Cuba dag 7 - Rijden naar Santiago de Cuba
Blijf op de hoogte en volg Jos
07 April 2017 | Cuba, Havana
Cuba dag 7 - Rijden naar Santiago de Cuba
Rustig aan beginnen vandaag. Spullen weer inpakken. We krijgen van de Casa - op ons verzoek - onze thermosfles gevuld met heet water. Wel kraanwater, maar gekookt is het wel veilig, het smaakt natuurlijk wel wat gorig. we doen het er maar even mee.
We kletsen nog even met onze Duitse buren, die hun auto bij de garage hebben staan. Volgens hu loop je kans dat je wielen onder je auto vandaan gestolen worden.
We verdelen de taken. Maike gaat nog een fles van die lemon-ijs sap en wc-papier halen.
Jos gaat de autoband oppompen. Edward zei gisteren dat dat makkelijk is. Samen rijden we naar de bandenspecialist. "Compresor" staat er op het mini-winkeltje. Met 1 S, ja. De auto moet achterwaarts naar het winkeltje toe om de achterband op te pompen. Dan volgt een procedure die wij niet kennen. Hij schroeft het ventiel er uit. Dan gaat de compressor-slang zo op het ventiel. Als er genoeg lucht in de band zit de slang er af en gauw het ventiel er weer op. Dan nog meten met een metertje dat niet zoveel zegt. Even stampen op de band: ja hoor, hij is hard. Mooi.
Ik vraag aan Edward of hij ook een auto heeft. No, no, impossible. Dat klopt ook wel en verklaart ook waarom er hier zo weinig auto's in de straten zijn. Ze zijn bijna leeg. We komen meer fietsen, voetgangers en paar-en-wagens tegen. Overigens is het stratenplan van Baracoa wel simpel, namelijk een raster. Allen stikt het wel van de eenrichtingsweggetjes. Het laatste stukje naar onze Casa reden we standaard tegen het verkeer in, een meter of 10. Want de legale route hebben we niet gevonden.
We nemen afscheid van Yixel en Edward, van de Casa waar we gelogeerd hebben.
Het is trouwens weer erg warm vandaag. Het is steeds warmer dan we verwacht hadden. Helaas is ons thermometertje kapot. We hebben de afgelopen dagen ook best veel bewolking gehad. Dat was prima, erg lekker, geen felle zon. Die hebben we vandaag weer wel.
We gaan een beetje knutselen in de auto. De telefoon hangt voor navigatie in een houder aan het raam, teveel in de zon. Dan krijgt hij het te warm, mede door het permanente berekenen van onze locatie en routebegeleiding. Jos heeft van de voorbereiding van Jordanie nog dubbelzijdig plakband om zijn powerbank zitten. Daarmee plakken we de houder ergens anders. Dus die blijft toch zeker wel een minuut hangen en blijft er daarna van af donderen. Toch maar weer aan het raam.
Wat wel beter gaat: op de telefoon van Maike staat muziek, en die blijkt best hoorbaar, rechtstreeks van de telefoon.
De weg naar Santiago loopt over de bergen en is zeer bochtig. Maps.me zegt bij veel bochten : 'ga linksaf' of 'ga rechtsaf'. Dat kan natuurlijk niet, laten we maar gewoon de weg volgen. Bovendien stuurt maps.mu ons over wegen die er echt niet zijn. En houdt vol dat we daar ook op rijden. In werkelijkheid rijden we steeds een stuk om en komen dan weer op de blauwe route van maps.me.Hij doet dus een beetje raar maar we zijn ere toch heel blij mee.
We zien iemand met een houten constructie met wiellagertjes er onder. Dat is dus een soort van wagentje. Al steppend gaat hij de heuvel af....lijkt ons best spannend hier, gezien de hellingen en bochten.
We komen door Guantánamo. Gewoon een normaal stadje. Hier is duidelijk wel meer verkeer.
We rijden over de grote weg langs de kust. We kunnen en mogen zowaar 90 kpu. We rijden een stukje zelfde 100, zozo. Maar niet te lang want dan zien we een bord van 70 kpu en een waarschuwt van politie controle. We weten inmiddels hoe dat werkt. Wederom een vast gebouwtje waar 2 politie mannen zich zitten te vervelen. We denken overigens dat ze geen lasergun of iets hebben om onze snelheid te meten. EN een bord 50 kpu. We sukkelen langs het gebouwtje en mogen en kunnen weer 100 kpu. Dat sloeg dus nergens op. Dan rijst dus de vraag: waarom dan? We kunnen alleen bedenken dat het is om geld te trekken.
En dan 5 km verderop rijden we een dorp in. Als ze die controle daar vlak voor doen zou het logischer zijn.
We komen op een snelweg. We mogen en kunnen zowaar 100 kpu, zozo. Twee banen in elke richting. Het duurt ongeveer een uur, en dan is de snelweg gewoon op. Er wordt nog aan gewerkt. Althans, zo ziet het er uit, er ligt al een heel stuk vlakke ondergrond.
Op dat stuk halen we twee vrachtwagens in en hebben we minder dan 10 tegenliggers, waarvan 3 auto's. Er steekt een man met een paard over. Je mag hier ook fietsen, dus dat kan ook wel.
We missen helaas de afslag van de mooiere route die we hadden willen rijden. We zijn te ver weg om terug te gaan, dus we rijden door. En vinden met gemak hotel Loas Americanas. Waar we niet bepaald van onder de indruk zijn. Geen koelkast, kluis werkt niet. Wel weer een zwembad, waar we lekker relaxen.
S avonds nemen we een taxi naar het centrum. Een zwarte LadaVoor 4 CUC . We stappen uit bij Parque Cedespes, een internet pleintje. Dus we internetten een beetje nu het even kan.
Volgens ons kaartje van Santiago is hier een theehuisje - Casa de The - vlak bij. Dus we gaan kijken en die bestaat niet. Of wij zien hem gewoon niet, maar dat kan eigenlijk niet:-)
Een mannetje spreekt ons aan. Of we komen eten in zijn huisrestaurant. Hij haalt een menu-kaart voor ons. Die is ons te karig. Zijn vriend neemt ons mee. Hij heeft toevallig ook een restaurant. Helemaal geen toeristentrap of zo....SMO hier, Standard Method of Operation.
Maar dit dak restaurant ziet er wel prima uit! En het menu ook. We hebben uitzicht op de baai met wat schepen, tussen de antennes en gebouwtjes door in dan. En we zien nog een stuk of 5 dak restaurantjes hiervandaan.
De kip-cordon bleu van Jos is anders dan we gewend zijn en smaakt prima. De varken met groente van Maike ook. En we hebben live muziek, een gitarist en zangeres. Klinkt lekker ook. En er komen veel meer toeristen hier.
We gaan verder en komen ons ronselaar mannetje weer tegen. Ik vraag of hij commissie krijgt en hij geeft het eerlijk toe. SMO hier.
We gaan naar het dak van Grand Hotel, aan het Parques Cedespes. We moeten bij de receptie eerst 5 CUC per persoon betalen en daarvoor mag je voor 4 CUC per persoon drinken bestellen. Maike wil thee, maar dat is moeilijk. Met moeite en omdat er toevallig een theezakje ligt, lukt het net. Cuba Libre lukt ook niet, dat is op want da drinkt iedereen. Pfff.. We nemen Mojito en Daiquiri. Het smaakt matig. Maike maakt wel fotos in het donker met een statief.
We gaan terug. Er staan gele Hyunday taxi's O ode taxi plaatsen. Die vinden wij. Niet leuk. We nemen een blauwe oude Chevy, die er ook staat. De chauffeur wil 10 CUC. Echt niet. 7 dan. Echt niet. 5 dan. OK.
Rustig aan beginnen vandaag. Spullen weer inpakken. We krijgen van de Casa - op ons verzoek - onze thermosfles gevuld met heet water. Wel kraanwater, maar gekookt is het wel veilig, het smaakt natuurlijk wel wat gorig. we doen het er maar even mee.
We kletsen nog even met onze Duitse buren, die hun auto bij de garage hebben staan. Volgens hu loop je kans dat je wielen onder je auto vandaan gestolen worden.
We verdelen de taken. Maike gaat nog een fles van die lemon-ijs sap en wc-papier halen.
Jos gaat de autoband oppompen. Edward zei gisteren dat dat makkelijk is. Samen rijden we naar de bandenspecialist. "Compresor" staat er op het mini-winkeltje. Met 1 S, ja. De auto moet achterwaarts naar het winkeltje toe om de achterband op te pompen. Dan volgt een procedure die wij niet kennen. Hij schroeft het ventiel er uit. Dan gaat de compressor-slang zo op het ventiel. Als er genoeg lucht in de band zit de slang er af en gauw het ventiel er weer op. Dan nog meten met een metertje dat niet zoveel zegt. Even stampen op de band: ja hoor, hij is hard. Mooi.
Ik vraag aan Edward of hij ook een auto heeft. No, no, impossible. Dat klopt ook wel en verklaart ook waarom er hier zo weinig auto's in de straten zijn. Ze zijn bijna leeg. We komen meer fietsen, voetgangers en paar-en-wagens tegen. Overigens is het stratenplan van Baracoa wel simpel, namelijk een raster. Allen stikt het wel van de eenrichtingsweggetjes. Het laatste stukje naar onze Casa reden we standaard tegen het verkeer in, een meter of 10. Want de legale route hebben we niet gevonden.
We nemen afscheid van Yixel en Edward, van de Casa waar we gelogeerd hebben.
Het is trouwens weer erg warm vandaag. Het is steeds warmer dan we verwacht hadden. Helaas is ons thermometertje kapot. We hebben de afgelopen dagen ook best veel bewolking gehad. Dat was prima, erg lekker, geen felle zon. Die hebben we vandaag weer wel.
We gaan een beetje knutselen in de auto. De telefoon hangt voor navigatie in een houder aan het raam, teveel in de zon. Dan krijgt hij het te warm, mede door het permanente berekenen van onze locatie en routebegeleiding. Jos heeft van de voorbereiding van Jordanie nog dubbelzijdig plakband om zijn powerbank zitten. Daarmee plakken we de houder ergens anders. Dus die blijft toch zeker wel een minuut hangen en blijft er daarna van af donderen. Toch maar weer aan het raam.
Wat wel beter gaat: op de telefoon van Maike staat muziek, en die blijkt best hoorbaar, rechtstreeks van de telefoon.
De weg naar Santiago loopt over de bergen en is zeer bochtig. Maps.me zegt bij veel bochten : 'ga linksaf' of 'ga rechtsaf'. Dat kan natuurlijk niet, laten we maar gewoon de weg volgen. Bovendien stuurt maps.mu ons over wegen die er echt niet zijn. En houdt vol dat we daar ook op rijden. In werkelijkheid rijden we steeds een stuk om en komen dan weer op de blauwe route van maps.me.Hij doet dus een beetje raar maar we zijn ere toch heel blij mee.
We zien iemand met een houten constructie met wiellagertjes er onder. Dat is dus een soort van wagentje. Al steppend gaat hij de heuvel af....lijkt ons best spannend hier, gezien de hellingen en bochten.
We komen door Guantánamo. Gewoon een normaal stadje. Hier is duidelijk wel meer verkeer.
We rijden over de grote weg langs de kust. We kunnen en mogen zowaar 90 kpu. We rijden een stukje zelfde 100, zozo. Maar niet te lang want dan zien we een bord van 70 kpu en een waarschuwt van politie controle. We weten inmiddels hoe dat werkt. Wederom een vast gebouwtje waar 2 politie mannen zich zitten te vervelen. We denken overigens dat ze geen lasergun of iets hebben om onze snelheid te meten. EN een bord 50 kpu. We sukkelen langs het gebouwtje en mogen en kunnen weer 100 kpu. Dat sloeg dus nergens op. Dan rijst dus de vraag: waarom dan? We kunnen alleen bedenken dat het is om geld te trekken.
En dan 5 km verderop rijden we een dorp in. Als ze die controle daar vlak voor doen zou het logischer zijn.
We komen op een snelweg. We mogen en kunnen zowaar 100 kpu, zozo. Twee banen in elke richting. Het duurt ongeveer een uur, en dan is de snelweg gewoon op. Er wordt nog aan gewerkt. Althans, zo ziet het er uit, er ligt al een heel stuk vlakke ondergrond.
Op dat stuk halen we twee vrachtwagens in en hebben we minder dan 10 tegenliggers, waarvan 3 auto's. Er steekt een man met een paard over. Je mag hier ook fietsen, dus dat kan ook wel.
We missen helaas de afslag van de mooiere route die we hadden willen rijden. We zijn te ver weg om terug te gaan, dus we rijden door. En vinden met gemak hotel Loas Americanas. Waar we niet bepaald van onder de indruk zijn. Geen koelkast, kluis werkt niet. Wel weer een zwembad, waar we lekker relaxen.
S avonds nemen we een taxi naar het centrum. Een zwarte LadaVoor 4 CUC . We stappen uit bij Parque Cedespes, een internet pleintje. Dus we internetten een beetje nu het even kan.
Volgens ons kaartje van Santiago is hier een theehuisje - Casa de The - vlak bij. Dus we gaan kijken en die bestaat niet. Of wij zien hem gewoon niet, maar dat kan eigenlijk niet:-)
Een mannetje spreekt ons aan. Of we komen eten in zijn huisrestaurant. Hij haalt een menu-kaart voor ons. Die is ons te karig. Zijn vriend neemt ons mee. Hij heeft toevallig ook een restaurant. Helemaal geen toeristentrap of zo....SMO hier, Standard Method of Operation.
Maar dit dak restaurant ziet er wel prima uit! En het menu ook. We hebben uitzicht op de baai met wat schepen, tussen de antennes en gebouwtjes door in dan. En we zien nog een stuk of 5 dak restaurantjes hiervandaan.
De kip-cordon bleu van Jos is anders dan we gewend zijn en smaakt prima. De varken met groente van Maike ook. En we hebben live muziek, een gitarist en zangeres. Klinkt lekker ook. En er komen veel meer toeristen hier.
We gaan verder en komen ons ronselaar mannetje weer tegen. Ik vraag of hij commissie krijgt en hij geeft het eerlijk toe. SMO hier.
We gaan naar het dak van Grand Hotel, aan het Parques Cedespes. We moeten bij de receptie eerst 5 CUC per persoon betalen en daarvoor mag je voor 4 CUC per persoon drinken bestellen. Maike wil thee, maar dat is moeilijk. Met moeite en omdat er toevallig een theezakje ligt, lukt het net. Cuba Libre lukt ook niet, dat is op want da drinkt iedereen. Pfff.. We nemen Mojito en Daiquiri. Het smaakt matig. Maike maakt wel fotos in het donker met een statief.
We gaan terug. Er staan gele Hyunday taxi's O ode taxi plaatsen. Die vinden wij. Niet leuk. We nemen een blauwe oude Chevy, die er ook staat. De chauffeur wil 10 CUC. Echt niet. 7 dan. Echt niet. 5 dan. OK.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
