Jordanie dag 8 - Israel bereikt

Jordanie dag 8 - de grens over naar Israel!, en paragliden

Vandaag kunnen we lekker uitslapen.
We rijden naar Aqaba. Het navigeren is nog nooit zo gemakkelijk geweest. We draaien de snelweg op naar het noorden. Aqaba ligt in het zuiden. Het woord snelweg is wat overdreven hier. Het zijn twee stroken de ene en twee de andere op, met een middenberm. Als je er dan op komt kan je ook maar één kant op. En verderop neem je de linker strook, ga je langzaam rijden, hoop dat ze achter je om je heen gaan (ja, dat doen ze ook) en keert dan om. Het is hier overduidelijk: het bord dat Aqaba in noordelijke richting aangeeft staat er wel. Die dat je 180 graden moet omdraaien niet. Dat is zo’n beetje de gewoonte hier. Dat helpt niet echt.
Onderweg bel ik Peter, die Duitser van gisteren in Wadi Rum, waarvan ik zijn visitekaartje heb gekregen. Ze werken voor Honeywell, ze doen de chromatografie apparatuur, weet je wel? Daarmee worden de verschillende soorten gas in de LNG (aardgas dus) gemeten. Daarmee wordt de calorische waarde van het gas (hoeveel energie er in zit) berekend, en dat bepaalt de prijs. Hij heeft gisteren een foto van de gasinstallatie laten zien. Ik wil eigenlijk die installatie zelf wel zien. Tom gaat akkoord. Kijk, grijp je kans als die er is.... Eerst maar eens nagaan of die er is. Ik bel hem dus. Ze zijn aan het werk en het wordt een beetje "kompliziert". Er is iets aan de hand daar, ze zijn druk aan het werk. Hij gaat navragen of het lukt en belt me dan terug.
Dat doet hij een kwartiertje later. Het gaat helaas niet lukken. Ah ja, was te proberen.
Dan gaan we maar gewoon de grens over. We waren al aan het kijken tot hoe laat de grens en het autoverhuurkantoor open was en zo. Nu gaan we gelijk, hebben we dat officiële gedoe gedaan en kunnen we doen wat we willen.
In Aqaba stop ik ergens en vragen we de weg. We hebben geluk, het is pal om de hoek. We zien Europcar. Daar moeten we niet zijn, maar ze weten vast wel waar we wel moeten zijn. Welja. We vinden het kantoortje van First Street Rental. Auto uit, dus airco uit. Spullen bij elkaar pakken en zo. Poef hee, in een paar minuten is het niet te harden in die auto. 30 graden plus of zo, felle zon.
We gaan naar het kantoortje en trekken aan de deur. Ken je dat, dat je maar staat te trekken en je moet duwen? Nou hier niet hoor, het minikantoortje is dicht. Ja, echt. Huh? Gewoon overdag, hoe zit dat nou? Volgens de buurman is hij net 10 minuten weg. Leuk. Hij zal zo wel terug komen. Leuk. Vanwege dit soort ongein in dit soort landen is het goed om hier de tijd voor te hebben. Dus...
Ik neem voor 4 JD (onthoud die) een perzik-mango fruitsapje bij de volgende buren. We hebben zo’n beetje nog ruimschoots net genoeg geld om de grens over te komen. Daar moet je namelijk 4JD betalen volgens Lonely Planet, €5 volgens ons reisbureau Oppenheim. Dus daar houden we rekening mee.
Dan vraagt Tom hoeveel een taxirit naar de grens kost. O ja, die moeten we ook nog betalen. Oeps. Hoe kom je daar achter hè? Simpel, er rijden hier taxi's langs. Ik hou er een aan. Wat in Nederland wel en hier natuurlijk niet werkt, is een vraag stellen en klaar. Je hangt er gelijk aan vast. Hij blijft hangen om een taxirit te krijgen. Die kost 10JD.
De chauffeur wil weten waarom ik hem aan hou als ik geen taxi wil. Ik leg het uit en hij snapt het. En...hij gaat ons helpen. Samen met die van dat fruitsapje. De directe buurman kan niet bellen, die heeft geen telefoonnummer, meneer fruitsapjes daarnaast kennelijk wel. Samen met de chauffeur volgt een ingewikkeld verhaal dat ik zal samenvatten met: ik snap en weet het eigenlijk ook niet zo goed. Meneer Fruitsapjes vraagt waar ik vandaan kom. Nederland. Ah, Ajax of Feyenoord. Huh? Verrassing!-) Voetbal is kennelijk belangrijk hier.
We hebben het mannetje van First Street Rental aan de lijn. Hij heeft helemaal geen auto aan ons verhuurd. Uh? Hij vraagt wat voor auto het is. Een Chevrolet Sirion. Die heeft hij niet. Uh? Lekker he, als alles zo soepeltjes verloopt. Ik kijk nog eens goed in mijn roadbook. O, wacht even, er staat in dat de auto van EasyRent is, en die is gezeteld, nou ja, gestoeld of gekrukt, in First Street Rental office. En de chauffeur heeft in de gaten dat de auto uit Amman komt, met dank aan het telefoonnummer dat op de auto staat. Geleidelijk aan ontrafelt het plot zich. Ik had dus even niet helemaal opgelet en bovendien vergeten te melden dat de auto uit Amman komt. Ach ja, van die details he. Ik ben kennelijk even niet zo scherp meer als die muskieten van gisteravond....
De chauffeur belt het mannetje opnieuw en dan is het duidelijk. Het mannetje komt er aan. Kan ik mooi mijn sapje gieten. Ik doe het maar in mijn keel.
Mannetje komt. Papieren. Ik had net al even gezocht, kon ze even niet vinden. Waar zijn die ook al weer, ik had ze op een specifieke plek gedaan. Nog even zoeken en daar zijn ze. Het mannetje vind het goed. Hij wijst naar de schade op de bumper links voor. Die zat er al. Hij vertrouwt me. Goed he. Hij vraagt de sleutels en stapt in zijn auto. Net op tijd zegt Tom: moet je die papieren niet laten tekenen? Best handig detail. Ik ben net op tijd voor het mannetje weg rijdt. Hij tekent. Klaar.
We gaan met de taxi naar de grens. We zien meerdere terreinauto’s met mitrailleur. Hier echt geen foto's, geen grappen, dit is serieus hier.
De taxichauffeur zet ons af. Omdat hij ons zo goed geholpen heeft en we weten toch hoeveel JD we nog nodig hebben en ik verder toch niks kan met dat geld, geven we hem 4JD extra. Let op he, voel je hem al aankomen…?
De toegang tot de Jordaanse grensovergang is makkelijk. Stempeltje hier, bij loket 7 papiertje daar, en hopserdeplop, even naar loket 5, land-verlaat-belasting betalen. 10 JD elk. Uh? En we hebben er samen nog 16...4 JD te weinig. Ahum. Voor 16 doen ze het niet hier. Oepsjes. We zijn dus zowel door Lonely Planet als Oppenheim onjuist geïnformeerd, terwijl ze juist zo gladjes consistent met elkaar waren. Dat geeft vertrouwen he. Gelukkig en niet geheel toevallig is hier een geldwisselkantoortje. Dan moeten we maar Israëlische shekels omwisselen in JD. Dan betalen en dan weer terug wisselen. Voor €5 al dat gedoe dus. We kijken wie de kleinste briefjes shekels heeft, ik heb 50s en 100s, Tom 10s en 20s. Dus hij gaat wisselen.
Dan staan er vier echte blanken voor ons. Hallo en zo. En binnen 10 seconden heeft er een door dat ik Nederlands ben. Dat is een nieuw record, haha. Het komt verdomd goed want je landgenoten kan je wel om 4 JD vragen. Dat is goed. De man heet Hans Kamstra, uit Amersfoort. Ik zoek snel Tom op om te voorkomen dat hij gaat wisselen. Dat hoeft helemaal niet snel want het wisselkantoortje lijkt wel dicht te zijn of zo.... nou ja, hij is nog niet begonnen en wij zijn gered. En gezellig lopen we door niemandsland naar Israël. Een van de Nederlandse vrouwen gaat uitgebreid fotograferen, terwijl een van die mannen vlak bij me staat. Ik weet uit ervaringen hoe grensovergangen daar over denken; net als militairen, niet doen. En als er één grensovergang is waar ik het echt niet zou doen, is het wel een Israëlische. Ik zeg het tegen de man en hij loopt snel naar haar en maakt het duidelijk.
Het eerste wat opvalt aan de Israëlische kant is de mitrailleurs, en het tweede de strengheid en kortaffigheid (mooi woord he) waarmee ze zegt: daar wachten. Daarbinnen. Ja, mevrouw. Ze is bezig met een spiegeltje onder een auto te kijken. De open ruimte waar we in staan te wachten is voorzien van een serieus stalen hek.
Er komt een blonde blanke vrouw de andere kant op, een Deense. Hoe of ze aan de overkant aan een taxi komt. Die staan daar links keurig in een rijtje te wachten.
We gaan naar binnen. En lopen gelijk tegen een röntgen-scanner aan. Niet letterlijk dan he. Tassen er in, zakken leeg, riem af en in een bakje. Net als bij een vliegveld. De tas van Tom gaat verdacht lang heen en weer, wordt op zijn kant gelegd, er weer in en dan wordt hij van de productielijn gehaald. Hmmm. De mijne wordt er ook afgehaald, hmmm. Ik vraag me af wat het criterium daarvoor is. We gaan maar rustig zitten wachten. Er is een klein groepje lokalen. Die mogen zo door. Van sommige van de Nederlanders hier moeten de koffers ook open. Zie je een patroontje hier? Ik voel me gediscrimineerd...nee hoor.
Ik pak een notitieboekje en schrijf wat dingen op van vanochtend. Oei. Ik ben bij de Israëlische kant van de grens he. Dat waarderen ze hier dus niet zo. Wat of ik schrijf. Ik vertel dat ik schrijf wat er vanochtend gebeurd is. "Niet over wat hier gebeurt he." Deze is nieuw, die ken ik nog niet. Ik doe het boekje en de pen maar weg.
Ze vraagt of alles in de tas van mij is en of iemand er in Jordanië iets in kan hebben gestopt. Komt me bekend voor. Ja, nee. Of ik de tas wil open maken. Dat weiger ik pertinent. Ik vermoed dat als dat waar was, ik hier nu niet had zitten typen, haha.
Ik maak de tas open. Alles wordt grondig bekeken. Gelukkig heb ik veel spullen in doorzichtige zakken, kan ze er zo in kijken. Speciaal voor dit soort activiteiten gedaan. Werkt goed, scheelt tijd en gedoe. Zelf het zakje van mijn scheerapparaat gaat open, de envelop waar mijn Lonely Planet in zit wordt grondig bestudeerd, evenals de voorkant van de kaart van Israël. Dan vind ze het goed, het mag er weer in. En is Tom aan de beurt.
Dan weer een loketje, voor weer een stempeltje. Tom gaat eerst, beantwoord vragen en dan mag ik. We zijn samen en de stempel is binnen.
Een man vraagt of we taxi nodig hebben. Yep. Dat regelt hij voor ons. Daar in dat hokje wachten. Ook nieuw, ik dacht dat je dat zou doen als je eenmaal de grens over bent. We wachten daar een tijdje. Verrek, wifi hier, dat verwacht je niet. Hup, even aanmelden een wat berichten sturen.
Aan de Israëlische kant komt ik weer een van die twee Belgische meiden tegen die ik in Petra gesproken heb.
We gaan met de taxi naar hotel Nirvana; daar zijn we door Oppenheim naar door gestuurd omdat ons hotel, Coral, dicht is. We komen aan en ik zeg dat ik een reservering heb. Bot daarboven op zegt de receptioniste: nee. Punt. Die punt zegt ze natuurlijk niet. maar je snapt mijn punt wel he. Huh, hoe weet zij dat nou, ze vraagt en weet niet eens wie ik ben. En dat is het dan? Um, en nu? Na een tijdje doorpraten vertelt ze dat zowel Coral als Nirvana vol geboekt zijn voor een feest. Raar. Onze reservering is kennelijk vervallen en wij zijn niet geïnformeerd. Wat zullen we daar nou weer eens aan doen? Ik vraag haar dan maar Magic Jordan te bellen. Nee. Punt. (hetzelfde systeem als net he) Pfff. Ik blijk haar het Jordaanse nummer gegeven te hebben. Ik geef haar het Israëlische nummer. Verhip zeg, precies andersom als op de avond van het ongeluk, en weer verkeerd om dus. Ze belt niet maar kijkt in een reservering systeem. Ja, we hebben reservering in Hotel Palma. O? Had je dat niet gelijk even kunnen doen? Is een nieuw hotel, zegt ze. Beter dan deze, upgrade. Twee upgrades, dat gaat de goede kant op. Ze belt een taxi voor ons, en schrijft de naam van het hotel en iets Hebreeuws op een briefje, dat wel. We stappen in en ik laat het briefje zien. Hotel Palma? Nooit van gehoord. Het is ook wel 5 km verder hè. Niet teveel verwachten dan... Ik vraag hem met haar te praten. Wat blijkt? Het heette kort geleden nog Hotel Marina. Dat is een marketing truc hier. Je schrijft slechte recensies over een hotel, op Facebook en zo, en dan niet zoveel later bestaat de naam van dat hotel niet meer, want dan heten ze anders. Ik vraag hoe Marriot en Hilton en zo dat doen. Die zijn hier niet, er zijn twee grote ketens en losse hotels, zeg maar. Hotel Palma, is net nieuw, vlak bij zee, met mooi uitzicht. Hij vraagt waar ik vandaan kom. Als hij hoort Nederland begint hij gelijk over Ajax. Grote fan, zeg er niks verkeerd over. Hij is getrouwd geweest met een Duitse, en komt af en toe nog in Nederland, in fancy hotels, voor de vrouwen en drugs... Hij heeft ook een dochtertje.
We gaan hotel Palma binnen. En ja hoor, in een keer goed (op de eerste twee keer na dan, na 3 rondjes is je schip recht of zo...).
We lopen de kamer binnen. En dan snap ik het he, die marketingtruc en die recensies en zo. Die recensies kloppen. Ik ben niet eerder verrast geweest door de matigheid van de kwaliteit van de kamer dan van het eerste hotel van dit land. (meer vans kreeg ik niet in deze zin). Het bed past er net in, ik kan er met mijn tas net omheen lopen. Ikzelf niet meer dan he, je kunt immers ook overdrijven en dat hebben ze niet gedaan. Ik kijk naar het geweldige uitzicht. Dat is wat overdreven want er is een binnenzwembad, daar kan je dan weer wel in overdrijven, naar de overkant bijvoorbeeld. Begint het hier nou wat overdreven te worden?, haha.
Dan gaan we parapente doen. We zijn tenslotte al een uur of 2 in dit land, tijd voor actie. We lopen naar de zee. Naar zo’n loket waar ze dat doen. Hier doen de credit cards het gewoon. Het is hier trouwens net een watersport Walhalla. Je kunt hier zon beetje van alles doen. Parapente staat nog op mijn bucket list. Dezelfde zakelijke norse kortaffigheid. Zo hee, dat je zo met je klanten om gaat. Maar ja, dat is normaal hier. Gelukkig ben ik vooraf geïnformeerd.
Dan mogen we gaan. Met nog een aantal mensen. Een ander paar mag eerst. We gaan dus niet een uur in de lucht hangen. We kijken hoe het gaat. Het verrast me dat de boot zo langzaam gaat. En dat hij met de snelheid van de boot zo goed controle heeft over de hoogte van de parapenters. Hij doet een paar heupdiepe skinnydips.
De bestuurder vraagt of ik een CD wil met 40 foto’s en film van ons zelf. Dat lijkt me wel wat, 120 shekeltjes.
Dan zijn wij. Vooral je knieën gebogen houden. Je zit in banden die je in een soort van zithouding zetten. We gaan omhoog, best hoog eigenlijk. We kunnen goed naar Israël (met een groot bord met de vlag er op gedrukt), Jordanië (vlag) en Egypte kijken, achter ons. In Jordanië zien we de installatie waar Peter en Thila het over hadden. We hangen hier wel lekker hoor. Mooi uitzicht. De chauffeur geeft aan even te zwaaien en zo voor de camera. We hangen een tijdje, dan krijgen wij ook wat skinnydips. Dan weer omhoog en dan uiteindelijk weer inlieren. Dan gaan de laatste drie. Zo tegen vieren zijn we terug.
We zoeken tevens een ATM, een pin automaat. Let op he, we zijn in een soort van Westers, ontwikkeld land, in een of misschien wel DE toeristenplaats.
ATM 1 spreekt alleen Hebreeuws. Het lijkt me wat onhandig om dat eerst te leren om te kunnen pinnen.
ATM 2 spreekt Engels. Yes. Alhoewel. Hij spreekt 2 woorden. 2 hele belangrijke: No service.
ATM 3 spreekt weer alleen Hebreeuws. Dat is in een shopping mall waar we een broodje eten. Er lopen mensen langs, ik vraag om vertaling. Het is trouwens opmerkelijk hoe slecht Engels ze ook hier spreken, ik had veel beter verwacht. De tekst in Hebreeuws op dit apparaat lijkt op die van ATM 1 hè. En weet je wat het betekent?: No service.... Welcome to Israël...lekker soepel hier.
We laten het maar even. Ik heb nog wel voldoende, dit was voor alvast vooruit.
Tom gaat een andere camera kopen; de zijne is defect geraakt. Apart verschijnsel hier, de winkels zijn van 16:00 tot 21:00 gesloten. Soort van siësta.
Ik ga naar mijn hotel, waar we al eerder in en uit gelopen zijn. Bij de ingang spreekt een man met een wit T-shirt met Hebreeuws er op mij aan. Wat mijn kamernummer is. Die weet ik niet uit mijn hoofd. ‘En wat gaat jou dat aan?’, denk ik. O, hij heeft een serieus pistool op zijn heup, security dus. Ik laat mijn sleutelkaart zien en mag naar binnen.