Cuba dag 11 - zo 9 april

Cuba dag 11 - zo 9 april - Guerrilla kampement Fidel Castro

6:10. De wekker gaat..niet. We kijken om 7:00 hoe laat het is. Het tijdstip waarop we weg hadden willen rijden. We ontbijten in de Casa, Ofelia maakt ons ontbijt klaar.

8:00 vertrekken we.
We rijden naar Santo Domingo. Onderweg nemen we de nodige lifters mee. We rijden naar het guerrilla kampement van Fidel Castro. Diep in de bossen in de heuvels. Dit is waar hij samen met Che zijn 'revolucion' voor bereidde.

Onderweg pikken we weer een lifter op. Sommige mensen willen er voor betalen, maar dat weigeren we natuurlijk consistent. Deze geeft ons echter twee mango's; het is dan ook een mango-verkoper. De mango-bomen zien we hier en daar trouwens ook gewoon langs de weg staan.

Als we arriveren moeten we stoppen voor een poort waarvan ze keurig het hek voor ons dicht doen. Ze leggen ons uit dat we een stukje terug moeten rijden en daar naar een etablissement. Er is daar een kantoor en een restaurant en een bar.

In het kantoor kunnen we kiezen: CUC 22 voor een tour zonder lunchbox of CUC 27 voor met een lunch box. Aangezien we Ofelia niet aan het verstand konden peuteren een lunch klaar te maken doen we die met lunch.

Tevens betalen voor toegang van het park, vervoer, lunch en het museum. Heus geen toeristische commercie verder hoor....

We komen hier een groep Nederlanders tegen. Een daarvan is verbaasd andere Nederlanders te zien.

De 'Jeeps' blijken SSanyong Rodius te zijn. Er kunnen 9 mensen in. Automaat, moderne radio met aug-ingang en USB-ingang, dat soort luxe. En met Mercedes- injectie. Het kan ook zonder Jeep, dan mag je 5 km steil omhoog lopen. Wij worden met zijn tweeën omhoog gereden. De hele weg is verhard, bestaande uit een soort van stelcon platen. Dit had ons autootje zeker niet gered, omhoog en omlaag niet.
Bovenaan is een parkeerplaats en een houten gebouwtje.

Hier staat onze gids George. Hij draagt een T-shirt met Jup Holland Jup er op. Grappig. Zijn linkerarm houd op onder zijn elleboog. Minder grappig.

Hier moeten we dan nog 5 CUC betalen om foto's te mogen maken. Per camera he! Ook minder grappig. We betalen natuurlijk maar voor 1 camera. Heus geen toeristische commercie verder hoor....

We lopen met de groep Nederlanders en een Vlaming naar boven. Door het bos. Het is een behoorlijk stuk lopen. De hele toer duurt ongeveer 4 uur.
We lopen hetzelfde pas als Fidel en zijn guerillastrijders, naar Fidels Commandancia la Plata. 40 man zat hier, de rest was verdeeld in twee andere kampen. En dan waren er nog anderen om voedsel et cetera te dragen. Dit kamp was van een land eigenaar, de Fidel steunde. Na de oorlog is Fidel nog éen keer terug geweest. Hij gaf de eigenaar een keuze: hij mocht gewoon daar blijven of hij kon kiezen voor een relaxed leven. Hij koos het laatste.

Onderweg vertelt hij hier en daar wat dingen en laat een en ander zien. Zoals bomen met Spanish mos, wat eigenlijk Bromelia is. Het is bewijs dat de lucht hier schoon is want Spanish mos kan niet tegen vervuiling. En er zijn hier 400 soorten varens.

Hij laat tevens een boom zien waar ze tijdens de guerrilla oorlog berichten op schreven. Als je dat er voorzichtig op schrijft duurt het 2 uur eer het bericht verschijnt. Niet goed verstaan, hij lijkt iets gezegd te hebben als Peach appel tree.

Er waren ongeveer 300 man guerrilla. Die werden eerst ondersteund door 1 familie. Maar dat is natuurlijk onmogelijk. Zodoende kwamen er meerdere families die ze ondersteunde.

In de top van de heuvel was een radio station. Dat gebruikten ze om het moraal van zichzelf te verbeteren, en ook om die van de soldaten van generaal Batista te verslechteren. Hoe dan? Die dachten dat als je een leger hebt dat radio uitzendingen kan doen, je vast een groot leger moet hebben. Want waarom zou je dat anders doen? Ze schatten het leger van Fidel dus groter in dan het was. Psychologische oorlogvoering. En Fidel betaalde de soldaten van Batista ook goed, zodat ze overliepen naar zijn kant.

We zien mooie uitzichten over de heuvels. Het pas is afwisselend vlak, vooral heuvel op en soms een beetje af, soms stenig en soms droge prut. Het is nu een 'Highway', vertelt gids George. Tijdens de oorlog was dat natuurlijk niet zo. Fidel zat immers in de bossen om verstopt te blijven voor de soldaten van Batista. En dat werkte goed, Batista heeft ze nooit gevonden.

We komen eerst bij het kamp waar het begonnen is. Hier zijn diverse simpele gebouwtjes. We vermoeden dat dit ook het kam van Che Guevara was. We hebben mooi uitzicht van hier en zien tevens enkele mooie planten in bloei. Er lopen wat schattige zwarte biggetjes, kippen, hanen, en een heel schattige puppy, die erg geïnteresseerd is in ons eten. De hanen trouwens ook; let er op, zegt George.

We komen bij een voorpost, voor het huis van Fidel. Het is slechts een strooien hutje.

We lopen door en komen bij nog een gebouw. Hierin staat een maquette van de kampementen. Er zijn in totaal zo'n 13 locaties.
George vertelt ook dat het hele kamp verdeeld is over verschillende locaties. Dus als Batista er 1 vind, heeft hij alleen maar die gevonden.
Dat geldt ook voor het ziekenhuis. Fidel wilde de locale bevolking helpen, en bood medische hulp. Maar dat mocht niet te dicht bij het kamp zijn want dan zouden Batista's soldaten het gekerm en het schreeuwen van de pijn van de patiënten kunnen horen en onbedoeld het kamp verraden. De guerrilla beweging groeide en ze hielpen meer locale bevolking in het ziekenhuis. Dat werd een probleem want hoe weet je wie er een lokaal persoon is en wie stiekem toch van de kant van Batista? Dat onderscheid konden ze niet maken. Daarom werd het ziekenhuis voor de veiligheid verder van het kamp verplaatst, en dichter bij de bevolking.

We komen bij een keuken. Wederom uiteraard een eenvoudig houten gebouw, met deels tinnen golfplaat en deels palmbladeren dak. Ze kookten alleen in donker, zodat de vijand geen rook kon zien.

Dan komen we bij een steile trap, gemaakt met balkjes die in de grond liggen. Dat mocht van Fidel, als die trap maar wel verborgen werd. Dat deze ze door hibiscussen te planten. Maar Fidel heeft slechts 6 maanden in dat kamp gezeten. Dat s dus te kort voor die planten. Maar dat gaf niet want het kamp is toch niet gevonden.

Deze trap leidt naar het huis van Fidel. Ook eenvoudig en op palen. Een kamer waar net een bed en een bureau in past. En een kamer met een tafel, bank en een koelkast. Ze gebruikten kerosine om de koelkast te laten functioneren. De ramen zijn natuurlijk gewoon gaten in de muur, en er hangen luiken om ze te kunnen sluiten. Buiten is als toilet nog een stilletje boven een heuvel. Het huis is nu voorzien van een was-laag, voor conservering.

Het volgende gebouwtje, natuurlijk weer een stuk verderop, is een kantoortje. Deze is herbouwd want de echte is vergaan.

We zien tevens nog wat mooie planten onderweg terug, waaronder een wilde orchidee in bloei.

Als we terug zijn met de SSanyong, vragen we om onze lunchbox. DIe bestaat slechts uit een pakje drinken en een bolletje met kaas en ham. Maike dringt wat aan en toe maar, we krijgen er nog elk een flesje water bij. Nou, nou, we voelen ons bekocht voor 5 CUC.

We rijden terug naar de Casa in Santa Domingo. Bij de parkeerplaats praat een mannetje met Maike. Hij wil mee rijden. Hij heet Raoul en spreekt verdacht goed Engels. Dat heeft hij vroeger gewoon op school en toen Universiteit geleerd, wat hier allemaal gratis is. Hij heeft 16 jaar Engelse les gegeven als 'professor', gewoon een leraar dus. Hij is nu gids, en daarmee verdient hij meer dan als leraar. Vanwege de fooien die hij krijgt. En als hij 1 of 2 dagen niet wil werken dan vraagt hij dat zijn baas en is dat meeste wel goed. We pikken ook nog een schoolmeisje op, die bij haar moeder op bezoek is geweest. Zij stapt verderop weer uit.

Dan komen we weer een lifter tegen. Een bescheiden oud mannetje. Wat denk je? Die hebben we vanochtend mee omhoog genomen! Maar nu kunnen we met hem praten want Raoul is onze tolk. Gezellig hoor, in de auto. Het mannetje heet Pastor Ferrales, en hij is 89 jaar oud, de oudste van de familie. Hij is boven op bezoek geweest bij zijn broer. Hij herkent ons en dankt ons dat we mee mochten. Wij vonden het leuk om hem weer mee te nemen. En zo begrijpen we wat meer van Cuba. Meet the locals!

Bijna terug bij de Casa wachten we voor een kruising. Want er komt een politie-Lada 'aangescheurd' in onze richting. Zijn richtingaanwijzer geeft aan dat hij naar links gaat, voor ons langs dus, dus we geven hem de ruimte. Maar dit is Cuba he. En dus gaat hij...rechtsaf!

Terug bij de Casa gaan we even lekker relaxen. Dan komen er drie Zwitserse vrouwen. Ze bespreken met Oflia ongeveer hetzelfde plan als wat wij morgen willen gaan doen. Ze hebben zelf geen vervoer. We bieden aan dat ze met ons mee mogen rijden, maar daar gaan ze niet op in.

We willen hier een tochtje gaan doen van drie kwartier met paard en wagen. Staat in de Lonely Planet. We lopen naar het station want daar staan ze. De lucht ziet erg donker. De wagens zijn overdekt. Maar dan gaat het regelen, en dan houdt het op met regenen en gaat het plenzen. Het waait ook een beetje. Ietwat suboptimaal. Dus nemen we maar de auto naar het centrum. Het blijft raar rijden in een stadje met vrijwel geen verkeer, die dan nog vooral bestaat uit fietstaxis, wat brommertjes, fietsen, voetgangers, paard-en-wagens, en een enkele auto. En die vergeven is van de eenrichtingsweggetjes.

We komen in een prima restaurantje tegenover die van gisteren. Deze heet Meson La Cuchipapa. De serveerster spreekt nog Engels ook. Het ziet er leuk uit en het eten smaakt uitstekend.