Zondag 7 oktober 2012

Gisteravond zoveel mogelijk ingepakt. Vanochtend nog wat dingetjes. En vooral ontbijten en daarbij ook een lunchpakketje klaarmaken, zoals ik al twee keer eerder hier heb gedaan. Dat beviel me uitstekend. Ik loop nog even de hoek om te pinnen. Het is zondag maar het ding is toch open. Er zit zo’n stalen schuifdeur voor, die nu dus omhoog is. Blijkbaar was ie gisteren echt dicht vanwege de staking. Ik wil genoeg geld hebben om de taxichauffeur cash te kunnen betalen. Als ik tevoren betaal, kunnen ze me gewoon ergens droppen en heb ik minder machtspositie. Gelukkig kan ik nu dus genoeg pinnen. We vertrekken rond half negen of zo. Helaas spreekt deze man erg slecht Engels. Dus ik vraag maar niet teveel. Hij heeft ook een erg moeilijke naam, zelf na drie keer uitspreken versta ik er geen klap van en kan ik het niet eens proberen uit te spreken want ik heb echt geen idee. Het lijkt wel zo’n naam van 20 letters die zo moeilijk mogelijk moet, voor Scrabbel of zo. Laat maar.
Onderweg gebeurt en zien we niet zoveel. Het eerste stuk is nog door het stadje, gewoon een groot Afrikaans dorp waar niks is, zeg maar. Dan een stuk met landbouw, waar boeren nog met ossen ploegen, en vrouwen in hun mooie jurken het land op lopen. Ben benieuwd wat ze in die mooie jurken gaan doen dan. O ja, over jurken gesproken: gisteren zag ik een vrouw na een plasje opstaan. Blijkt dat ze onder die jurk dus geen ondergoed draagt. Zal wel voor die andere vrouwen gelden ook. Lekker luchtig, zeg maar.
Na Hubli, zo’n beetje halverwege, verandert het landschap. Het wordt dan een bos. Rond 14:00 rijden we dat bos in. En we rijden om 17:00 nog steeds in datzelfde bos, als we Paniji (vlak bij Goa) bereiken. Een groot bos dus.
Ergens tussen Hubli en Paniji stopt de chauffeur. Daar moeten we (ik dus) een soort van belasting betalen. Dat hadden ze al gezegd. Ik kan me toch niet aan de indruk onttrekken dat we eigenlijk ook wel gewoon door hadden kunnen rijden.
Gisteravond had ik contact met Casey, via Internet. Bij hem ga ik vanavond slapen. Hij woont op een mooi eiland. Hij heeft me vandaag zijn adres geSMSt. De chauffeur kent het hier niet goed en wegwijzborden bestaan hier niet. Bijna dan. Ik heb er vandaag, op de route van 375 km of zo, één gezien. En dat is de eerste en enige die ik tot nu toe in heel India heb gezien. Dus de chauffeur vraagt een hoop in de rondte, ik bel Casey een paar keer omdat ik het adres niet begrijp. Ik ken het hier niet, de chauffeur ook niet en ik kan moeilijk met hem praten. Casey woont op een eiland en hij vertelt me dan welke veerboot ik moet hebben. Als we daar éénmaal zijn laat ik mijn telefoon met adres voor de zoveelste keer zien, deze keer aan een man die de veerboot blijkt te bedienen. Hij staat op punt te vertrekken, dus gauw spullen uit de auto, chauffeur betalen, en hop de ferry op. Dan is er nog de vraag hoe ik naar het adres kom en hoe die te vinden. De veerboot-man regelt voor me dat één van de mensen met een auto me er naar toe brengt. Deze man neemt me inderdaad mee, en zoekt de locatie voor me op. Dat kost wat moeite. Dan is er een man op een brommer en de man in de auto zegt dat ik uit moet stappen en die brommer moet volgen. Het is dan nog een minuut lopen. De man op de brommer rijdt voor me uit en vertelt me precies waar ik zijn moet. Het ziet er hier erg oud en deels vervallen en slecht onderhouden uit. Het doet me denken aan een spannende film… tudududu, tudududu (Twilight zone muziek…)…waar het verkeerd loopt en je kunt niet van het eiland af. Ik roep Casey, maar er staat alleen een hondje te blaffen. Het duurt een tijdje en dan komt Casey gelukkig opdagen. Hij lijkt me best ok, we praten gemakkelijk. Het huis blijkt 110 jaar oud, en zo ziet het er uit ook. Elektriciteit van aan elkaar gebonden draadjes, douche met alleen koud water met wel een slang maar geen douchekop, koken LPG gas uit stalen tanks en ik mag echt geen WC-papier gebruiken want een riool hebben ze niet en het gaat in een septic tank wordt gepompt en gerecycled of zo. Bovendien is het bed gewoon een houten bodem met zo’n waardeloos matrasje van 3 cm dik. Oke. Misschien 5, maar zo voelt het. Hmmm…
Casey is een aardige gast en we praten gemakkelijk over van alles. We lopen een stukje en drinken daar wat Indische thee (hete koffiemelk dus) en eten wat ondefinieerbaar spul bij een eettentje. We lopen wat verder en zitten op een brug op idyllisch plekje. Vooral op de foto die ik er van maak ziet het er echt mooi uit. Het is ook inderdaad een mooi eiland.
Het is donker, we lopen terug en drinken thee. Dan komt Dustin binnen, hij logeert hier ook. Hij is al twee jaar op reis en komt uit Chicago. Hij is naar Australië, Nieuw-Zeeland, Thailand, Maleisië en zo geweest. Er volgt een lang gesprek.
Casey en ik willen wat gaan eten. We lopen een paar huizen verderop naar Casey’s oom om de auto te lenen want die van Casey staat op de vaste wal en het eettentje is 2 km verderop en Casey heeft geen zin om te lopen. Maar zijn oom is aan het bidden dus die storen we maar niet. Casey heeft nog wel wat noodles en worstjes in huis dus daar doen we het maar mee.
Ik ga slapen en zet de ventilator aan. Zodra die op gang komt breken er een paar stukjes oud hard plastic af die op de grond vallen. Dat zegt wel iets over de staat van de woning. Incredible India…
Het bed is hard, houten planken en 3 cm dik matras. Dat is gewoon hier, sommige dingen in dit land snap je gewoon niet.