Donderdag 11 oktober 2012

Met de bus op stap. Naar Fort Cochin. Pratap (een andere dan de taxichauffeur van eerder, de beheerder van Palmgrove, waar ik nu verblijf) legt me uit hoe ik daar het best kan komen en hij stuurt iemand met me mee die me op de juiste bus zet. Het duurt maar liefst anderhalf uur, voor een afstand van 17 km en hemelsbreed 10 km. Kost trouwens 30 roepies, €0,45; het is zowat de moeite van het betalen niet… Volgens mij had ik toch beter het pont kunnen nemen. Eenmaal daar aangekomen toch nog een stukje lopen. Dat is wel ok. Het is trouwens dagelijks 30 tot 35 graden Celsius hier, dus bij het lopen, vooral in de zon, is het altijd flink zweten. Onderweg zie ik pakhuizen en stuksgoederen die verhandeld worden, zoals dat vroeger bij ons ook ging. Zakken met rijst, piepers, pepers, uien et cetera. Ook wat leuke winkeltjes met allerlei soorten olie en zo. Daarna volgen winkeltjes met curiosa. Het wordt weer wat minder gezellig want dit is een toeristische commerciële wijk. Dus weer van die mannetjes die als een automaat aan gaan als je langs loopt; kom in mijn winkel kijken, alleen maar kijken, en zo.
Ik ga naar Mattancherry Palace, ook wel Dutch Palace genoemd omdat de Nederlanders het in 1663 gerenoveerd hebben. Het blijkt in een Joodse wijk te liggen. Het Palace is een museum. Van buiten zie je er niet veel van en ziet het er ook niet bijzonder uit. Van binnen ziet het er wel aardig uit, maar ook niet meer dan dat. Er zijn allerlei voorwerpen en foto’s en zo en plakkaten die vertellen over de geschiedenis. Over het ontstaan van het gebied en over koloniale tijdperken en zo. Er is niet zoveel aan eigenlijk. Je mag niet fotograferen maar dat doe ik toch. Helaas wordt ik bij de laatste betrapt. Het mannetje is boos. Dat snap ik wel maar ik vind het wel onzin dat je niet mag fotograferen. Ik moet de laatste twee foto’s verwijderen. Hij begint zelf over politie en zo. Tijd om op te stappen.
Ik loop het wijkje door. Het stikt van nog meer van die winkeltjes. Ik zoek de Joodse synagoge. Niet dat me dat nou echt boeit maar ik ben er vlak bij en hij staat in de Lonely Planet dus ga ik toch maar kijken. Hij blijkt pas om 3 uur weer open te gaan, dat duurt nog anderhalf uur. Eerst maar eens wat eten. Ik zie in een hoek een soort van restaurantje. Boven op het balkon zitten wat blanken; die zijn hier ineens in relatief grotere getalen; ik heb er al bijna 10 gezien vandaag. Ik ga ook op het balkon zitten en bevindt me dan ineens van het gezelschap van twee Nederlandse jonge dames, Margot en Liese. Zij gaan ook nog eten en wachten op het openen van de synagoge. Dus we kletsen en eten en gaan dan samen heen. Er is één ruimte met wat foto’s en uitleg en een grote ruimte wat dan de bidruimte is. Met Delfts blauw achtige tegeltjes en bijzondere chandeliers en zo. Met een minuut of 10 of zo hebben we het wel bekeken. De dames gaan Internet cafe’s en zo opzoeken, en ik mijn pont.
Het pont kost 2,5 roepie volgens Margot en Liese. Maar voor de mannen blijkt het 3 roepies, 4,5 eurocent! Ongelofelijk. En daar zitten dan nog een paar mannetjes voor in een hokje af te rekenen en een kaartje te geven en staat er bij het pont weer iemand om je kaartje te scheuren. Volgens mij kunnen ze het beter helemaal gratis maken. Pontje duurt 20 minuten. Dan zoek ik een tuktuk om naar het Kerala Folklore Museum te gaan. Ik neem niet de eerste schreeuwer die ik tegenkom vanaf het pont, want die is waarschijnlijk ook het klierigst. Ik neem er verderop ééntje en schreew een keer of vijf dat hij zijn meter aan moet doen. Dat doet hij niet. Ik vraag hoeveel dan. 130 roepies. Mijn gevoel zegt dat dat teveel is; zover is het niet. Hij zegt van 10 km. Dat kan niet, want ik heb het ingeschat op het kaartje van mijn Lonely Planet. Ik schreeuw (we rijden al) 100 roepies, hij blijft bij 130. Als we er zijn geef ik hem er 100. Hij wil de laatste 30 ook hebben. Ik gun en geef het hem niet; dit is typisch taximafia. Hij blijft nog een tijdje staan wachten. Ik moet buiten mijn slippers uit doen en ben enigszins verontrust dat hij daar wat mee gaat uitvreten. Dus ik blijf een tijdje wachten tot hij weg rijdt. Zoek het maar uit.
Ik vraag binnen voor de gein wat het zou moeten kosten; volgens hun 80 tot 100 roepies. Dan heb ik het toch niet slecht gegokt deze keer;-)
Het museum blijkt zeer indrukwekkend. Het vrouwtje van de ingang, Rinsy, komt binnen en legt van alles uit. Op bescheiden, duidelijke en prettige manier. Ze is bijzonder aardig, ik ben onder de indruk, van het museum en van haar. Ik ben trouwens ook de enige bezoeker hier.
Er zijn allerlei rare dingen in het museum; ze doen hier veel aan religie en bijbehorende rare voorwerpen en zo. Ook apart: er is een balkon met verticale spijlen van onder tot boven. Het zit zeg maar helemaal dicht maar dan wel met een heleboel kieren. En langs de banken zitten houten banken. Want: vroeger mochten vrouwen niet naar buiten. En dan konden ze hier vanaf toch nog wat naar buiten kijken zonder gezien te worden. Na de tour uitzoeken hoe ik weer terug kom. Rinsy komt er weer bij staan. Ze praat wat met een man die er ook opeens bij staat. Conclusie: hij neemt me achterop zijn scooter mee naar het busstation en zet me op de juiste bus. Wow, kom daar maar eens in Nederland om.
De busrit blijkt dan toch weer drie kwartier te kosten, hoe krijgen ze het voor elkaar. De bus wordt helemaal vol gestouwd, ben ik even blij dat ik goed zit. In de bus lopen ook 2 mannetjes rond (conducteurs zeg maar) voor het afrekenen. Eén daarvan vertelt met gelukkig waar ik er uit moet. Ik blijk zowaar op een paar honderd meter van mijn guesthouse te staan. Wow, goed zeg.
Eerst maar eens eten. En dan uitvogelen hoe ik morgen naar Munnar Hill Station kan gaan. Dat is volgens mij een kilometer of 50. Pratap belt een taxi voor me om de prijs te horen. 4000 Roepies! Zijn ze nou helemaal gek geworden? Foutje, het blijkt 125 km te zijn (met dank aan navigatie op mijn telefoon), maar dan nog is veel te veel. Zeker in vergelijking met die andere taxiritten. Helaas lukt het weer niet met Internet hier. Net als ik eindelijk verbinding heb valt de stroom weer een uit. Aaahhhh, daar wordt ik toch lichtelijk gestoord van in dit land. Pratap geeft me een boekje met daarin bustijden en zo: “je kunt gewoon hiervandaan met de bus, kijk maar”. Het blijkt te kloppen. Het lukt nog even met Internet, zodat ik kan zien dat de Rabobank het krediet van mijn creditcard verhoog heeft. Het voelt niet eens echt als een opluchting want ik had er vertrouwen in dat het goed zou komen. Maar ik ben er wel echt blij mee natuurlijk.
Verhip zeg, weer twee A4tjes vol. Ik probeer te minderen, maar het rammelt er zo uit;-)