Israel dag 9

Israel dag 9 - huurauto, naar Madaba, Jerichio, Jerusale


Bij het ontbijt zien we alweer de eerste persoon met een pistool. Daar barst het hier van. Ik neem een echt Israëlisch gerechtje, met ei, tomaat en ui. Kan je nergens anders krijgen he, haha.
Tevens nemen we weer lunchzakjes mee.
Na het ontbijt nemen we een taxi naar het verhuurkantoor van Avis.
Het gaat er hier in Israël wel even anders aan toe als 5 km verderop in Jordanië. Het gaat hier professioneler, al doet de computer het nu even niet, dus schrijf ik mijn adres en zo met een potlood op een papiertje. De auto wordt gebracht. We krijgen een upgrade. Hee, die heb ik gisteren ook gehoord. Deze keer is het waar. Het is een Hyundai i35 Elantra. Hij heeft elektrische ramen, cruise control, de kofferbak gaat met bediening op de sleutel open. Ik test ook even de sigarettenplug aansteker want die is belangrijk. En die doet het. Hij heeft trouwens nog zo’n plug, en zelfs een USB plug.
Het mannetje loopt samen met mij om de auto heen, en tekent op een papiertje aan wat de schade is. Dat valt mee, wat krasjes hier en daar. Of ik daarvoor wil tekenen.
Dan legt hij het start systeem uit, deze auto heeft een beveiligingscode. Deze auto is ook een automaat, net als die andere. En deze heeft dan ook zo’n systeem waarmee je handmatig de versnelling kan bepalen. Voor als je bergaf gaat en zo, kan je remmen op de motor.
Het is van binnen een keurige auto. Hij rijdt ook erg lekker.
We gaan rijden naar Masada. Het zijn hier prima wegen. 200 km rechtdoor, deze hoofdweg 9 volgen.
De Tomtom doet raar. Hij blijft aangeven dat hij zichzelf gaat uitzetten. Annuleren kan dan binnen 10 seconden. En een paar minuten later weer. Ik snap niet wat er aan de hand is. Ik vind het nu niet zo erg, het is heel simpel, deze weg volgen en er staat in dit land waar nodig vast wel een bord. Dat blijkt ook zo te zijn. Dan maar even zonder Tomtom.
We komen bij Masada. Dit is een belangrijk bergje in de Joodse geschiedenis. De Romeinen rukten op. De Joden hebben hier een fort gebouwd. Met onder andere wateropslag ruimtes zodat ze lange belegeringen konden doorstaan. Uiteindelijk braken de Romeinen toch door en hebben alle Joden hier zelfmoord gepleegd.
We krijgen er hier zo’n audio tour guide bij, elektronisch apparaatje met koptelefoon. Op knopjes drukken voor wat er op elke plek te zien en gebeurd is.
Dan gaan we nog even bij het museum langs. We willen een rondvlucht gaan doen. We hebben van bovenaf een landingsbaan zien liggen en in de Lonely Planet staat dat je dat kunt doen. Er staat gelukkig een telefoonnummer bij. Die belt zij van de receptie voor me. Het mannetje aan de telefoon zegt dat ze dat al twee jaar niet meer hier doen. Jammer.
Ik ga ook het museum in. Weer zo’n apparaat met koptelefoon mee. we gaan er redelijk vlot doorheen want er staat meer op het programma.
We rijden verder, naar Ein Gedi Nature Reserve. Er is hier een weg opbreking. Het verkeer moet allemaal over één baan, de tweede is dicht. Ze laten een tijdje het verkeer de ene kant op, dan de andere, etc. We rijden verder. Nog zo’n verkeersopbreking. Dat begint ons op te breken want we hadden 2km terug gevraagd waar het was. We hebben geen bord gezien. En volgens ons gevoel zijn we er voorbij. Vragen, terug. Weer door die weg opbreking. Waar denk je dat we moeten zijn? Precies in die weg opbreking. We waren omgeleid en vanaf deze kant staat er wel een bord. Komt dat bekend voor?
We gaan naar binnen, het is kwart voor vier. Ze sluiten het om 5 uur, lukt nog wel.
Niet. Nog 5 kwartier. Dan moeten we er weer uit zijn. Het is een half uur heen lopen, kan je net je zwembroek aantrekken, niet in het water springen want dat duurt te lang, je droge lijf niet afdrogen, terug omkleden, half uur terug lopen en wegwezen. Als ze ons al had doorgelaten, wat ze niet doet, dan had ik het ook niet gedaan.
We rijden naar Ein Gedi Mineral Beach, 10 km verder. Daar kan je badderen in een hete zwavelpoel zwarte modder op je tere huidje doen.
Niet. Het blijkt gesloten te zijn.
Dan gaan we maar verder naar Jerusalem. Onderweg komen we dan nog bij Jericho langs. Hee weet je wat, we hebben nu toch wat tijd, laten we gaan kijken.
We lezen in de Lonely Planet dat daar de Mountain of Temptation is. Waar Jezus weerstand bood aan de Duivel en na 40 dagen vasten een brood moest maken van een steen. Dat weet je nog wel he, van school. Ik wel hoor...(jaja...)
We stellen Tomtom op Jericho in.
Niet. De Tomtom wil er eerst niet naar toe rijden, geeft aan dat dat niet mag. Ik heb inderdaad ergens gelezen dan je er met de auto niet in mag. Dan laat ik hem maar op Jerusalem staan. Aan de hand van waar we zijn kan ik wel zien waar we heen willen.
We slaan af en gaan een straatje in. Het is een beetje raar hier, er staat een geel stalen hek met een hokje met een bewaker met een slagboom en een mitrailleur en met een aantal Israëlische vlaggen. Ik denk niet dat hij ons door zal laten want wij wonen hier niet.
Ik vraag bij het mannetje hoe het zit. Hij zegt tot mijn verrassing heel vriendelijk dat we naar binnen mogen en de slagboom gaat weer omhoog.
We gaan naar binnen en komen er dan achter dat we helemaal niet in Jericho zijn, we zijn in Mizpe Jericho. Dat is iets heel anders hè. Maar we zien een bord van Dead Sea Balcony. Die lijkt me ook wel leuk. We rijden door. Het is een uitzichtpunt over Jericho, een stuk land en een deel van de Dode Zee. Dat is best leuk. We blijven een tijdje hangen en maken wat foto’s. Tom maakt een panorama foto met zijn iPhone.
We volgen een raar weggetje. Het is nog 8 km of zo. Onderweg wordt het weggetje onverhard. Dan toch weer asfalt, dan toch weer niet...We komen bij Jericho aan.
Dan is ineens de Tomtom batterij leeg. Huh? Op de laadconnector brandt het LEDje en hij is ingeplugd. Oeps, moeten we het dan straks naar en vooral in Jerusalem zelf weer uitzoeken? We zoeken een ander snoertje. Ik heb dit type niet, Tom wel. We nemen dus een snoertje van Tom voor de Tomtom.
Verrek zeg, mijn iPad weet ineens dat we in Jericho zijn. Dat is raar, zou de Sygic het weer gewoon even doen dan?
We vragen even waar de Mountain of Temptation is. Er is daar ook een cable car. Volgens aanwijzing rijden we wat verder, stoppen dan even. Ik stap uit en vraag het aan iemand. Ik draai me om en zie dan net een cable car achter de bomen verdwijnen. Verrek, we staan er zowat pal onder! Er komt een mannetje met een auto, waar we heen willen. Ik zeg naar de Mountain of Temptation. Beetje overleg; cable car of met de auto heen? Toch maar met de auto. Het mannetje rijd met ons mee om te gidsen, spontaan aangeboden. We rijden niet naar dat ding in de bergen toe, maar naar een leeg, net gebouwd, nog niet klaar gebouwtje. We gaan de trappen op, 3 etages, hij doet een slot en een deur open en we staan op een plat dak. Kijk, daar is het. Er is daar op de heuvel een soort van klooster gebouwd, Monestary.
Nou, daar wil ik heen. Nou, dat kan.
Nog niet. Eerst komt er een mannetje met handelswaar in de auto. Die heeft dat eerste mannetje natuurlijk gebeld, hij belde met iemand. Uiteindelijk kopen we van die rood-witte Arafat-hoofd-theedoeken en Palestina sjaaltjes. En gezellig op de foto.
Dan naar de Monestary.
Niet. We rijden een steil smal onverhard weggetje met grind en grote kuilen op. Voel je hem al aankomen? Valt wel mee hoor. Ik ga langzaam, en langzamer, en langzamer... Tot we stil staan. Ik doe zo langzaam vanwege de enorme kuilen. We staan er in één, met grind. Ik geef gas. De wielen draaien, de auto blijft staan. We komen niet verder. Ik ga maar achteruit. Dan hebben we nog een optie. Verder achteruit, opnieuw en met flink gas en flink doorknallen over die weg heen stuiteren. Wat denk je zelf? We hebben hier een huurauto. Ik keer om en we nemen de cable baan.
Niet. Want die is inmiddels dicht. We hadden het mannetje af gezet en zouden na de cable baan bij hem een sinaasappelsapje drinken, want dat verkoopt hij.
Niet. Want hij is weggelopen. Mooi, we willen van hem af en dat lukt op deze manier.
Niet. Want we rijden een stukje weg en stellen dan Tomtom in. En waar denk je dat Tomtom ons langs stuurt? Precies langs dat mannetje. Dus toch maar een drankje doen dan.
We rijden dankzij de Tomtom soepel in een keer naar Jerusalem.
Niet. We rijden op een redelijk grote weg. Tomtom stuurt ons een klein bewoond straatje met geparkeerde auto’s in, naar de highway. De huizen houden op...we volgen nu in het donker een onverharde weg. Die verandert in een verhoogd zandpad en we rijden tussen de gewassen door, we rijden door een akker! Dan houdt ook het zandpad op...
Tomtom houdt vol dat we hier naar rechts moeten. Dat betekent een klein talud af en over zo’n kale stook tussen de beplanting waar alleen trekkers en landbouwwagens rijden.... Mijn inschatting is dat we met deze gezinsauto op dat talud blijven hangen. En zo niet, hoe gaat het dan verder? Met een terreinauto was het juist wel leuk geweest, dan had ik door gereden. Heb ik Afrika ook wel eens gedaan.
Heb je wel eens in donker geprobeerd te keren op een verhoogd zandpaadje die net breed is genoeg is voor de auto? Wat gebeurt er dan?
Ik rij maar een heel stuk achteruit totdat we een soort van dwarsweggetje tegen komen. Deze heeft wel uitvoerbare hellingen. Dus voorzichtig keren hier en terug naar de weg waar we vandaan kwamen.
Dan rijden we naar Jerusalem en parkeren we de auto bij het Agripas hotel.
Niet. Want die hebben ze niet. Althans aan de voorkant niet. Tom gaat vragen. Omrijden en aan de achterkant soepel het parkeerterrein op.
Niet. Er zit een slagboom voor en de kleine parkeerplaats is vol. Dan gaat de slagboom open en zetten de auto achter een paar anderen neer zodat die nog weg kunnen.
Niet. De enige mogelijkheid is een paar andere auto's te blokkeren. Daarom moeten we in het hotel de auto sleutels af geven. Ook goed. Eerst een beetje achteruit en bijdraaien. Gelukkig doe ik dat heel langzaam want ik hoor ineens vervaarlijk gekraak? Huh? Ik kijk wat er aan de hand is, ik heb een pallet niet zien liggen en die is precies achter de bumper blijven hangen. De plastic bumper is verbogen. Ik parkeer de auto alsnog. De bumper is weer teruggebogen.
Dan gaan we samen pinnen.
Niet. Die automaten hier doen net zo raar als eerder. Eentjes spuugt zelfs de creditcards weer uit, lust ze gewoon niet, blijkbaar.