe ik en het fluitmannetje gaat zijn longen weer legen op zijn stomme fluitje. Foto’s maken en klaar. Wat een dom gedoe zeg. Sommige dingen in dit land snap je gewoon niet.
We gaan verder met de taxi, naar het wetenschapsmuseum. Ben benieuwd wat ze daarvan gebrouwen hebben. Dat valt me aan de ene kant mee. Er hangt zowaar een replica van he allereerste vliegtuig, ze hebben verschillende motoren en mechanieken en zo met uitleg. Een afdeling elektronica, bio-medische wetenschappen, ruimtevaart, allerlei geinige maar simpele experimenten et cetera. Aan de andere kant ziet alles er wel oud en veel gebruikt en goor uit. Net zoals in het paleis dus. Onderhoud kennen ze hier niet zo, volgens mij. Alleen het hoognodige.
Ik ga eten in het cafetaria in het museum. Nou ja, cafetaria, het lijkt meer op een ouderwetse gaarkeuken, zoals ik ook in Letland heb gezien. Het ziet er erg sjofel uit. Allerlei gerechten die me niets zeggen. En met je handen eten. En formeel alleen met je rechterhand hier natuurlijk. Nou geldt dat niet voor mij want ik gebruik natuurlijk gewoon WC-papier, maar ik ga toch maar een beetje oefenen. Ik ben nu wel blij dat ik standaard ontsmettend spul bij me heb. Daar mijn handen eerst maar mee insmeren. Het smaakt toch verrassend genoeg best redelijk. Dan met de taxi verder. Maar het heeft langer geduurd dan gepland dus we gaan gewoon terug naar het hotel. Ik bel eerst nog Tharun. Hij komt later naar Lalbagh.
Dus eerst naar het hotel, even krant lezen. Er is wat onenigheid ontstaan over een nieuw afval plan. Bewoners worden geacht vloeibaar van vast afval te scheiden. En daar is dus commotie over want dat is teveel gevraagd. Ook een aantal vuilnisdiensten (ze zijn er wel) staken. Waar gaat het over? Over het scheiden van GFT (weinig T), eten dus, van het andere afval. Dat is alles. Daar wordt het alleen maar beter van, willen ze niet. Sommige dingen in dit land snap je gewoon niet.
Ik ga met een tuktuk naar Lalbagh Park, bij de West Gate. Onderweg rijden we door een straat met een paar winkels waar alleen helmen worden verkocht. En dan nog een paar, en dan nog een paar. Dit is de helmen straat. Ik heb in het centrum volgens mij nog één zo’n winkel gezien. Op zich al raar, om alleen maar helmen te verkopen. En dan ook nog bij elkaar gaan zitten. Vind je het gek dat je niet veel te doen hebt. Eigenlijk zouden ze het trouwens erg druk moeten hebben. Er moeten volgens mij nog een heleboel helmen verkocht worden. Het is hier gewoonte dat papa rijdt, en dat alleen de bestuurder een helm op heeft. De hele familie, inclusief drie kindertjes, past best op een brommer. Eén kind voor papa en twee tussen papa en mama in. Of gewoon bij mama op schoot (één kind dan), terwijl mama overdwars achterop zit, in amazone zit. Wat een raar land.
We spreken 4:15:4:30 af. Om 4:45 of zo belt hij dat hij later is, nog 5 minuten. Om 5:15 is hij er eindelijk. Totaal heb ik een uur of zo zitten wachten. Kan ik wel eens kijken wat er nou gebeurt. Het verkeer volgt dan nog wel de verkeerslichten, volgens mij is dat zo ongeveer de enige regel hier. Af en toe komen er een paar koeien voorbij, daar rij je gewoon omheen. En er zijn hier verkopers van frisdrank, kinderspeeltjes, een mannetje met bellenblaas, et cetera. Sneu hoor, vooral een paar jonge jongens (12 of zo) en later een nog jonger meidje, 8 of zo, op blote voetjes, die ballonnen verkopen.
We lopen het park in en lopen naar het GlassHouse, een glazen overkoepeling , en dan een stenen heuveltje op. Daar heb je dan een beetje uitzicht over de stad. En we praten over van alles. Over de corruptie van de regering bijvoorbeeld; dat ze meer met zichzelf en hun zakken vullen bezig zijn dan met nuttige zaken. 99,9% van de regeringsleden zijn corrupt. En over het caste-systeem, met zijn vier hoofdcastes (in totaal zijn er duizenden, schijnt). En over religie, en dat dat hier belangrijk is. Tharun gelooft het allemaal niet. Het wordt donker en we lopen de stad in. Tharun wil me iets lokaals laten eten, in een restaurant vlakbij. We komen in een drukke straat met allemaal mini-bakhokjes terecht. Ik vraag waar het restaurant is; we staan er pal voor. De mensen eten gewoon staand op straat, op stalen borden of uit krantenpapier. Het is hier goedkoop en kwalitatief en qua hygiëne toch goed volgens hem. Hij woont hier vlakbij, dus ik geloof hem. Dus doe ik maar mee en ben weer blij met mijn ontsmettingsmiddel. Ook dit smaakt best goed. Er komt politie aan die iets belangrijks doet: de verkopers van toeristen- en kinderzooi wegjagen, legt Tharun uit. Maar niemand beweegt en de politie gaat weer verder. Ik snap het niet. Dan legt Tharun uit dat de verkopers de politie ‘omkopen’ (bribe). Dat snap ik niet want die mannetjes zullen immers niet veel verdienen. Die ene die bellenblaas verkoopt zag ik vanmiddag bij het park ook. Volgens Tharun verdienen ze dan iets van 100 roepies (€1,5) per dag en geven ze de politie er dan 5 of zo, 7 cent ongeveer.
Tharun laat me zien wat volgens hem het smerigste stuk van Bangalore is. Eigenlijk valt het me dan nog mee behalve een klein vuilnisbeltje waar drie koeien op lopen te ‘grazen’. Die krijgen hier eigenlijk niet te eten, behalve wat ze in de vuilnis kunnen vinden. Voor die omstandigheden zien ze er niet eens zo beroerd uit, een enkele koe waarvan je de ribben heel gemakkelijk kunt zien. Sommige schijnen nog te worden bijgevoerd. Maar ze worden wel gemolken. Midden in de stad. Wat een raar land.