Vrijdag 12 oktober 2012

Vandaag staat het dan toch echt in de planning: reizen met de bus, met mijn zware tas mee, niet alleen met een rugzakje. Om 8 uur begint de buurman weer harde muziek en zo te draaien, deed ie gisterochtend ook, en gisteravond, toen heb ik er wat van gezegd. Helaas hielp dat dus niet…
Na het douchten maar even ontbijten bij het bakkerijtje die schuin aan de overkant zit. Helaas, die is nog dicht. Ai. Ik loop het blok om want ik heb er hier gisteren meer gezien, toen deed ik ook dat rondje. Ook dicht. Ai. Toch maar naar dat bakkerijtje van eerder. Half dicht. Er zijn mensen en ze zijn aan het schoonmaken. Voor mij gaan ze open. Ik neem gelijk eten en drinken voor de hele dat mee watn je weet het maar nooit hier. Terug, spullen inpakken.Dan loop ik naar het kantoortje. Pratap is er niet, de eigenaar, Francis, is er. Pratap zou me helpen met de bus en zo. Francis zegt dat er geen rechtstreekse bus naar het betreffende station gaat, Vyttila Hub Station. Hij zegt ook dat ik niet hoeft te wachten op de bustijd die in het boekje staat; ik wil die van 11:40 nemen. Hij regelt een tuktuk voor me, zo noemen ze ze hier zowaar. Eénmaal daar wat rondvragen. En zowaar, om 10:15 zit ik in een connecting bus richting Munnar. We rijden in een redelijke bus. Deze heeft helaas wel twee claxons: een hele harde en een keiharde. Ze doen beiden pijn aan mijn oren.
In deze bus lopen, zoals gebruikelijk hier, twee conducteurs. We komen bij een soort van pleintje en één de “busconducteur” loopt met me mee de bus uit bij een gebouw de hoek om en vertelt me de witte bus te nemen. Dat is zo’n echte enorme oude rammelbak. Dat zo’n ding nog rijdt überhaupt…Incredible India…;-) Ik stap in en hop, de deuren gaan dicht en we gaan. Wow, precies op tijd. In de hele bus is nog één plek vrij, voorin, naast een blanke dame. Ze blijkt uit Duitsland te komen, Andrea. Voor zover het motorlawaai het toe laat kletsen we wat, mede over onze plannen en zo. Ze blijkt hetzelfde plan te hebben dus we besluiten samen te gaan doen. En ze heeft me eerder in Cochin gezien, toen zij uit het Dutch Palace kwam en ik er in ging en aan haar vroeg of dat het was. Grappig.
We arriveren en ik besluit maar in dezelfde herberg als Andrea te slapen, het GreenVieuw Guesthouse. Dat gaat niet, ze zijn vol. Dat is verrassend; tot nu toe had ik vaak het idee zowat de enige te zijn in het hotel. Dan maar die er naast, JJ’s Guesthouse, die heeft nog één kamer vrij. En die daarnaast zit ook al vol. Weinig keus maar één kamer is genoeg en deze lijkt me goed dus die neem ik maar. GreenView biedt ook trekking tours, wandeltochten door de theeplantages en zo. We horen wat ze hebben en gaan dan het dorp in om daar te zoeken naar het toeristenburo. Die blijkt achteraf om de hoek van ons hotel te zijn. Ahum. We boeken maar bij GreenView. We eten wat in het dorp. Althans, ik dan, want Andrea houdt zelfs de thee niet binnen. Hmmm…
Terug naar onze guesthouses, op het dak van GreenView is een terras. Én, heel belangrijk: ze hebben thee! Ahhh, yes. Dus we doen daar gezellig een paar bakkies en vervolgens komen er een Belgisch stel, een Engelsman, en een Israelisch stel bij. Het is echt gezellig. Andrea gaat vroeg naar bed; ze voelt zich nog niet goed en we gaan om 6:30 weg. Ik ga zelf ook op tijd slapen.