Jordanie dag 7

Jordanie dag 7 - 17 april vrijdag - Wadi Rum, Captains Camp, kamelenrit, met 4WD diverse plekken in Wadi Rum bekijken, natural bridge, zonsondergag, diner bijna gemist.

Wadi Rum bekijken, natural bridge, zonsondergang, diner bijna gemist.
Uitchecken, inpakken, rijden.
We komen een trein tegen. Verhip, die hebben ze hier toch. 4 locomotieven, 22 wagens met iets van cement of zo. Vermoedelijk afkomstig van een mijn. We stoppen bij een overgang, zodat de trein vlak langs komt. De machinist zwaait en toetert. Leuk.
Onderweg komen we een paar fietsers met volle bepakking tegen. Zo, stoer.
Wadi Rum is een klein stadje. Er is ook een Star coffee in een vaag oud hokkie. Zou die op mijn Starbucksfinder app staan?, haha. Verder is er hier een hoge middenberm en aan elke zijde 2 rijstroken. Maar aan welke kant je rijdt, ach, zie maar hoe het uit komt.
Inchecken in Captains camp en bedenken wat we gaan doen. Een lunch kost 15JD, We eten toch maar onze eigen lunch op, die we vanochtend in het hotel hebben klaar gemaakt. Beetje geld bespaard. Dank je, Margreet, voor je tip.
Ik ga de Lonely Planet lezen, er begint idee te ontstaan.
Eerst gaan we maar naar het visitors center.

Als we weg willen gaan is er een groep Jordaniërs en wat Saoedi Arabieren gearriveerd. Een ervan heeft een dikke 4x4 met aanhanger. En op de aanhanger staat...off road speelgoed! Het is een uit de kluiten gewassen tweepersoons ATV. Dat is een All Terrain Vehicle, een soort van flink uit de kluiten gewassen quad. Overdekt met een rol kooi en met een raam. Gloednieuw. Het plastic zit nog op het handvat en zo. Het ding heeft 250 km gereden, zegt de teller.
Ik neem wat foto’s, maak contact, zeg dat ik het een gaaf ding zijn en vraag dan of ik een rondje mee mag. Dat mag. De man spreekt vrijwel geen Engels, net genoeg om te zeggen: 2 minutes. OK, ik vind het al lang prima. De kleine kindertjes er uit, die willen dat niet. Dan gaan we een rondje rijden. Hij geeft een dot gas en de ATV speert vooruit. Wow, daar zit echt gang in! Gaaf ding zeg. Die 2 minuten was wat overdreven. De helft is het ongeveer. De man zegt: sorry, familie. Ik bedank hem hartelijk, het was toch immers erg aardig. En erg leuk. Meet the locals!, haha.
Dan rijden we naar het visitor center.
Daar stellen ze ons een tour voor, 75 JD pp. Kameel rijden, dan met 4WD diverse plekken bezoeken, en da zonsondergang kijken. Lijkt ons wel wat. Mijn ideeën gaan weer overboord. Ik neem Tom zijn jas mee, mijn vest en jas liggen in de tent, ben ik vergeten mee te nemen. Ik had hier eigenlijk gewoon helemaal niet op gerekend.
We rijden achter iemand aan naar een soort van roadhouse. We rijden per kameel naar een tent bij een bron in de stenen heuvels, daar waar een boom groeit. Daar doen we een koppie thee. Koppie he, niet een kop of een beker of zo, het zijn hier meer grote borrelglaasjes. Ok, 3 koppies dan.
We gaan naar de volgende locatie. Hier zijn Nabateese inscripties in een ravijn. De gids wijst de ravijn aan. Ik wil weten hoe ver in de ravijn de inscripties zijn. Dat is een beetje een te moeilijke vraag. ‘Take your time, 10,20 minutes.’ Beetje vaag, duidelijker krijg ik het niet.
Het ravijn is ongelooflijk smal. Er is een trappetje. Die gaan we op en lopen verder. Als snel wordt het wat klimwerk. Ik klim er op, dat kost wel wat aandacht en moeite. Tom probeert het ook, een halve meter. Dan overweegt hij het nog eens en zegt dan dat als hij dit doet, hij waarschijnlijk niet meer terug kan komen.
Ik klim nog een kwartiertje verder of zo. Het is meerdere keren dubieus of ik hier wel verder kan, en hoever die inscripties dan zijn. Het is eigenlijk wel frappant, meerdere keren als ik denk dat ik niet verder kan, is er in de bijna verticale wanden toch net weer een randje of zo waar ik op kan staan. Dan bedenk ik me dat de gids zei, 10-20 minuten en dat ze hier met alle toeristen heen gaan en die inscripties laten zien. Gezien de moeilijkheidsgraad kan het niet waar zijn dat die inscripties nog verder liggen. Bovendien lijkt de ravijn nog heel lang door te gaan, ik kan er geen einde in zien. Dus ik besluit terug te keren.
Als ik bijna terug ben kom ik een Chinees tegen. Net bij het verticale deel waarvan ik mee werkelijk afvraag hoe ik hier veilig naar beneden ga komen. Daar waar Tom gelukkig gestopt is. De Chinees helpt me omlaag.
In de ravijn zijn trouwens wat poeltjes met hele kleine visjes er in. Ik vraag me af hoe dat toch mogelijk is, zo midden in de woestijn hier.
We gaan terug, kijken nog eens goed rond en vinden dan pal aan het begin van de ravijn wat vage tekeningen in de rots gekrast, die we eerst niet gezien hadden. Dat lijken dan de inscripties te zijn. Al dat geklim voor niks eigenlijk, en ik vind die inscripties echt niet de moeite waard.
We gaan verder. We komen bij een stel rotsen. De gids legt uit waarheen te gaan. Daar is een natural bridge, Dat is een stuk rots waaronder een gat geërodeerd is. En zo ontstaat dan een soort van brug. We kunnen het ding niet vinden. Terwijl het maar een rots is van een paar 100 meter of zo. Dan blijkt dat we er boven op staan, haha. Van bovenaf herken je zon ding natuurlijk niet, zon gat zie je alleen van de zijkant. Ik spring er vanaf naar een soort van langgerekt plateau of brede richel. Daarvandaan kan je hem wel zien.
We maken een heleboel foto’s van elkaar, ik vind dit echt leuk. Dit stond in Nederland op mijn lijstje. Trudie van het Oppenheim reisbureau zei dat ze te ver weg waren. Dit is een kleintje, en hij doet toch dienst. Nog een beetje liggen als model op die brug voor de foto, gewoon voor de gein.
We komen bij het huis van Lawrence. Een opgetrokken muur, stelt weinig voor. We komen bij inscripties van een andere stam, in een verticale hoge rots. Hier kwamen vroeger karavanen kamelen langs. Van Petra naar Mekka. En dat duurt dan een maand. Het blijkt onderdeel te zijn van de Silk Route, vanuit China.
We rijden naar de locatie voor de zonsondergang, onze laatste locatie van vandaag. Volgens de gids gaat de zon hier onder om 18:20. Dat lijkt ons sterk, gisteren in Wadi Musa was dat rond half acht of zo. Hij zet ons af bij een rotspartij met de instructie naar boven te lopen. We gaan een tijdje rustig zitten. Dan komen er een paar Duitse mannen bij, Thila en Peter. Tom kletst met Peter, en ik in het Duits met Thila. Ze werken hier in de buurt, in Aqaba. De aardgasleidingen in Egypte zijn meerdere keren gebombardeerd. De pijplijn loopt zelfs door tot aan Damascus. Jordanië is voor stroomvoorziening afhankelijk van dat gas. Ze hebben het uit nood een tijdje op olie gedaan, maar dat is te duur. Er wordt nu een terminal gebouwd voor LNG-schepen, Liquid Natural Gas. Dat gas wordt gekoeld tot -160 graden Celsius, dan wordt het vloeibaar en getransporteerd onder een druk van 4 bar. Wel goed isoleren en blijven koelen he, anders heb je een enorme drijvende bom. Er ligt in Aqaba een permanent verwerkingsschip. Het gas van de LNG-schepen gaat naar dat schip, die het verwarmt en dus gasvorming maakt, en dan in de pijplijn pompt, 24 inch, 60 cm diameter. Er zijn geen opslagsilo’s, dat is de pijplijn. Jaja, zo leer je nog eens wat, in de woestijn. We wisselen visitekaartjes uit, al weet ik niet waarom eigenlijk.
Intussen is het hier druk geworden. We staan zo gezellig te kletsen dat we bijna de zonsondergang vergeten te kijken, haha. Het levert helaas geen bijzondere kleuren op.
Het is wel aardig om eens met aandacht de zon zo snel te zien zakken. We zien hem net niet bewegen.
Dan gaan we terug.
De wegen zijn hier trouwens prima, verrassend goed. Een ervan heeft zelfs reflectoren aan beide zijkanten en in het midden. En groot voordeel: een heleboel bij de verkeersdrempels, zodat ik die prima kan zien. Normaal gesproken zijn ze vrijwel onzichtbaar, vooral in donker. Het enige wat ik dan weer niet snap is waarom je dan in de middle of nowhere in de woestijn op een doorgaande weg drempels nodig hebt. Jordaans logica...Welcome in Jordan, haha
Het diner is een buffet. Ik neem sperziebonen met lam en kipspies, Tom kip met witte rijst. Echt Bedoeïenen allemaal, kan je echt nergens anders krijgen...