Pech in woestijn, na 52 uur gered, haha

Hallo Internetlezers en -lezeressen (dit is de moderne variant op 'Goedenavond lieve kijkbuiskinderen', van de fabeltjeskrant, weet je nog?-)

Voor ik het vergeet: ik hou een verslag bij die ik per email aan veel mensen verstuur maar ik heb niet van iedereen het emailadres bij me. Dus als je het verslag (al bijna 50 paginas) wilt hebben mail dan even naar josvandiepen@gmail.com, dan zet ik je bij de lijst.

Ja, er is weer veel gebeurd natuurlijk. We zijn met drie auto's daadwerkelijk de woestijn in getrokken. Nog een LandCruiser 70 (met 4 mensen!), een Suzuki en ik dus, samen met Tim in de auto.

Eerst moest ik geld halen, bij ons een klusje van een paar minuten, hier heeft het me 3,5 uur gekost, voornamelijk door een fout van de locale bank. Terwijl de rest van de groep intussen op me zat te wachten. En ik moest ervoor naar Nederland bellen met mijn satphone om uit te zoeken wat er mis ging.

Maar afijn, uiteindelijk toch vertrokken met voor nieuwe Afrikaanse bladveren, 280 liter diesel (waarvan een deel op mijn dakdrager, samen met een waterpomp op benzine), 90 liter water, voor een paar weken eten, campingspullen, kleding en spullen van mij, Tim en de gids in de auto.

Het ging erg langzaam, we reden niet alleen langzaam maar ik dacht dat ik veel foto's nam, maar die anderen kunnen er helemaal wat van, ongelofelijk.

We gingen steeds vroeg naar bed en vroeg weer op; zes uur wordt het donker en zes uur wordt het licht.

Het was wel leuk om die echt simpele hutjes en waterpompen te zien. Dat geeft tenminste eindelijk een beetje het gevoel in Afrika te zijn. Van die waterpompen waarbij een zak water aan een touw hang en door een kameel of een ezel omhoog getrokken wordt. Simpeler kan het niet!

Toch zaten we nog in toeristisch gebied. Een heel belangrijk woord hier, ook voor de kleinsten: cadeau. Sommigen kunnen al een hele zin: 'Monsieur, donner moi un cadeau'. ofwel: meneer, geef me een cadeau. Of een pen, of een schrift, etcetera. Volgens mij leren kleine kinderen hier als eerste de volgende woorden: eerst cadeau, dan mama en papa en dan Allah, haha!

Ook leuk was een karavaan kamelen die ineens langs komt lopen als we even lekker staan te stilstaan. Helemaal echt, en van dicht bij! Dat geldt ook voor zo'n ongelofelijk zwaar overbeladen vrachtwagen, met daar dan nog ongelofelijk veel mensen op! Dat zie je bij ons zeker niet!

Overigens goed nieuws: sinds ik begonnen ben locaal water te drinken is de diaree acuut over, goed zeg!


Even terug naar het verhaal: aan het einde van de eerste dag hadden we ongeveer driekwart dag achterstand. Kijk, dat schiet op...haha.

Maar afijn, op den duur dorpje Timia bereikt. Dat ligt aan een wadi, een drooggevallen rivier waar we doorheen reden. Rijdt wel zwaar, zacht zand en af en toe best 4WD nodig. Maar wel erg leuk. Ik ben daar bij een schooltje naar binnengeweest. Beetje getallen gedaan in het Frans, dat leren ze hier al van jongs af aan. Ook zijn we naar boven geweest, erg mooi uitzicht. En overal handelaren die me best voor 20 euro een echte Tuareg-ketting willen verkopen, of andere Tuareg-zooi. Tevens waren er in Timia tijdens de schoolpauze kinderen die lekker in een waterpoeltje gingen zwemmen. Of wij ook wilden... Het water was net zo bruin als de kinderen hier dus toch maar niet...


Overigens wel een beetje afdingen geoefend; een 3 meter lang Tuareg-doek gekocht om me te beschermen tegen de zon voor een derde van de prijs en later nog een paar kettinkjes voor een zevende van de prijs, haha! Lukt lang niet altijd natuurlijk... Die kettinkjes was bij een maisplantage onder de palmbomen. Ze waren de mais net aan het stampen, heb ik ook nog even gedaan met mijn blauwe Tuareg-doek om mijn hoofd. Erg leuk. En hoezo, de toerist uithangen, haha?...

Helaas had de Suzuki aan het einde van de dag een gebroken bladveer. Provisorisch gerepareerd met een paar bandenlichters en naar het dichtsbijzijnde dorp om daar naar een 'garage' te gaan. Dat is zo'n plaats waar het magazijn uit een hoop oude rommel bestaat en waar drie steeksleutels en een hamer aanwezig zijn... Wel graag zelf je krik meenemen, dat is namelijk een beetje teveel gevraagd. Een gat boren al helemaal: dat doe je door een vuurtje te stoken, staal er in en dan een pen door het gloeiende staal heen rammen...

Daardoor heb ik een rondleiding kunnen krijgen van Kelly uit Texas. De rondleiding ging door de tuin annex dierentuin, waar ze dieren fokken en weer uitzetten. Die dieren zijn namelijk bijna uitgestorven. Ook erg leuk dus. Tevens hebben Kelly en ik samen in Frans en Engels nog wat geregeld voor de Suzuki.


De volgende dag hoor ik onder het rijden, met ongeveer 40 km/uur een knal onder mijn auto. Blijk ik weer een gebroken bladveer te hebben, ditmaal achter. Einde rit dus. Kampeerplek zoeken en provisorisch repareren. Na een avond en ochtend sleutelen toch gelukt.

Later moet er nog een spanband aan te pas komen om het gebroken deel in het gareel te houden.

De volgende dag hoor ik weer een vervelend geluid. Niet zozeer een knal maar wel een plof, zeg maar. En heel veel stoom onder de motorkap vandaan en een spoor van koelvloeistof achter de auto. Wat blijkt? Belangrijke koelslang ontploft! Compleet gescheurd in de lengte, ook aan de achterkant en ook nog eens overdwars...oeps.

Dat op ongeveer twee dagen rijden van de dichtsbijzijnde mogelijkheid om zo'n slang te vinden. Met de sateliettelefoon gebeld naar Christoph in Agadez en GPS positie doorgegeven, toch blij dat ik de satphone en GPS mee heb! Uiteindelijk hebben we 52 uur moeten wachten op een nieuwe slang; die moesten ze eerst zoeken en daarna brengen. Intussen met Walter in zijn auto naar een vulkaankrater geweest, 8 km verderop. Ik herkende het niet als krater want hij was nogal groot en opgevuld met het zand. We keken er dus niet naar of in, maar we reden er op!

Tevens een schroef uit mijn rechterachterband gehaald want band liep steeds leeg. Schroefje blijkt 5 cm lang en 5 mm dik te zijn! Gerepareerd met speciale spullen die ik daarvoor mee had. Zo, ook weer niet voor niets mee.

Eindelijk komt Asanaka (hulpje en vriend van Christoph) met de slang en de auto krijg nog een Afrikaanse behandeling; thermostaat eruit en ventilator vastzetten zodat ie altijd net zo snel draait als de motor.

Wij rijden naar Agadez en breken de tour af. Mede vanwege slecht geluid uit de vooras bij gebruik van 4WD. De rest van de groep (twee autos dus) gaan door met hun trip. En 30 km voor Agadez gebeurt het weer, op het asfalt (maar wel met slecht wegdek): ook mijn andere bladveer achter breekt! Dat is dus nummer 3 van de 4!

Weer provisorisch repareren met spanband en langzaam terug naar Agadez. Daar zijn we vandaag gearriveerd.

Asanaka heeft al andere veren gevonden, morgen gaan die er onder.

Zo, dat was het wel weer even.

Toytoy, Jos