Vrijdag 5 oktober 2012

Ik had op couchsurfing.com een berichtje gepost dat ik in Hampi zou zijn deze dagen. (zie www.hampi.in). En dan kan er iemand die dan samen iets wil doen op reageren. Dat heeft Kishor gedaan, een local. Hij heeft me zijn telefoonnummer gegeven. Ik heb hem gisteravond gebeld. En hij zou om 10 uur in mijn hotel zijn. Mooi, hoef ik niet zo vroeg op en heb ik een persoonlijke gids. Ik heb wel ernstig mijn twijfels want hij spreekt bar slecht Engels. Hij wil op de motor komen en ik vraag een keer of vijf of hij dan een helm voor me heeft. Die vraag is te moeilijk, dat snapt hij niet. Ik waag het er toch maar op want het is niet ver, dus dat zal wel gaan, gok ik. Ik ben toch op tijd wakker en kan daardoor voor weggaan nog even foto’s van fototoestel en telefoon op mijn laptop en iPod zetten. Moet ik dat alleen even uit de kluis halen. Ahum, de code is verkeerd. Dat had ik gisteravond ook al maar nu nog eens rustig proberen. Het lukt dus niet om hem open te maken. Ik bel de hotelreceptie en er komt iemand. Hij krijgt hem met de hotelsleutel snel open maar dan zegt het vrouwtje dat ik het kan proberen. Maar de vergrendeling staat nog uitgeschoven dus dat gaat niet. Er komt een monteurmannetje bij en die schroeft hem open, gaat wat wild tekeer zeg maar, en haalt zelf de stekertjes van de electronica los. Volgens mij hoeft dat allemaal niet; in het Sheraton is het ook een keer mis gegaan en toen was het zo opgelost. Het duurt een half uur of zo eer dat ding weer in elkaar zit en functioneert. Wat een gedoe.
Om 10:15 nog geen Kishor. Ik bel hem op maar krijg geen gehoor. Ik krijg wel een SMS terug: “Good morn sir, i am in near hostpet. Traffick jam So late 45 mins. Sorry for het late,”. Dat snap ik niet, volgens mij woont hij 10 km hiervandaan en komt met de motor, het zal wel. 10:30 spreken we elkaar, Hij is 3 kwartier later. Vanaf nu dan, niet vanaf 10 uur. Pfff, dan wordt het 11:15. Maar dan is hij er nog niet, en 11:30 ook niet. Ik word echt ongeduldig en steeds bozer. Wat een ge&^%$*&. Net als ik denk dat hij niet meer komt, en ik toch maar bij het inpandige reisburootje ga zitten, krijg ik een SMS: “few minits”. Hmmm, ok dan. Uiteindelijk komen er rond 12:00, komen er drie mannetjes binnen, waarvan er één mank loopt. Ik herken geen van drieën van de foto van Internet. Maar de manke vraagt op de kromste manier waarop ik het ooit heb horen zeggen naar mijn naam, die ik er net uit kan halen. De manke blijkt Kishor te zijn, de anderen zijn vrienden. Ze leggen uit dat ze met de auto zijn, dat ze die gehuurd hebben. Dan snap ik de verkeersvertraging een beetje. En hij vertelt dat het 30 km verderop woont, ik dacht van 10. Nou ja, we gaan maar op weg. Bij de auto, een klein Tataatje, blijkt er ook nog een chauffeur bij te horen. Dus in plaats van met zijn tweeën op de motor, zitten we nu met zijn vijven en twee uur te laat in een auto…je weet het hier ook maar nooit.
Kishor blijkt uiteindelijk een zakenmannetje te zijn, hij doet iets met en handelt in rijst en zo, en heeft 70 mensen in dienst. Eén van die anderen is in dienst en de laatste is een handelaar in aandelen. Het zijn niet de minste.
Ze doen het eigenlijk best goed, ze doen echt hun best. Ze leggen van alles uit en hun Engels blijkt niet helemaal zo slecht als ik eerst dacht. We zien de belangrijkste tempels en dan gaan we naar het Mango Tree restaurant. Daar nemen we rustig de tijd om iets te eten. Ik vind het prima, ik ben inmiddels aardig relaxed geraakt door hun manier van doen en vertellen en heb inmiddels vertrouwen gekregen in ze. Bovendien zitten we in een paradijselijk mooie omgeving: uitzicht over een groen dalletje met een klein riviertje, palmbomen, rotstformaties, blauwe lucht, een mangoboom met geinige vogeltjes er in en zo, ik zit hier prima. We kletsen nog een beetje zover dat gaat en ik proef nog wat lokale gerechten. Die me alles mee vallen.
We doen nog een tempel en huren dan nog een gids voor wat uitleg en verhalen. Dit is de eerste Indiër die zowaar verstaanbaar spreekt, ik versta zo’n 95%. En de jongens betalen hem voor me. Een bijzonder geval, ze noemen het een ‘miracle’. Jaja. We gaan een duistere tempel binnen en ééntje vertelt dat ik de puntvormige toren aan de ingang op zijn kop zal zien. Jaja. Er blijkt toch wel iets van waar te zien: er zit een lichtgat in de tempel en op de achterwand zie je de schaduw van de toren…op zijn kop. Terwijl in dat gat geen spiegel of zoiets zit, het is gewoon echt een gat. En als je er voor de achterwand loopt zie je gewoon je eigen schaduw. Dat is toch wel heel frappant. En aangezien dit hele spul de jaren 1500-1600 gebouwd is, is het toch heel knap, dat ze dat toen al hadden uitgevonden. Geinig.
We komen drie jonge blanke meiden tegen. Ze blijken Pools te zijn, en hebben de nachtbus vanaf Goa genomen. Daarom zijn ze nu bekaf. Precies één van de redenen dat ik ’s nachts niet wil reizen. Wel grappig: Amanda zegt: “als ze hier vragen waar ik vandaan kom en ik zeg ‘Poland’, dan denken ze dat ik zeg ‘Holland’, heb jij dat ook?”. Dat heb ik inderdaad, maar dan andersom natuurlijk.
We gaan weer naar huis, de jongens zetten me keurig af, ze willen er geen geld voor hebben (terwijl het ze wel geld gekost heeft en ze notabene nog die gids voor vanmiddag voor me betaald hebben) en we nemen hartelijk afscheid. Toch nog een geslaagde dag. Ik vraag met toch af wat ze er toe brengt om zo iets te ondernemen. Het enige dat ik daarover hoorde was dat ze buitenlanders willen ontmoeten. Dat is dan wel gelukt.
Ik denk trouwens dat ik wel aardig mijn best gedaan heb voor “meet the locals”.
Helaas is er geen Internet vanavond. In heel Hospet niet, het hele netwerk van de provider hier doet het niet meer. Grrr…
In het hotelrestaurant neem ik ‘chicken masala peanut’. Het blijkt een prutje te zijn van iets wat op gehakt lijkt (gehakt kip denk ik), pinda’s en nog wat spul. En een soort eigerecht, het lijkt wat op verscholen ei. Ik ben toch weer blij met de uitvinding van de kip en het ei.