Woensdag 10 oktober 2012

Vanochtend rustig wakker worden en ontbijten. Niet al te laat want dan kan ik toch alsnog even in de Arabische Zee zwemmen. Dat is vlak bij en vandaag lekker rustig. Er zijn een paar Indiers aan het pootje baden, die gaan vooral niet te diep. Slechts één gaat er wat dieper. Dat is Raj. Hij is automonteur hier en hij doet training voor lifeguard, en kan dus zwemmen. Hij vertelt dat de meeste Indiers niet kunnen zwemmen. Dat verklaart wel één en ander want in de buurt van Chennai (Bay of Bengal) heb ik ze ook alleen heel ondiep zien badderen. Wij zwemmen wat verder weg en kletsen wat en zo.
Ruim op tijd weer terug om nog rustig te douchen en de laatste dingen inpakken en zo. Ik neem nog snel wat brood te eten in het hotel, want ik bedenk me net dat ik anders weer op de gok ergens wat moet vinden en daar heb ik geen zin in. Pratep is vandaag weer mijn taxichauffeur en hij is mooi op tijd. Het schijnt toch 1,5 uur rijden te zijn naar Goa Airport. We zijn mooi op tijd bij het vliegveld. Ik ga gewoon gelijk inchecken en zo, eerst het formele gedoe maar afhandelen. Dan blijkt dat mijn tas zwaarder dan 20 kg is, en ik moet bijbetalen. Ja, dat is ook zo, Emirates laat 30 kg toe maar veel anderen 20. Dus ik met een mannetje mee terug door de security naar een kantoortje. Daar wil ik betalen met mijn creditcard. Dat gaat niet; geen budget meer, limiet bereikt. Oeps. Dan maar pinnen. Dat accepteert het apparaat niet. Oeps. Gelukkig heb ik ook nog gewoon genoeg cash. Met het mannetje weer naar binnen door de security. Dat is wat lastig maar dan mag het toch.
Maar wat is er aan de hand met die creditcard? Die heb ik vorige maand gebruikt maar in de 10 dagen van deze maand kan ik nooit aan de limiet zijn. Ik doe mijn Nederlandse SIM in mijn telefoon en bel de Rabobank. Ik leg uit dat ik India ben en mijn kaart het niet meer doet. Ze kunnen me niet helpen maar zetten me door naar MasterCard. Na controle waarbij ik logischerwijs allerlei gegevens moet geven blijkt dat ik nog €0,83 beschikbaar heb tot aan mijn limiet. Dat snap ik niet. Hij legt uit dat bij MasterCard de maand van de 21e tot de 21e loopt. Aha, dat verklaart het. Ik bel de Rabobank weer. Ze zegt dat ik dan maar gewoon moet wachten tot de 21e. Ja duh, dan ben ik weer thuis. Ik heb NU krediet nodig want ik moet zeker nog een binnenlandse vlucht boeken om weer in Chennai te komen. En om hotels vooruit te kunnen boeken, en zeker in Dubai heb ik hem nog nodig. Hmmmm. Ze zegt me dat ik een kopie van mijn paspoort moet sturen en een verzoek naar een bepaald emailadres. Zie hier De Moderne Reiziger: ik pak mijn fototoestel, start mijn laptop, maak een foto van mijn paspoort, zet die met passend kabeltje op mijn laptop, maak verbinding met het gratis en openbare wifi hier, en stuur een email naar de bank. Mooi, geregeld.
Wat klopt er niet in dit verhaal? Ik ben in Incredible India, dus dat was te makkelijk. Er is wel wifi maar geen Internet, dus aan die wifi heb ik helemaal niks. En intussen wordt het tijd om te gaan inchecken. Later dan maar. Ik loop naar de gate, ruim tevoren; 10 minuten voor de officiele boarding tijd. Sodeju, wat een rij. Als dat nou maar voldoende opschiet. Het gaat tergend langzaam, trom, trom, prompompom…Als ik bijna aan de beurt ben komt er een groep vrouwen in de vrouwenrij. Die mogen eerst. Grrr… Maar dan, uiteindelijk valt het dan nog mee, kom ik er door. Met nog een flinke rij achter me. Succes…Door de security; die is weer serieus. Elektronische spullen uit de handbagagetas en zo. Geen probleem, zo door. Wel gek: mijn flesje water mag mee (dat mag normaal niet) maar mijn blikje drinken moet ik ter plekke open maken. Waar dat nou weer goed voor is?...
Afijn, vliegtuig gehaald, de eerste dan. Yes. Prettige vlucht, klein uurtje of zo, zo gepiept. Ik ben weer in Bangalore. Over 50 minuten gaat mijn volgende vlucht. Ik zoek eerst uit of ik nou eigenlijk mijn bagage weer op moet halen. Dat was ik vergeten te vragen. Het blijkt niet te hoeven; op mijn boardingpas zit een stickertje dat mijn bagage naar Kochi gaat. Mooi. Gelijk maar weer door de security. Het is me niet helemaal duidelijk of ik nou weer die elektronica er uit moet halen, ik haal alleen mijn laptop er uit. Als mijn tas er weer is wil ik hem pakken. Een medepassagier zegt: hij is nog niet gestempeld. O, moet dat dan? Blijkbaar wel. Alsnog de elektronica er uit, fototoestel en GSM en security neemt de tas weer terug, nogmaals door de scanner. Of er een mes in zit. Hmmm, ik heb inderdaad in het begin een brood/botermes per ongeluk van een hotel meegenomen. Ik weet eigenlijk niet meer waar die is, kan best zijn dat ie hier in zit. “Er uit halen” is de opdracht. Zoeken. En ja hoor. Ik moet hem natuurlijk inleveren, ook al is hij zo bot dat je er veilig op kunt zitten. Boeit niet, als ik maar door kan. Dat kan. Wel gek dat ie bij de eerst twee keer (dit is de derde vlucht in dit land) wel gewoon door mocht…Incredible India, je weet het maar nooit hier;-) Ik ga door en ben gewoon op tijd voor de volgende vlucht, van Bangalore naar Kochi (Cochin). Veel plaatnamen hebben hier twee namen; de originele is te lang en wordt afgekort, of de plaats heeft tijdens het Engels koloniale tijdperk een andere naam gehad. Zo heette Chennai tijdens de Engelse overheersing Madras, bedacht door de Engelsen, en nu weer Chennai. Ze worden beiden nog gebruikt.
Ik probeer snel nog mijn guesthouse te bellen want ik bedenk me nu pas dat ik vanochtend vergeten ben te bellen voor vervoer vanaf het vliegveld. Mijn telefoon werkt niet mee of wat ook, maar hij weigert verbinding te leggen. Grrrr. Ben ik straks weer overgeleverd aan de ‘taximaffia’. Het zij zo, ik zie wel. Weer een korte vlucht. Drie kwartier of zo, en klaar weer. Ik wissel snel van SIM kaart en bel met mijn India SIM naar het guesthouse. Hij zegt: gewoon een prepaid taxi nemen, minder dan 600 roepies. Ik blijk bijzonder snel mijn tas te hebben en er is zowaar gewoon een prepaid taxi balie. Taxi is zo geregeld, nog geen 500 roepies (7 euro of zo). Ik krijg een printout met kenteken van de taxi. Die staat zowaar buiten te wachten, strak geregeld !-)) En hop, we zijn op weg, van landen tot in de taxi in een kwartier of zo, een nieuw record denk ik. De taxichauffeur heet Joy, hij vindt het leuk dat ik Jos heet. Joy en Jos, leuk hoor (…). Hij is 9 jaar taxichauffeur, waarvan 2 jaar voor het vliegveld. Hij heeft ook vrachtwagen en bus gereden en zijn favoriete voetballand is Nederland. We rijden drie kwartier of zo. Het is wel donker maar het ziet er hier een stuk knapper uit, bijna geen vuil op straat en westers aandoende gebouwen, gewoon zoals wij het kennen en niet meer die vervallen oude grauwe zooi. Het guesthouse blijkt inderdaad netjes en schoon te zijn. Deze keer ziet het er echt fris en nieuw uit. Lekker hoor.
Eerst maar even wat eten, restaurantje zoeken. Regenponcho mee of niet? Nou laat maar, ik ben nu al onderweg. Ik loop wat en vind een bakkerijtje die er netjes uitziet, met veel lekker dingen. Dus daar doe ik me voor vanavond te goed aan. Dan weer terug. Oeps, het giet. Ik was gelukkig niet ver, beetje rennen en klaar.
Eerst maar internetten en dan vooral ook een mailtje naar de Rabobank. Blijkt dat ik weer eens geen Internet op mijn kamer heb, toch best vervelend. Uiteindelijk lukt het wel op een bankje op de gang, buiten onder het afdak. Het guesthouse is eigenlijk een soort motel. Eerst maar belangrijke zaken regelen. Dat is net zo’n beetje klaar als ineens alles donker wordt. Het is hier ook al schering en inslag met stroomuitval. Dus geen internet meer, geen airco, geen verwarming voor de douche. De beheerder zegt dat de noodgenerator gestart is. Blijkbaar heeft hij twee systemen; de verlichting doet het wel maar de rest niet. Die doet het pas weer als er normale stroom is. Die blijft af en toe uitvallen, ik ben nu de tel al kwijt. Wel lastig want zonder dat is het stikdonker hier; blijkbaar is de noodgenerator weer uit.